ArsaGianta

W Wielkiej Brytanii na dożywotnie więzienia skazana została pochodząca z Indii Sara Ege. Sąd uznał ją za winną pobicia ze skutkiem śmiertelnym swojego siedmioletniego syna za to, że zbyt wolno uczył się on Koranu. Następnie próbowała spalić ciało, aby pozbyć się śladów zbrodni.

Podczas śledztwa matka powiedziała, że chciała zmusić syna do nauczenia się Koranu na pamięć, co wśród muzułmanów uważane jest za bardzo zaszczytne. Kiedy chłopcu nie udawało się wykonać zadania, kobieta biła go, między innymi drewnianym moździerzem. Matka znęcała się tak nad synem przez trzy miesiące. Po kolejnym pobiciu chłopiec upadł i półprzytomny przed śmiercią nadal cytował Koran.

Głos Rosji

 Premier Wielkiej Brytanii David Cameron przyłączył się do chóru poprawnie politycznych, pożytecznych idiotów. Niecałą dobę po zamachach oświadczył, że w islamie nie ma nic, co mogłoby usprawiedliwić zabicie brytyjskiego żołnierza. Czyżby? Już wypowiedź zamachowca temu przeczy.

Większość stacji telewizyjnych ocenzurowała słowa muzułmańskiego zbrodniarza, w których wskazywał jednoznacznie na Koran jako źródło inspiracji. Morderca mówił wprost: „Jest wiele ayah (wers w koranie), które mówią, że musimy z wami walczyć, oko za oko, ząb za ząb”. Wystarczy zajrzeć do Koranu, żeby się przekonać, że ten muzułmanin zna własną religię lepiej niż Cameron i liczni dziennikarze. Tymczasem strażnicy politycznej poprawności, nie zawahali się użyć cenzorskich nożyc, żeby prawda o tym religijnym i rasistowskim ataku nie dotarła do szerokiego grona odbiorców. W sytuacji, kiedy muzułmanin zabija brytyjskiego żołnierza na ulicach Londynu, krzycząc przy tym, że „Allah jest wielki”, a parę minut po obcięciu głowy tasakiem swojej ofierze cytuje świętą księgę muzułmanów, trzeba rzeczywiście wielkiej intelektualnej finezji, by odseparować zbrodnię od ideologicznych i religijnych pobudek, które do niej doprowadziły.

 Media i politycy już nie pierwszy raz w obliczu islamskiego terroru stają po stronie muzułmanów. Za wszelką cenę, manipulując faktami, bronią wyidealizowanego i odrealnionego wizerunku religii Mahometa. Zachowanie takie przypomina praktyki znane z historii totalitarnych reżimów. Jedną z cech nowomowy było bowiem operowanie gotowymi ocenami, tezami, niezależnie do stanu rzeczywistości. Sytuacja przypomina znany dowcip o regulaminie żołnierskim, ujętym w dwóch punktach: 1. Przełożony ma zawsze rację. 2. Kiedy przełożony nie ma racji, patrz punkt pierwszy. W tym przypadku premier Wielkiej Brytanii zdaje się mówić: 1. Islam jest religią pokoju. 2. Kiedy okazuje się religią niosącą przemoc, patrz punkt pierwszy.

Swój udział maskowaniu religijnego tła zbrodni mają swój udział także polskie media. Polska Agencja Prasowa w depeszy ominęła słowo Allah, które wykrzykiwał zamachowiec, zastąpiono je słowem Bóg. Jaki Bóg? Chrześcijański, żydowski, a może hinduski? Tego od reportera PAPu się nie dowiemy. No cóż, cytując Biblię, można, zgodnie z etymologią, powiedzieć, że cytuje się księgę. A jaką księgę? Mniejsza z tym.

