ArsaGianta

 ALCYONE
U STÓP MISTRZA

Od nierzeczywistego mnie w Rzeczywiste prowadź
Z ciemności prowadź mnie ku Światłu
Od śmierci prowadź mnie w nieśmiertelność

Przełożyła Wanda Dynowska
w: Trzy drogowskazy. Dla tych, którzy szukają ducha. Madras: BPI 1955, s. 1-26.

Wstęp

Słowa te nie są moje; są to słowa Mistrza, który mnie nauczał. Bez Niego nie mógłbym niczego dokonać, lecz z Jego pomocą wstąpiłem na Ścieżkę. l ty pragniesz wejść na tę samą Ścieżkę, więc słowa, które do mnie mówił, pomogą i tobie, jeśli im będziesz posłuszny. Nie dość jednak przyznać, że są prawdziwe i piękne; kto chce dojść do celu, ściśle wypełniać je musi. Łaknący, patrząc tylko na strawę i chwaląc ją, posilić się nie może; musi rękę wyciągnąć i spożywać. Podobnie nie dość jest słuchać słów Mistrza; w czyn wprowadzać musisz wszystko, co Mistrz mówi, wsł###ąc się w każde Jego słowo, korzystając z każdego wskazania. Rada, z której nie skorzystałeś, słowo, które pominąłeś, są stracone na zawsze, gdyż On nie mówi po raz wtóry.

Cztery są cnoty na tej Ścieżce niezbędne:

• Rozpoznawanie
  
• Bezinteresowność
  
• Prawe postępowanie
  
• Miłość
  

Postaram się wam powtórzyć, co mi o każdej z nich mówił Mistrz.

I. Rozpoznawanie

Pierwszą z tych cnót jest rozpoznawanie, rozumie się je zazwyczaj jako umiejętność odróżniania rzeczywistego od nierzeczywistego, istotnego od nieistotnego, wiodącą ludzi do wstąpienia na Ścieżkę. Jest to słuszne, ale rozpoznawanie ma i inne, o wiele głębsze znaczenie, a praktykować je należy nie tylko na początku Ścieżki, ale na każdym jej kroku, każdego dnia, aż do końca.

Wstępujesz na Ścieżkę, gdyż doszedłeś do przekonania, że tylko na niej można znaleźć to, co warto zdobywać. Ludzie, którzy nie wiedzą, pracują, by zdobyć bogactwo i władzę, lecz te trwać mogą zaledwie jedno życie, są więc znikome i nieistotne. Istnieją rzeczy od nich większe, wartości rzeczywiste i trwałe; skoro je raz ujrzałeś, tamtych już nie zapragniesz.

Na całym świecie są tylko dwa rodzaje ludzi - ci, którzy wiedzą, i ci, którzy nie wiedzą; i ta wiedza jest jedynie ważna. Religia, którą człowiek wyznaje, rasa, do której przynależy - nie mają znaczenia; tylko ta wiedza - ta znajomość bożego planu dla ludzi - jest prawdziwie ważna. Gdyż Bóg ma plan - jest nim ewolucja. Gdy człowiek plan ten ujrzy, gdy go prawdziwie pozna, nie może już nie współpracować, nie jednoczyć się z nim, tak piękny jest, tak wspaniały, l wówczas dzięki tej wiedzy, zwraca się w stronę Boga, współpracując z dobrem, przeciwdziałając złu, pracując dla ewolucji, a nie dla samolubnych celów.

Jeśli jest po stronie Boga, jest jednym z nas, a czy wyznaje hinduizm, czy religię buddyjską, chrześcijańską czy mahometańską, czy jest Hindusem, czy Anglikiem, Chińczykiem czy Rosjaninem, nie ma najmniejszego znaczenia. Ci, którzy są po Jego stronie, wiedzą, po co są tutaj; wiedzą, co czynić mają, i starają się to wypełniać; wszyscy inni zaś nie wiedzą jeszcze, co czynić należy, toteż często postępują niemądrze, starając się wynajdywać oddzielne drogi, dla nich osobiście przyjemne, nie pojmując, iż wszyscy są jednością, a więc tylko to, czego Jedyny chce, może w istocie być dobrym dla każdego. Gonią za złudnym, nie szukają wiecznego. Dopóki się tych dwóch nie nauczyli odróżniać, jeszcze się nie zwrócili w stronę Boga; dlatego to rozpoznawanie jest krokiem pierwszym.

