ArsaGianta

Może ktoś z Was kiedyś próbował odpowiedzieć sobie na pytanie "kim jest i dlaczego zdecydował sie przyjść na Ziemię?..."

Ja próbuję odkąd pamiętam... Raz miałam sen, w którym ktoś powiedział mi to wprost... Była to osoba duchowna, do której przyszłam hmm... w zasadzie nie wiem po co... Wiem, że mówił mi kim jestem i dawał mi wskazówki co do mojego życia. I jak na złość pamiętam wszystko, nawet jego wygląd i ton głosu, ale zupełnie nie pamiętam tego co mówił    Po za tym odnoszę wrażenie, że nawet gdybym pamiętała to nie powtórzyłabym tego, ponieważ tego nie dało by się ująć w zwykłe słowa... Wyglądało to tak, jakby podczas mówienia przekazywał mi dodatkowo pewne odczucia, obrazy, których jednak też zupełnie nie pamiętam... Jedyne co z tego snu mam to uczucie, że jest coś ważnego do zrobienia... i że jeszcze przyjdzie ten odpowiedni moment do działania...

Jestem szczerze mówiąc zła i poirytowana... Czuję sie przez to, jakbym była programowana, a wskazówki były zapisywane poza moim umysłem... jakbym w moim codziennym życiu nie mogła tego wiedzieć i nikogo tam gdzieś na górze nie obchodziło co czuję... tylko dlaczego??

Zresztą czasem budzę się dziwnie spokojna i wiem, że spotkałam sie z "kimś" i znów ten ktoś coś ze mną ustałał, a ja i tak znów nic nie pamiętam... to śmieszne... jakiś żart chyba...   mało kto wie, że na dłuższą metę przynosi to ogromny ból psychiczny... Jakbym w sercu trzymała bombę z opóźnionym zapłonem, słyszała tykanie i nie wiedziała zupełnie, kiedy nastąpi upragniony wybuch... zwłaszcza jeśli człowiek żyje dodatkowo rozglądając się i szukając na Ziemi Miłości, której tu nie ma...   Jak niemowlę szukające miłości matki na śmietniku, na którym zostało porzucone... nierealne pragnienie...

Ostatnio spotkała mnie dość dziwna rzecz... 

Tuż przed snem, leżąc już w łóżku i nie mogąc zasnąć, nawiedziła mnie seria obrazów. Jednak nie odbywało się to tak jak zazwyczaj, gdyż czułam się tak jakbym była celowo bombardowana tymi obrazami. Zaledwie dzień lub dwa dni wcześniej miałam mały kryzys i popadłam w wątpliwości co do mojej osoby i mojego postępowania. Chyba dlatego, że mam w zwyczaju zapamiętywanie tylko popełnionych błędów w celu ich poprawy, aniżeli sukcesów, gdyż te dla mnie powinny być na porządku dziennym, więc nie warte szczególnej uwagi i pamięci  Z powodu tego małego kryzysu poprosiłam w duchu o pomoc w rozeznaniu się co do moich uczynków. I taką pomoc dostałam w tempie ekspresowym.
Obrazów było mnóstwo, lecz tylko nieliczne zapamiętałam i to zaledwie skrawki, urywki. Natomiast dokładnie pamiętam uczucia mi towarzyszące podczas tego transu. Dziwne było również to, że nie mogłam tego zatrzymać, jedyne co mogłam zrobić to zamknąć oczy, wczuć się i oglądać. 
Widziałam między innymi urywki z dawnych żyć, wcieleń... Jakieś starożytne bitwy, dalekie wyprawy przepięknie zdobionymi okrętami, uczty, odkrycia geograficzne, poznawanie odległych lądów i ich plemion, mnóstwo badań naukowych... (wiem skąd moje zamiłowanie do starych drewnianych sekretarzyków)   i tak dalej... Zrozumiałam, że to był przegląd moich osiągnięć, mojej pracy, tego czego zdołałam się nauczyć a przede wszystkim jak zmieniłam sie na przestrzeni tego całego czasu i jak się rozwinęłam
Zobaczyłam na koniec pokój, oświetlony kilkoma świeczkami, do którego prowadziły wąskie, oświetlone, stare, drewniane schody... taki mój tajemny pokój wiedzy. Na wszystkich czterech ścianach były masywne drewniane półki, aż po sufit zapełnione różnymi książkami a przy jednym kącie drzwi wejściowe i te schody Czułam sie w nim niewiarygodnie bezpiecznie i spokojnie Wkońcu usnęłam

