ArsaGianta

Nie dopisując dalszego ciągu swojego kalendarza Majowie zmusili współczesnych ludzi do strachu przed końcem świata. A ktoś inny pokrył grawiurami tysiące kamieni, aby odesłać w przyszłość o wiele przyjemniejszą wieść: koniec świata już był.

W tym roku na Kamczatce odnaleziono dziwne skamieniałości. Można byłoby je wziąć za pozostałości dawnych zwierząt, jednak ich forma była zbyt poprawna. Skamieniałości były bardziej podobne na detale jakiegos mechanizmu o sześciu różnych rozmiarach. Sądząc po warstwie, w której zostały odnalezione, mają około 400 milionów lat. Badający znalezisko petersburski archeolog Jurij Gołubiew i jego amerykańscy koledzy mieli jakoby potwierdzić, że skamieniałości są częściami jakiejś maszyny.

Świat naukowy zignorował znalezisko z Kamczatki. A dziennikarze przypomnieli o innych artefaktach, które swego czasu wywołały wiele szumu. Na przykład dziwne sferyczne przedmioty o rozmiarze od 2,5 do 10 centymetrów, od czasu do czasu znajdywane przez górników w skałach w pobliżu Klerksdorp w RPA. Prawdopodobny wiek warstwy, w której znajdują się sfery to 3 miliardy lat. Zdania na temat pochodzenia tych przedmiotów są różne. Zwolennicy wersji ich sztucznego pochodzenia powołują się na to, że te sferyczne przedmioty mają oczywiste cechy technologicznej obróbki, podłużne nacięcia. Geolodzy jednak twierdzą, że sferyczne obiekty stanowią twory naturalnego pochodzenia, a nacięcia na nich to rezultat naturalnych procesów: wietrzenia i utleniania.

Trudno wytłumaczyć naturalne pochodzenie znaleziska z 1934 roku, którego dokonała podczas podróży po Teksasie Emma Han, mieszkanka położonego w tym amerykańskim stanie miasteczka Londyn. W kawałku skały znalazła ona młot. Jego rękojeść, niegdyś drewniana, skamieniała. Sam młot doskonale sie zachował, dlatego, że był zrobiony z dobrego metalu, który ludzie nauczyli się wykonywać zaledwie około 10 tysięcy lat temu. Paradoks polega na tym, że sam młot wrósł w skałę, której wiek według naukowców wynosi co najmniej 65 milionów lat. W tym czasie Ziemię zamieszkiwały dinozaury.

Uważa się, że ludzie, zdolni do wytworzenia takiego młotu pojawili się na Ziemi kilkadziesiąt milionów lat po tym, jak dinozaury wymarły. Nie mogli zatem widzieć dinozaurów. Skąd w takim razie rysunki na kamieniach w peruwiańskiej prowincji Ica?

wyobrazone na nich zostały zidentyfikowane przez naukowców rzeczywiście istniejące niegdyś dinozaury różnych gatunków: triceratopsy, stegozaury, brontozaury i tyranozaury. Często na rysunkach obecni są i ludzie, którzy albo polują na dinozaury, albo wykorzystują je jako transport. Na przykład, jadą na triceratopsach albo latają na pterodaktylach. Na kamieniach z Ici są też wyobrażone dawno wymarłe ssaki, charakterystyczne tylko dla amerykańskiego kontynentu. Oraz sceny operacji chirurgicznych – transplantacji serca, a nawet mózgu, wyobrażenia gwiazdozbiorów oraz latających maszyn. Pierwsza myśl, która nasuwa sie podczas oglądania zdjęć kamieni z Ici jest taka, że to podróbki, wykonane przez współczesnych, aby oszukać łatwowiernych turystów. Ale nie wszystko jest takie proste.