Lecz nawet wówczas gdy wybór już został dokonany, wciąż pamiętać musisz, iż rzeczywiste i nierzeczywiste ma wiele postaci; trzeba też umieć odróżniać prawość od nieprawości, ważne od błahego, pożyteczne od nieużytecznego, prawdziwe od fałszywego, egoistyczne od bezinteresownego.

Wybór pomiędzy dobrem a złem nie powinien sprawiać trudności, albowiem ci, którzy pragną iść w ślady Mistrza, postanowili już za wszelką cenę postępować zgodnie z dobrem. Ale człowiek a ciało jego to dwie rzeczy różne; wola człowieka nie zawsze się zgadza z chęciami jego ciała. Gdy ciało twe żąda czegokolwiek, zastanów się chwilę, czy chcesz tego istotnie ty. Gdyż ty jesteś Bogiem i chcieć możesz tylko tego, czego chce Bóg; ale musisz wejść w głąb twej istoty, by odkryć w niej Boga i wsłuchać się w Jego głos, który i twoim jest głosem.

Nie utożsamiaj siebie ze swymi narzędziami, tj. z ciałem fizycznym, astralnym ani mentalnym. Każde z nich będzie się o to ubiegać dla tym łatwiejszego zaspokojenia swych żądz. Lecz ty musisz znać je wszystkie i siebie jako ich pana.

Gdy jakaś praca jest do spełnienia, a ciało fizyczne pragnie spoczynku, przechadzki, posiłku czy napoju, człowiek niewiedzący mówi sobie: "Ja pragnę tego i osiągnąć to muszę"; lecz świadomy powie: "To, co tego żąda, to nie ja, może zaczekać chwilę". Często, gdy się nadarza sposobność pomocy komuś, ciało poddaje wnet: "Ileż to trudu kosztować mnie będzie, niechaj kto inny to zrobi" - a człowiek mu na to odpowie: "Nie przeszkodzisz mi w spełnieniu czynu dobrego".

Ciało jest zwierzęciem, które ma tobie służyć - rumakiem, którego dosiadasz. Toteż powinieneś dbać o nie i dobrze się z nim obchodzić; nie przemęczać go i żywić odpowiednio - tylko czystymi pokarmami i napojami, i utrzymywać je zawsze schludnie, wolne od najdrobniejszego brudu. Gdyż jeśli twe ciało nie będzie zdrowe i czyste, nie podołasz żmudnej pracy przygotowania się do Ścieżki, nie wytrzymasz nieustannego jej natężenia. Ale musisz zawsze sam rządzić ciałem, a nie ono tobą.

Ciało astralne ma swoje żądze - całe ich mnóstwo. Chciałoby, abyś się gniewem unosił, byś szorstkie mówił słowa, był zazdrosny i chciwy na pieniądze, pożądający cudzego dobra, poddający się przygnębieniu. Pragnie zaś tego i jeszcze wielu innych rzeczy, nie aby szkodzić ci chciało, lecz dlatego, iż znajduje upodobanie w gwałtownych i wciąż zmieniających się wibracjach wzruszeń. Lecz ty niczego z tego nie pragniesz; umiej więc zawsze odróżniać twoją własną chęć od życzeń twego ciała.

Twe ciało mentalne pragnie zaś uważać się dumnie za oddzielne od wszystkich; chce wiele myśleć o sobie, a mało o innych. Nawet gdy już zdołałeś odwrócić je od zewnętrznych światowych spraw, ono wciąż jeszcze się stara być samolubnie wyrachowane, skłonić cię do myślenia o twym własnym rozwoju zamiast o pracy Mistrza i pomaganiu innym. Gdy starasz się medytować, usiłuje zwrócić twą uwagę ku wielu różnorodnym przedmiotom, których samo pragnie, zamiast ku jedynemu, którego pragniesz ty. Lecz umysł - to nie ty; jest on tylko twoim narzędziem, którego masz używać. Rozpoznawanie jest więc i w tym konieczne. Czuwać musisz nieustannie, inaczej nie sprostasz zadaniu.