Na drugi dzień, wieczorem również przed snem ukazała mi się bardzo stara, siwa i juz mocno pomarszczona indianka... Wyciągnęła dłoń i położyła ją czule na głowie dziecka (tym dzieckiem była dziewczynka z dawnego snu, która mówiła mi o czystym sercu). Zdałam sobie sprawę, że ta dziewczynka to przecież również indianka (że też wcześniej na to nie zwróciłam uwagi ) Indianka powiedziała tylko "dzieci, chodzcie ze mną" i obraz sie urwał. Wiedziałam, że mówi także do mnie, a sprawiała wrażenie kochającej hmm... matki, babci, przewodniczki, dobrego ducha, opiekuna... 

zdjęcie znalezione w necie

Pewnej nocy śniło mi się, że wchodzę do kościoła na jakąś uroczystość (coś jak bierzmowanie).

Stoje w tłumie i patrzę w kierunku ołtarza, wiedząc, że to co robią księża z tłumem ludzi i osobami bierzmowanymi  jest niedopuszczalne…  Widziałam, jak hipnotyzowali ludzi, usypiali ich, używając jakichś „zaklęć”, paląc specjalne świeczki, które z pewnych względów były dość ważne i musiały się palić… byli nawet ludzie odpowiedzialni za pilnowanie, by ich płomień nigdy nie gasł.
Rozglądałam się po tłumie i widziałam w oczach ludzi zaślepienie i uśmiechy na twarzach. Nagle mój przewodnik uświadomił mi, że mogę siłą woli gasić te świeczki, jedynie patrząc na nie z daleka i odpowiednio się skupiając, uniemożliwiając w ten sposób dokończenie ceremonii.  Poczułam się, jakby ktoś włożył mi w dłonie ogromną „broń”. Od razu spróbowałam i udało się, gasiłam każdą świeczkę po kolei, widząc na twarzach pilnujących ich ludzi olbrzymie zdumienie. Po pewnym czasie zaczęli panikować i nerwowo próbowali je na nowo zapalać… A ja za to widziałam, że osoby bierzmowane zaczęły wychodzić z „transu”/hipnozy  Ceremonia kończy się wyjściem baaaaardzo wkurzonych księży

Ostatnio miałam bardzo ciekawy sen, którego symbolika jest jasna i niejako sama się narzuca.

Śniło mi się, że jestem na szlaku górskim, wędruję, rozglądam się dookoła podziwiając widoki. Nagle mym oczom ukazuje się skała, na której siedzi jakiś ptak drapieżny (orzeł, sokół czy jastrząb), nad którym krążyły czarne, silne ptaki. Niestety nie był to piękny widok dumnego, silnego ptaka, gdyż wyglądał on bardzo ponuro: był chory, zaropiały, oskubany z piór, przykurczony, skulony, miał zamknięte oczy i pogrążony był w pewnego rodzaju smutku. Podeszłam do niego, sądząc, że jest martwy, ale gdy tylko go dotknęłam otworzył oczy, popatrzył, lekko się poruszył, po czym znów pogrążył się w smutku chowając łeb. Dało się wyczuć od niego brak chęci do życia, do lotu, rezygnację z obrony samego siebie. Było mu wszystko jedno czy podeszłam w dobrych czy złych zamiarach, poprostu nie miał siły się bronić, zerknął tylko na mnie.

Ponieważ w godle polskim widnieje ptak drapieżny było to pierwsze oczywiste skojarzenie. Niestety patrząc na to co dzieje się z Polską na arenie międzynarodowej nie tylko teraz, ale i na przestrzeni wieków, oraz na to co dzieje sie ze społeczeństwem wewnątrz kraju rządzonym przez dyktaturę, opis ptaka jest bardszo trafny i oczywisty.

Właśnie... ŻarPtak - Fenix "odradzający się" z popiołów  
Zastanawiałam się czy opisywać dalszą część snu i doszłam do wniosku, że chyba nawet powinnam.

Otóż, stojąc na tej górskiej ścieżce, patrząc na ptaka i rozumiejąc jego przykre położenie, usłyszałam, jak ktoś mówi do mnie zza pleców "koniec pokuty". Odwróciłam się i mym oczom ukazał sie stary indianin w wielkim pióropuszu. Wskazał na ptaka i powiedział tylko to jedno - "koniec pokuty".
Jakby chciał dać do zrozumienia, że nasz kraj  wycierpiał co miał wycierpieć, ale zły czas dla niego właśnie się zakończył. Może w końcu zaznamy spokoju i "odrodzenia się" jak ten Fenix