ArsaGianta

       
Zaciekawiło mnie to dzis jak ktos nazwał stado kwek stadem krukow az łĸezka w oku sie zakreciła chciałbym zobaczyc kruka uszłyyszecz jego spiew widocznie widocznie dzisjesze społeczenstwo jeest jak kawka zmieszana z gołembiem nazwana przez boty Krukiem a CZŁOWIEK GOR LASU     jak widzi stada szkodnikow pomieszanych wstretnych mowi u nas w bieszczdch to zadkosc zobaczyc tego pieknego ptaka
                                                                                                                                                                                                                                                        Określenie „biały kruk” oznacza unikalną pozycję, rzadkość występującą w pojedynczych egzemplarzach lub człowieka indywidualistę, który wyróżnia się stylem życia lub zachowaniem wobec otoczenia. Tak określa już niektórych ludzi o sprzecznych opiniach w porównaniu z ogółem Juwenal w Satyrach – corvus albus. W naturze jednak ptaki niezależnie od regionu w jakim występują nigdy nie mają białych piór. W heraldyce za białego kruka uważa się osobę, która zawdzięcza wszystko samemu sobie, odważną.
Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie badań naukowcy z Nowej Zelandii dowiedli, że kruki umieją łączyć elementy zdobytej wcześniej wiedzy, by rozwiązać nowy problem[27]. Odkryli, że kruki spośród wszystkich ptaków, mają najlepiej rozwinięte fra


W ważnym mieście starożytności, Syrakuzach, założonych na Sycylii przez Greków, żył na przełomie IV i V wieku p.n.e, a więc w czasach króla Hieronima I wielki mędrzec, teoretyk i nauczyciel sofistyki o imieniu Koraks ( po grecku „kruk” ). Jego uczeń, Tejzjasz, kontynuując dzieło mistrza, założył szkołę i zawarł jego nauki w pierwszym w dziejach świata podręczniku sofistyki. Jak dalece skuteczna była jedna z metod Koraksa, który potrafił znaleźć sens w fałszywej argumentacji może być anegdota o sporze mistrza z uczniem. Ten ostatni, chcąc uchylić się od zapłaty za odbytą naukę obiecał, że wówczas spłaci swój dług, gdy wygra pierwszy proces. Ponieważ zwlekał, Koraks wytoczył mu proces i wówczas Tejzjasz błysnął nauczoną od mistrza sofistyką: gdy go wygra, nie zapłaci z mocy wyroku, a gdy przegra – nie zapłaci z mocy umowy. Od czasu tego procesu oraz od imienia mistrza poszło w świat powiedzenie „prawne kruczki”, a także sentencja sędziego, który – zniechęcony przebiegiem procesu rzekł: „ złego kruka złe pisklęta..” Można domniemywać, że swe ptasie miano Koraks zawdzięczał być może czarnym jak ptaki włosom, może podobnemu do dzioba nosowi, a może też ponuremu usposobieniu czy też tembrowi głosu.
W tamtych, dawnych czasach, które charakteryzowały wierzenia politeistyczne z elementami archaicznego animizmu, wywodzono swe rody także od zwierząt, stąd częste przydomki i imiona, stosowane nie tylko z świecie śródziemnomorskim. Krukiem zwano też w starożytnej Grecji dość skomplikowane konstrukcyjnie urządzenie, montowane na okrętach i służące do abordażu okrętu nieprzyjacielskiego. Był to obracany wokół swej osi dość długi wysięgnik, z podobnymi drabinie poprzeczkami, rozkładany w połowie swej długości i zakończony dwoma „dziobami”, które zahaczały o burtę po to, aby mogli po nim wbiec żołnierze. Inne greckie machiny oblężnicze także miały od zwierzęce miana, zależne od ich budowy i konstrukcji – między innymi skonstruowano onagera ( dziki osioł ) oraz skorpiona.
W mitologii greckiej kruki były pierwotnie białymi ptakami, lecz kiedy kruk – donosiciel ( jak u German! ) przyniósł Apollinowi wiadomość, że jego kochanka Koronis zdradziła go z Ischysem, w dodatku śmiertelnikiem, zabił ją, a potem, żałując swego czynu, zmienił krukowi kolor na znak żałoby.