Życie duchowe nie zna kompromisów pomiędzy dobrem a złem. Musisz czynić za wszelką cenę to, co jest dobre, tego, co złe - nie powinieneś czynić, bez względu na to, co o tym ludzie niewiedzący pomyśleć lub powiedzieć mogą. Badaj głęboko ukryte prawa Natury, a gdy je poznasz, staraj się życie swe z nimi zharmonizować, kierując się zawsze rozumem i zdrowym rozsądkiem.

Musisz ważne od błahego odróżniać. Nieugięty jak skała, gdy chodzi o rzeczy zasadnicze - jak dobro lub zło - zawsze ustępuj innym w rzeczach małej wagi. Gdyż powinieneś być zawsze łagodny i życzliwy, rozsądny i chętnie przystosowujący się, a pozostawić innym całkowitą swobodę - taką, jakiej sam potrzebujesz.

Staraj się zrozumieć, co naprawdę warto jest robić; pomnąc, iż nie należy sądzić rzeczy według jej rozmiarów. Drobna rzecz bezpośrednio użyteczna w pracy Mistrza jest o wiele bardziej godna wykonania aniżeli inne głośniejsze, które świat za dobre by poczytywał. Musisz odróżniać nie tylko użyteczne od nieużytecznego, ale też stopień użyteczności rzeczy każdej. Karmić ubogich jest rzeczą dobrą, szlachetną i pożyteczną; lecz zaspokajać głód duszy jest bardziej szlachetnie i pożytecznie, aniżeli posilać ciało. Każdy bogacz jest w stanie zaspokoić głód ciała; lecz tylko ci, którzy mają wiedzę, głód duszy ugasić mogą. Jeśli tę wiedzę masz, obowiązkiem twym jest pomagać innym w jej zdobyciu.

Choćbyś dużo już posiadł tej wiedzy, wiele ci jeszcze pozostaje do nauczenia się na Ścieżce; tak wiele, że i w tym potrzebne jest rozpoznanie i zastanowienie się poważne, co jest najbardziej warte studiowania. Wszelka wiedza jest pożyteczna i przyjdzie czas, gdy posiądziesz ją całą; lecz póki dostępna ci jest tylko częściowo, zważaj, aby to była część najużyteczniejsza.

Bóg jest miłością i mądrością zarazem; im głębszą będziesz miał mądrość, tym więcej z Jego życia będziesz w stanie przejawiać. Ucz się więc, lecz przede wszystkim tego, co ci najbardziej się przyda w pomaganiu innym. Pracuj wytrwale w swych studiach; nie po to, aby się wykształconym wydawać przed ludźmi, ani nawet dla samej radości posiadania wiedzy, lecz dlatego, iż tylko człowiek rozumny mądrą pomoc nieść może. Choćbyś najbardziej pragnął służyć innym pomocą, dopóki sam umiesz mało, więcej szkody możesz przynieść niż dobra.

Musisz prawdę od fałszu odróżniać; nauczyć się być rzetelnym i prawdziwym, zawsze i we wszystkim, w myślach, słowach i uczynkach.

Przede wszystkim w myślach; a nie jest to rzeczą łatwą, gdyż wiele fałszywych pojęć istnieje na świecie, wiele niedorzecznych przesądów, a kto jest ich niewolnikiem, nie może iść naprzód. Żadnego więc pojęcia nie przyjmuj za słuszne dlatego jedynie, że inni za takie je uważają; ani dlatego, że setki lat weń wierzono lub że tak napisano w jakiejś księdze, którą ludzie za świętą poczytują. O każdej kwestii musisz myśleć samodzielnie, sam sądzić o jej słuszności. Pamiętaj, iż choćby tysiące ludzi zgadzało się w przedmiocie, którego dostatecznie nie znają, zdanie ich nie ma żadnej wartości. Każdy, kto chce postępować na Ścieżce, musi nauczyć się myśleć samodzielnie, gdyż przesądy są złem - jednym z największych na świecie; są to więzy, z których wyzwolić się musisz całkowicie.