„Gazeta Wyborcza” jeszcze tego samego dnia podała informację, że Muzułmańska Rada Wielkiej Brytanii odcięła się do zamachu. Dziennikarze gazety nie chcą widzieć tego, że podobne oświadczenia rozmaite organizacje muzułmanów głosiły wielokrotnie. Sytuacja taka powtarza się regularnie po każdym zamachu. Pamiętajmy o tym, że wiele muzułmańskich instytucji dba pozornie o międzyreligijny dialog, jednocześnie ukrywając prawdziwe cele swojej działalności. Strategię taką przyjęła np. organizacja Bractwa Muzułmańskiego FIOE. Dodajmy, że Brytyjska Rada Muzułmanów promowała wprowadzenie szariatu na Wyspach i podejmowała próby legalizacji związków poligamicznych.

Mamy więc do czynienia z klasycznym przykładem podwójnej mowy. W świetle kamer polityczni przywódcy muzułmanów, ubolewają, współczują, są wstrząśnięci, co nie przeszkadza im później wydawać pisma fundamentalistów i brać pieniądzy od Arabii Saudyjskiej, w której wyroki skazujące ludzi na śmierć uzasadnia się cytatami z Koranu, także tym fragmentem, który cytował zamachowiec.

Doczekaliśmy zadziwiających czasów. Kiedy muzułmanin obcina głowę brytyjskiemu żołnierzowi na ulicach Londynu, premier Wielkiej Brytanii mówi o tym, że to… islam został zaatakowany. Trwoga!

Autor: Piotr Sebastian Ślusarczyk
Źródło: Euroislam

Duchowe Kierownictwo Związku Muzułmanów w Rosji określiło Państwo Islamskie mianem wrogów islamu i wezwało do ukarania jego bojowników jako zwykłych przestępców. Radykałowie mają ich zdaniem błędnie interpretować swoje wyznanie jako religię brutalności.

Największa organizacja skupiająca muzułmanów w Rosji, wydała fatwę (dekret religijny) wyklinającą bojowników Państwa Islamskiego (IS) jako wrogów islamu, którzy powinni zostać ukarani jako pospolici przestępcy. Zdaniem Duchowego Kierownictwa Związku Muzułmanów, wszystkie działania IS są sprzeczne z islamem – począwszy od przesiedleń ludności, a skończywszy na ich okrucieństwu i dokonywaniu publicznych egzekucji.

Z punktu widzenia islamskiej nauki, bojownicy IS powinni zostać skazani na karę śmierci lub przetrzymywani w pełnej izolacji od społeczeństwa. Rosyjscy muzułmanie twierdzą, że IS błędnie interpretuje islam, tworząc z niego religię brutalności, okrucieństwa, przemocy, tortur i zabójstw. Ogłoszenie kalifatu w fatwie nazwano natomiast buntem, ponieważ nie zostało ono zatwierdzone przez wszystkie wspólnoty islamskie.

Źródło: http://www.autonom.pl/?p=12037

Prekursorzy dżihadyzmu: Dżamal ad-Din al-Afghani

Pomijając XIII-wiecznego Tajmijję oraz XVIII-wiecznego Al-Wahhaba, można powiedzieć, że wszystko zaczęło się dopiero w XIX wieku, w Egipcie, za sprawą Dżamala ad-Din al-Afghaniego.

Chcąc zrozumieć idee głoszone przez tego muzułmańskiego myśliciela należy przypomnieć sobie realia, jakie panowały w świecie islamskim tamtego czasu, szczególnie w północno-wschodniej Afryce.
Do 1798 roku, czasu wyprawy wojskowej Napoleona do Egiptu, kraj ten pozostawał daleko poza zasięgiem i bliższą świadomością przeciętnego Europejczyka. Rzesze naukowców, najpierw francuskich, a później również angielskich, zaczęły docierać do zasypanego częściowo piaskiem Sfinksa oraz piramid i zapoczątkowały na szeroką skalę trwające po dziś dzień badania państwa faraonów.

Do eksploracji zagrzebanej w pustyni cywilizacji sprzed tysięcy lat niezbędne były nie tylko odpowiednie narzędzia oraz wiedza oświeconych Europejczyków, ale i przekonanie o potrzebie poznawania historii rodzaju ludzkiego jako całości, a nie tylko od nastania proroka Mahometa. Kraje takie jak Egipt poddane zostały nie tylko akcji kolonizacyjnej, ale i siłą rzeczy rozpowszechnianiu wielu osiągnięć Zachodu. Sprzyjały temu infrastrukturalne budowy, takie jak Kanał Sueski, czy sieć linii kolejowych. Stąd też uświadomionym muzułmanom tej prowincjonalnej dotąd części Imperium Osmańskiego zaczęły prześwitywać potrzeby dokonywania reform, lecz nie tylko technologicznych i gospodarczych, ale także ideologicznych, w celu kreowania nowoczesnego państwa.