Głośno kraczący, duży ptak, z mocnym dziobem i lśniącymi piórami, żywiący się wszystkim – także i padliną, wzbudzał zawsze z jednej strony niechęć, z drugiej zaś poważanie, wierzono bowiem, że ptak ten pozostaje w bliskich związkach z bogami i dlatego wie wszystko o losach ludzi. Gdy dwadzieścia pięć wieków p.n.e. powstawała opowieść o Gilgameszu, kruk już wtedy stał się wysłańcem, który miał odnaleźć ziemię po wielkim potopie:. .” wreszcie wypuściłem kruka, lecz ten nie wrócił już, ląd odnalazłszy..” (Epos o Gilgameszu, tabliczka XI )
W babilońskim kalendarzu, sporządzanym na podstawie wróżb i przepowiedni, przestępny trzynasty miesiąc roku, zgodnie z wierzeniami przynoszący nieszczęście, był pod znakiem kruka.
Uznany za najinteligentniejszego z ptaków, stał się on symbolem wiedzy i wszechwiedzy, ptakiem wróżebnym, proroczym, ptakiem światła i świtu, ogłaszanego krakaniem i przez analogię – znakiem słońca. Dlatego poświęcony był wszystkim bogom i herosom, ze słońcem, światłem i wiedzą związanym – Heliosowi, Asklepiosowi, Apollinowi, Kronosowi i Saturnowi. W starożytnej Persji kruki reprezentowały boga światła i słońca, dlatego też odgrywały one dużą rolę w kulcie Mitry -kto zatem w mitraiźmie osiągnął najniższy stopień wtajemniczenia- otrzymywał imię Kruk.
W najsłynniejszej księdze świata – Biblii, o kruku po raz pierwszy wspomina Księga Rodzaju, także jak w Babilonie w kontekście potopu. Noe wysyłał kruka na zwiady, ale ten „wylatywał i wracał, dopóki nie wyschła woda na ziemi” (Rdz.8,7 ) Ptak wracał, bo nie znalazł miejsca na zbudowanie gniazda, a żywiąc się pływającymi ciałami potopionych został uznany za zwierzę nieczyste, wydziobujące oczy swym ofiarom:. ” oko, które się naśmiewa z ojca i wzgardza posłuszeństwem macierzyńskiem, wykłują kruki u potoków i orlęta je wyjedzą..” (PS XXX.17 ) Prorok Izajasz wieszczył nawet, że kruki i sowy wezmą w posiadanie krainę Edomu, zamienioną w pustynię za swe występki, chociaż – jak głosi księga – to właśnie kruk dostarczał innemu prorokowi – Eliaszowi pokarm, wysyłany przez samego boga: ..”a kruki przynosiły mu chleb i mięso rano, a także chleb i mięso w wieczór, a pił z potoku..” ( I Królewska.XVII,6 )
Odtąd kruk z chlebem w dziobie jest atrybutem Benedykta z Nursji, Eliasza i Pawła Pustelnika – gdyż, według opowieści biblijnych i legend - wszystkim ten ptak przynosił pożywienie. Późniejsza, żydowska „Hagada” przypisuje Eliaszowi posiadanie dwóch kruków – jeden przynosił deszcz i symbolizował życie, drugi niósł suszę i reprezentował śmierć. Dla wielu ojców kościoła biblijny kruk, który nie wrócił do arki, stał się obrazem pogan, gubiących swe dusze z dala od symbolizującej kościół nawy, lub też wizerunkiem oddanego rozkoszom świata grzesznika, bezwstydnika. Uważano także, że kruk był kiedyś biały jak śnieg (stąd powiedzenie „biały kruk” ), lecz sczerniał, symbolizując ciemności grzechu i potopu, w kontraście do białej gołębicy, zwiastującej pokój boży. Ojcowie kościoła mieli mniej fantazji w tłumaczeniu zmiany barw kruka, niż starożytni Grecy - tak się symbolicznie przejawiła odwieczna walka postu z karnawałem.....