Pierwsze wzmianki o kamieniach z wyobrażeniami dziwnych zwierząt pojawiają się w 1570 roku w kronice Juana de Santa Cruz Pachacuti «Relacion de antique dades d´este reyno del Peru» (1570). Na początku lat 60-ych XX wieku kamienie z Ica sprzedawano za grosze na czarnym rynku antykami w Peru. Stały sie one znane dzięki profesorowi medycyny Uniwersytetu Limy Javierowi Cabrera (1924-2001). Po otrzymaniu pierwszego kamienia jako prezentu na urodziny w 1961 roku, poświęcił on kolejnych 40 lat swojego życia na zbieranie i badanie kamieni. Założył nawet muzeum, które ma obecnie w swojej kolekcji ponad 11 tysięcy otoczaków o rozmiarze od 30 cm do półtora metra, pokrytych wygrawerowanymi rysunkami. W 1976 roku Cabrera wydał ksiązkę "The Message of the Engraved Stones of Ica". Swego czasu wysunął następującą hipotezę: wysokorozwinięta cywilizacja, niegdyś istniejąca na Ziemi, zapisała na kamieniach historię rozwoju ludzkości i pozostawiła kamienie na planecie, zanim opuściła ją przed jakąś globalną katastrofą. Na przykład, przed potopem. Kamienie zostały wybrane jako materiał najbardziej zdolny do przetrwania. A prostota rysunków, w tym także operacji chirurgicznych, miała za zadanie ułatwić zrozumienie posłania ludziom, którzy przetrwają katastrofę.

W Ica Cabrera otrzymał tytuł „Ukochany Syn Miasta” i został nagrodzony złotym medalem. Jednak wielu uważało go za wariata albo fałszerza. Kamienie z Ica ogłoszono współczesną podróbką, nie zasługującą na poważne zbadanie. Ten werdykt opierał się także na wypowiedziach peruwiańskich kopaczy, którzy przyznawali się, że sami grawerowali kamienie.

Jednak zdaniem rosyjskiego historyka Andrieja Żukowa, dowody przeciwników Cabrery, mające zdyskredytować jego teorię i zrobić z kolekcji grawerowanych kamieni zbiór podróbek, nie wytrzymują krytyki:

Po pierwsze, nielegalna sprzedaż antyków w Peru uznawana jest za przestępstwo. Dlatego ludzie, wydobywający kamienie dla Cabrery zmuszeni byli powiedzieć, ze sami je przygotowali, aby uniknąć kary. Po drugie, podróbki różnią się od prawdziwych kamieni techniką grawiury. Po trzecie, ekspertyza kilkudziesięciu kamieni, m. in. z wyobrażeniami dinozaurów, dokonana na prośbę Cabrery przez kompanię "Mauricio Hochshild Mining Co." potwierdziła ich wiek. Analogiczne wyniki przyniosła ekspertyza dokonana na Uniwersytecie w Bonn, Uniwersytecie Limy oraz laboratorium Szkoły Inżynieryjnej Limy.

Żukow podkresla, że świadectwem autentyczności kolekcji kamieni z Ica są przedstawienia niektórych dinozaurów, których pozostałości zostały odkryte przez paleontologów dopiero na początku lat 90-ych, czyli później, niż kamienie z ich podobiznami znalazły się w zbiorach Cabrery! Chodzi o wyobrażenia diplodoków z płytami grzbietowymi, podobnymi do tych, jakie miały stegozaury. Raczej mało prawdopodobne, aby niewykształceni peruwiańscy chłopi, zajmujący się jakoby fałszowaniem artefaktów mogli wymyślić takie zwierzę. Lub też wyobrazić sceny transplantacji serca i mózgu, porażające prawdziwością szczegółów. Wątpliwe jest także, że w hipotetycznym warsztacie pracowali doświadczeni chemicy, mogący tak „postarzeć” kamienie, aby udało się zmylić ekspertów. I wreszcie, istnienie takich laboratoriów, produkujących dziesiątki tysięcy grawerowanych kamieni trudno byłoby ukryć.

Zatem kolekcja Cabrery może okazać się autentyczna. Jednak, jeśli zgodzić się z tym, to należałoby poddać w wątpliwość współczesne przedstawienia o historii Ziemi. Argumentów nie brakuje.

Głos Rosji