W realizacji tych dążeń pomogło wstąpienie w 1805 roku na tron egipski założyciela nowej dynastii, Muhammada Alego. Impuls, jaki nadał swojemu społeczeństwu, spowodował rozwój intelektualny – między innymi zaczęto uznawać konieczność reinterpretacji szariatu dla potrzeb współczesnego świata islamu.

Fenomen wprowadzanych reform tamtych czasów objawiał się jednoczesnym dokonywaniem zmian przy zachowaniu świata tradycyjnego. Bez wchodzenia w kolizję z dotychczasowym prawem i szkolnictwem muzułmańskim rozbudowywały się w Egipcie równoległe na wzór europejski systemy, do których każdy z mieszkańców państwa mógł wstępować według własnej woli. Z czasem zachodni styl życia stawał się coraz bardziej modny, a ulice Kairu zaczęły coraz mniej odbiegać wyglądem od miast europejskich.

Trudno powiedzieć, co bardziej wpłynęło na przejście od zachwytu do rozczarowania wśród kręgu myślicieli muzułmańskich. Uboczne skutki kolonializmu czy też przywiązanie do koranicznych nakazów? Idee zrodzone w tym okresie przez takich przedstawicieli islamu, jak pochodzący z Indii Ahmad Khan i Muhammad Iqbal, Czerkies z Tunisu Hayr ad-Din at-Tunusi, Egipcjanin Muhammad Abduh, Syryjczycy Abd ar-Rahman al-Kawakibi i Muhammad Raszid Rida oraz urodzony w 1838 r. Pers Dżamal ad-Din al-Afghani, zapoczątkowały dwa najważniejsze nurty XX-wiecznej muzułmańskiej myśli: modernizmu oraz fundamentalizmu.

Przede wszystkim zaczęto zadawać sobie pytania, czy wyznawcy Mahometa nie mogli osiągnąć tego samego, co Europa? Jako, że doktrynalnie odpowiedź nie mogła być negatywna, Al-Afghani zaczął doszukiwać się minionej wielkości islamu w krótkim epizodzie jego naukowo-kulturalnej chwały sprzed tysiąca lat. W swoim rozpędzie zapomniał jednak się zatrzymać i bardzo szybko zagarnął na potrzeby muzułmańskiej historii osiągnięcia starożytnego Egiptu, Chaldejczyków, Greków i Fenicjan. Inaczej, niż wielu z jego ideologicznych następców kolejnych dziesięcioleci, którzy czasy przedislamskie nazywali barbarzyńską epoką dżahilijji.

Poglądy swoje razem z Muhammadem Abduhem głosił Al-Afgani w gazecie „Al-Urwa al-Wuthqa”, twierdząc niejednokrotnie, że Zachód nie jest tak mocny, na jaki wygląda i że można go pokonać. Treści głoszone przez nich nie zawsze w swoim zagmatwaniu dają się rozszyfrować, jednakże przedstawiają nam dzięki temu obraz poważnej konsternacji tych myślicieli w obliczu upadku islamskiego doktrynerstwa XIX wieku. Stąd też wyczuć można było dylemat, czy religia Mahometa winna być poddana reinterpretacji, czy też praktykowana w inny sposób?

Al-Afghani wykreował interesujące wnioski, słusznie bazując na spostrzeżeniu, że racjonalizm i przedsiębiorczość stanowiły fundament europejskiego sukcesu. Uznał konieczność wykorzystania wzorów zachodnich, ale i jednocześnie odwołania się do racjonalistycznej tradycji w islamie, reprezentowanej przez mutazylizm, termin oznaczający w Średniowieczu kierunek arabskiej filozofii, oparty na hellenistycznej myśli i proponujący alegoryczne rozumienie Koranu w przypadku kolizji jego treści z rozumem.