W Trieście odkryto marmurowy sarkofag, pochodzący z czasów starochrześcijańskich, a więc z pierwszych wieków naszej ery. Jedna ze scen, jakie widnieją na bokach tego grobowca, wyobraża arkę Noego, czyli Kościół, jako instytucję. Arka wypełniona jest ludźmi i zwierzętami, a na zewnątrz jej siedzi kruk. Z półotwartym dziobem tęsknie spogląda na mieszkańców arki, jak gdyby zazdroszcząc, że jest nie z nimi. Jest to symbol będącego poza wspólnotą kościelną grzesznika. Biblijne, dość nawet częste zapisy o krukach przyniosły im złą sławę rodzicielską, gdyż – według nich - zaniedbywały swe pisklęta. Do dzisiaj w języku niemieckim o złych rodzicach mówi się „Rabenmutter” (krucza matka ) lub Rabenvater.
W mitologii germańskiej – podobnie jak w „Hagadzie”, najwyższy bóg Odyn, ( władca bogów i świata, poezji i mądrości ) przedstawiany był z dwoma krukami na ramionach. Miały one imiona - Hugin i Munin, pierwszy z nich oznaczał „myśl”, a drugi „pamięć”. Były one wysłannikami najwyższego, germańskiego boga i jego szpiegami, przynoszącymi mu wieści z ziemi. W przeciwieństwie do dwóch wilków, które wyobrażały niszczenie, te dwa ptaki miały oznaczać zasadę tworzenia. Proroczym ptakiem stał się kruk także u Celtów. Był atrybutem bogiń wojny - dosłowne tłumaczenie imienia jednej z nich oznacza „kruka bitwy”. Gdy wojownicy tracili ducha walki, krążyła nad nimi, przeraźliwie kracząc i zachęcając do odwagi. Jeden z największych bohaterów celtyckiej Irlandii, Cuchulainn, został śmiertelnie ranny w jednej ze staczanych bitew. Aby godnie umrzeć, przywiązał się sznurami do słupa. Gdy nadchodziła już śmierć, na jego ramieniu usiadł kruk, jej wysłannik. Taki pomnik, postawiono na cześć Cuhulainna, bohatera mitu, walczącego o niepodległość Ulsteru, właśnie w tym irlandzkim mieście. Na ramieniu umierającego rzeźbiarz umieścił – zgodnie z celtycka legendą - figurkę kruka z rozpostartymi skrzydłami...
Ze sfery pierwotnych wierzeń oraz wyobrażeń o zjawiskach przyrody wywodzą się zapewne legendy o pierwszych władcach, założycielach poszczególnych państw słowiańskich. Legendarny Krak, którego imię oznacza kruka lub też jego krakanie, został stworzony przez Wincentego Kadłubka, dopełniającego kronikę Galla Anonima. Z bajecznych dziejów naszych sąsiadów znamy czeskiego króla Kroka i jego córkę, księżnę Libuszę, a z „Kroniki Słowian” Helmolda legendę o księciu obodrzyckim, którego imię brzmiało Kruk lub Krut. Znany historyk, Henryk Łowmiański tak napisał w „Początkach Polski” :
..”krytyka polskiej legendy kronikarskiej (..) wydaje się tym bardziej potrzebna, że w naszej historiografii ścierają się ze sobą dwa przeciwstawne sobie poglądy: z jednej strony zupełnego sceptycyzmu (..) a z drugiej wiary w historyczną prawdziwość wątków nawet w fantastycznych przekazach Kadłubka i jego następców”.