Twe myśli o innych ludziach muszą być prawdziwe, nie myśl o nich nigdy tego, czego nie jesteś pewien. Nie sądź też, że uwaga innych jest wciąż na ciebie zwrócona. Jeśli ktoś popełnia czyn, który według twego mniemania może przynieść ci szkodę, lub wypowiada słowa, które ci się zdają do ciebie odnosić, nie myśl od razu: "On chce mi szkodzić". Prawdopodobnie wcale o tobie nie myślał, bo każdy człowiek ma swoje własne trudności i rozterki i sobą jest przede wszystkim pochłonięty. Jeśli ktoś gniewnie odezwie się do ciebie, nie myśl: "On mnie nienawidzi, on chce mnie znieważyć". Zapewne ktoś inny lub coś innego wyprowadziło go z równowagi, a spotkawszy cię przypadkiem, gniew swój na tobie wyładował. Postępuje niemądrze, gdyż gniew jest zawsze bezsensowny, lecz to ciebie nie uprawnia do nieprawdziwego o nim sądu.

Gdy zostaniesz uczniem, będziesz mógł zawsze sprawdzić rzetelność twej myśli, porównując ją z myślą twego Mistrza. Uczeń bowiem jest w takiej jedności ze swym Nauczycielem, iż dość mu wznieść myśl swoją ku myśli Jego, by się przekonać, czy z nią harmonizuje. Jeśli nie harmonizuje, znaczy to, że jest niesłuszna, więc ją zmienia natychmiast, albowiem myśl Mistrza jest doskonała - On wie wszystko. Ci, którzy nie są jeszcze przyjęci jako uczniowie, zrobić tego nie są w stanie, lecz mogą znacznie pomóc sobie, zastanawiając się często: "Co by Mistrz o tym pomyślał? Co by powiedział? Jak by postąpił w danych warunkach?". Gdyż nie powinieneś nigdy robić, mówić lub myśleć czegoś, co według ciebie byłoby niezgodne z czynem, słowem lub myślą Mistrza.

Rzetelny bądź również w mowie, słowa twe niech będą ścisłe i wolne od przesady. Nigdy nie przypisuj innym nie znanych ci pobudek; tylko Mistrz może znać ich myśli, a ty często nawet przypuścić nie możesz, co kieruje ich postępowaniem. Jeśli plotkę o kimś usłyszysz, nie powtarzaj jej; może ona nie być prawdą, a gdyby nawet nią była, życzliwiej jest ją przemilczeć. Zanim coś powiesz, zastanów się, abyś nie mówił nieścisłości.

Bądź prawy w czynie; nie chciej nigdy wydawać się innym, niż jesteś, gdyż wszelkie udawanie jest przeszkodą dla najczystszego światła prawdy, które jaśnieć przez ciebie powinno, jak światło słoneczne przez kryształ świeci przejrzysty.

Naucz się odróżniać samolubne od bezinteresownego. Egoizm ma wiele form, gdy ci się zdaje, że w jednej ostatecznie go wypleniłeś, on znów w innym powstaje kształcie, równie silny jak przedtem. Lecz stopniowo myśli o pomaganiu innym tak wypełnią całą twą istotę, iż nie będzie już miejsca ani czasu na myślenie o sobie.

l jeszcze w jednym musisz zdobyć umiejętność rozpoznawania. Oto naucz się Boga odnajdywać w każdej rzeczy i w każdej istocie, choćby się one złe wydawały pozornie. Pomóc twemu bratu możesz tylko tym, co w nim i w tobie jest wspólne, a tym jest Życie Boskie; ucz się w każdym to życie budzić, ucz się doń zwracać i odwoływać; a tym brata twego możesz od złego uchronić.