Drogą takiego rozumowania, w historii islamskiej potępionego zresztą już w X wieku, Al-Afghani znalazł swoiste rozwiązanie twierdząc, że Zachód należy naśladować, lecz za pomocą powrotu do własnych wartości islamu. Modernizm został połączony z tradycjonalizmem. Idee tego myśliciela stały się zatem jednocześnie i modernistyczne, i salafickie.

I tu napotkał opór. Świadczy o tym chociażby sprzeciw reprezentacyjnego uniwersytetu islamskiego, Al-Azhar z Kairu. Z jednej strony bowiem tradycjonalistycznie myślący uczeni nie akceptowali westernizacji Arabów, z drugiej strony obcy był im odległy w czasie, unikatowy i epizodyczny mutazylizm.

Dał o sobie przy tym znać zwyczajowy konflikt pomiędzy szyitami a sunnitami. Jeśli ci pierwsi zawsze uważali racjonalną refleksję za domenę teologów i prawników, to ci drudzy niechętnie akceptowali samodzielność intelektualną swoich uczonych, odkąd zabarykadowali się przed idżtihadem, czyli możliwością komentowania świętych tekstów muzułmańskich.

Tu jednak postarajmy się zrozumieć, dlaczego koncepcje Al-Afghaniego przyczyniły się zarówno do rozwoju modernizmu muzułmańskiego, jak i przeciwnego mu antyzachodniego fundamentalizmu. Racjonalizm tego myśliciela nie mógł zostać całkowicie poddany dyktatowi rozumu. Kiedy inny teolog i reformator, pochodzący z Indii Ahmad Khan, nieco dalej posunięty w zdroworozsądkowym podejściu, przedstawił swoje projekty unowocześnienia islamu na wzór brytyjski, Al-Afghani poddał go ostrej krytyce poświęcając nawet temu całą książkę, zatytułowaną „Odpowiedź Materialistom” (1882). Khan znalazł się w ostrzu jego krytyki jako naturalista, wspierający teorię Darwina, ale również kolonializm brytyjski.

Do nieakceptowalnego grona włączeni zostali także wielcy przedstawiciele francuskiego oświecenia – Rousseau oraz Wolter za ich ateizm i niemoralność. Powstała więc paradoksalna idea antymodernistycznego modernizmu.

Ostatecznie opór ze strony tradycjonalistów został złamany, a dysputy toczące się w kręgach Al-Afghaniego, Khana, Abduha, a później Raszida-Ridy, zrodziły zręby modernistycznych reform, idei fundamentalistycznych, panislamizmu i powiązanego z nim nacjonalizmu muzułmańskiego, a dalej kreowały nacjonalizmy węższe, jak panarabizm, z którego utworzyły się nacjonalizmy poszczególnych państw arabskich.

Jednak dla nas, przeciętnych niemuzułmanów, o wiele bardziej żywotnym interesem jest dostrzeganie w Al-Afghanim fundamentalisty, a inaczej pierwszego XIX-wiecznego prekursora dżihadyzmu. Jak zresztą twierdzi wybitny znawca tematu Johannes Jansen, wpływ nauczania ad-Din al-Afghaniego wśród wielu myślicieli muzułmańskich spowodował rozwój teorii o wyższości islamu nad innymi religiami i systemami politycznymi. Mieli oni twierdzić, że w celu uniknięcia nieszczęścia muzułmanie winni zaprowadzić boskie prawo islamu, a jeśli ich wspólnota znajduje się pod dominacją sił niewiernych, to oznaczać to miało, że nie żyje ona w zgodzie z prawem Allaha.

Wraz ze śmiercią Al-Afghaniego w roku 1897 fundamenty działań Raszida Ridy, Hasana al-Banny, Sajjida Qutba i wielu innych zostały wymurowane.

• Danecki Janusz, Podstawowe wiadomości o islamie,
• Jansen J.G. Johannes, Podwójna natura fundamentalizmu islamskiego,
• Zdanowski Jerzy, Współczesna muzułmańska myśl społeczno-polityczna. Nurt Braci Muzułmanów.