Niektóre opowieści wcale tak źle o kruku nie mówią, w innych jest nawet swego rodzaju sojusznikiem, pomagającym w przezwyciężeniu przeciwieństw losu. W legendzie o świętym Oswaldzie, męczenniku, królu Northumbrii, który żył w VII wieku, mówiący kruk leci do dalekich krajów, niosąc dla ukochanej ( lecz niestety pogańskiej ) królewny zaręczynowy pierścień. Po męczeńskiej śmierci świętego, zadanej przez rodzinę ukochanej, to kruk przenosi jego relikwie na szczyt drzewa, które cudownie się zazielenia. Odtąd atrybutem świętego Oswalda jest oczywiście kruk z pierścieniem w dziobie. W podobnej legendzie ptak ten uratował uwięzionego króla Węgier Macieja, gdyż z rodowym pierścieniem w dziobie poleciał przywołać przyjaciół, którzy uwolnili króla. Odtąd król węgierski Maciej nosił przydomek Korwin ( kruk ), a słynny ród Hunyadich ma w herbie kruka z pierścieniem na ulistnionej gałęzi. Legenda piękna, lecz przydomek ten, który z czasem stał się nazwiskiem, wywodzi się prawdopodobnie z czasów, gdy w Panonii stacjonowały rzymskie wojska. W polskiej heraldyce ten czarny ptak pojawił się być może po bitwie pod Warną, w której brali udział rycerze walczący później pod znakami Janosza Hunyadiego. W średniowieczu kruka wiązano z hańbiącą śmiercią przez powieszenie, pozostawiano bowiem wisielców na pastwę tych właśnie ptaków. Stąd zatem powiedzenie: „paść kruki”, co oznaczało wisieć na szubienicy.
Wśród Indian północnej Ameryki wiele rodów wywodziło swe pochodzenie od kruka – nie tylko słynni Crow ( co oznacza właśnie tego ptaka ), ale także i Kwakiutlowie, którzy zamieszkiwali kiedyś okolice dzisiejszego Vancouveru. Uważali, że ptak ten, padlinożerca, jest także ludożercą, darzyli go zatem szacunkiem i jednocześnie obawą. Podczas obrzędów inicjacyjnych młodych chłopców odbywał się obrzędowy „taniec kruka”, wykonywany przez czarownika ubranego w płaszcz z kory żywotnika i maskę tego ptaka z ruchomym dziobem.
W syberyjskich kulturach szamańskich kruk jawił się także jako protoplasta rodów, podobnie jak wilk, niedźwiedź, orzeł czy renifer. W mitologii japońskiej czerwony kruk jest znakiem solarnym, w indyjskich Wedach symbolizuje boga wiatru, burzy i wojny, czyli Indrę.
W naszej, europejskiej tradycji kruk ma niezbyt dobre konotacje, chociaż docenia się jego inteligencję, spryt i długowieczność. Żerowanie na padlinie – co było widoczne na wielkich polach bitewnych, skojarzenia z wisielcami, a dzięki czarnemu kolorowi z grzechem, żałobą, śmiercią, wiedźmami i czarownicami ( Baba Jaga też miała kruka! ) – taki obraz kruka jawi się w naszej, polskiej i europejskiej tradycji. Wielki kruk jest w „Dziadach” synonimem diabła, nawet La Fontaine – którego stosunek do wszelakich zwierząt był pełen sympatii – tak napisał w jednej z bajek; ..” niedawno kruk na dębinie wróżył przyszłe nieszczęścia jakowejś ptaszynie” (tłum. St. Trembecki ). Negatywny obraz tego ptaka jawi się także w bajkach, spisanych przez braci Grimm, w których złe moce przemieniają dobrych bohaterów ( królewna, bracia ) w kruki. Na tym tle wyjątkiem jest stara, poznańska legenda o królu kruków, który ostrzegł trębacza na ratuszowej wieży przed wrogiem i przylatywał na każde wezwanie, niosąc pomoc.
Ludzka fantazja i wyobraźnia nie zna granic, jest zawsze twórcza i pełna pomysłów, niezależnie od motywacji, będącej podłożem tego, co nazywamy kulturą. Motywem mógł być strach, wiara w moc sił nadprzyrodzonych i możliwość wpływania na ich działalność, chęć „udekorowania” życia obrzędami i tańcami, skłonność do fantazjowania, układanie bajek i opowieści dla dzieci, sympatia do zwierząt, wiara w ptasiego przodka. Tak oto zwykły, chrypliwie kraczący, drapieżny ptak stał się w wielu miejscach świata wysłannikiem bogów, ptasim królem o niezwykłej mocy, przodkiem rodu, szpiegiem, symbolem mądrości lub śmierci, towarzyszem wiedźm, pożeraczem wisielców, klejnotem w herbach. Zdolność i potrzeba tworzenia nadzwyczajnej otoczki wokół zwykłych spraw, przedmiotów czy istot jest zawsze w kulturach wszystkich ludzi tak fascynujące....