ArsaGianta

"Jesteśmy wszyscy dziećmi jednego drzewa – Słowiańszczyzny – nie podcinajmy tego drzewa u bajecznych korzeni, zwyczajnym brakiem zainteresowania i zapatrzeniem w innych... "

bialczynski.wordpress.com

Jak wspomniałem w poprzednim poście, tematyka zrostów i ich zastoswań, działań i wierzeń w okół nich nagromadzonych to nie lada wyczyn do objęcia przez każdego dendro-amatora. Stąd, przy kolejnej próbie naświetlenia tej tematyki, wspomogę się pasującą mi retoryką treści atr. P. Białczyńskiego rozbudowując go miejscami o własny materiał zdjęciowy, autorski komentarz czy rozwinięcie czutego już wątku... 

2. Gatunki  (Święte Drzewa Królestwa Sis - czyli boskie tyny w Żywiole Borów)

A teraz o działaniu Mocy i Żywiołów w każdym aspekcie – czyli o innych symbolach Tynów – tutaj pokażemy Drzewa Tynów – tak jak w artykule o Rodżanie i Motylach pokazaliśmy motyle Bogów. Opiszemy tutaj szerzej tylko drzewa z obecnego obszaru królestwa Sis, pozostawiając te z dawnych ziem nowym bogom przyrody Windów (dzisiaj Indie), Kutajów (dawny kraj nad rzeką Czerczen –   Toka Hary Wielkiego i Rusych Harów), Melkomedirów (dawny kraj zdobyty przez Obierłę – Abarisa a dzisiejszy Egipt, Syria – dawny Syry Kraj i Ozeria -Asyria), Apaczów i Kejowechów (dawny Weneląd Widnura I Wodyna).

Żywioł Boru – Ląd Biały (Europa), region północny (Oliwa) - "Stare w Nowym"

Opowiemy także, jako ciekawostki, o innych drzewach z dawnych ziem Sistanu, lecz tylko po to byśmy łatwo zapamiętali, że to największe i najbardziej długowieczne istoty żywe na Świecie.Drzewa Tynów – najpotężniejsze żywe istoty Świata

Ponieważ Światłoświat (Wszechświat) jest holistyczny, tzn. wszechprzenikający i dopełniający się oraz wszechstronnie oddziaływający na siebie we wszelkich aspektach każda siła (moc, żywioł) oddziałuje na inne i przenika je, sprzęga się z nimi, bądź im przeciwdziała. Nauka rozwinięta do obecnej formy z przez tysiące lat rozwoju cywilizacji Człowieka mimo, że wydaje nam się potężna, jest jednak narzędziem zbyt skromnym i płochym, zbyt topornym i niedokładnym, aby mnogość tych wszystkich związków oraz przenikań i wynikań ująć i w ścisły sposób opisać.

Dlatego posługujemy się pojęciami Działów, Kirów, Żywiołów, Mocy, Trzemów, Tumów i Tynów oraz  obrazami-symbolami, które uzmysławiają nam o jaki aspekt danej siły objawiony (działający) w jakim aspekcie innej siły chodzi.

Przedstawiamy tutaj drzewa czyli dział najpotężniejszych Zróstów, są to przejawy Żywiołu Boru-Drzewa, a więc Tynu Wiłów.

W aspekcie tego tynu, a więc w jego obrębie inne siły (Tyny i poszczególni Bogowie z tych Tynów) objawiają swoje działanie przez uosobienie(tak uosobienie a nie upostaciowanie – bo Zróstowie-Rośliny to żywe osoby – jak ludzie i zwierzęta, choć może trudno to sobie wyobrazić jednak mają swoją aurę-promieniowanie żywe i zyciowe procesy które się toczą niejednokrotnie przez wieki i tysiąclecia, mają swoją mowę którą się porozumiewają, swoje reakcje na światło, atak szkodników iwykazują wiele innych przejawów wystarczających aby je uznać za osoby)

a więc objawiają działanie przez uosobienie w tym Tynie w postaci poszczególnych rodzajów- zwanych potocznie gatunkami – Drzew. Objawiają je także w aspekcie Boru przez swoje emanacje w ziołach-runie, w krzewach i kwiatach i w zwierzętach każdego rodzaju.




Lipa jest manifestacją Żywiołu Nieba czyli Dażbogów-Sołów w aspekcie Boru

100 letnia Lipa Garnek





Lipa Dobrosława w Jaglicach

Lipa Dobrosława – pomnik przyrody, lipa drobnolistna w województwie wielkopolskim, w powiecie wałeckim w gminie Człopa, w miejscowości Jaglice, w leśnictwie Zielony Stok.

Najgrubsza lipa drobnolistna w Polsce. Drzewo ma jeden pień główny, który na wysokości 3 m rozwidla się. Oprócz tego od północno-zachodniej strony, ze wspólnego korzenia wyrastają dwa dużo mniejsze pnie. Pokrój drzewa jest typowy dla gatunku, a korona gęsta.

W lipcu i sierpniu 2005 r. lipa była konserwowana – z jej wnętrza usunięto dwie przyczepy gruzu i żwiru. Obecnie pień w środku jest częściowo pusty. W trakcie konserwacji odkryto, że w jednym z konarów mają gniazdo dzikie pszczoły. Obecnie konar ten leży na ziemi, obok lipy, a gniazdo pszczół, w którym nadal bytują zostało zabezpieczone.

Dobrosława – nazwa w wyniku konkursu została nadana w 2005 roku. Obwód w pierśnicy na wysokości 1,3 metra wynosi 817 cm^[1]. Wysokość 25m.

Bezimienna Lipa przed kościołem Św. Jakuba w Sandomierzu (Sądzymirze)

Na lipę – Jan KochanowskiGościu, siądź pod mym liściem, a odpoczni sobie!
Nie dójdzie cię tu słońce, przyrzekam ja tobie,
Choć się nawysszej wzbije, a proste promienie
Ściągną pod swoje drzewa rozstrzelane cienie.
Tu zawżdy chłodne wiatry z pola zawiewają,
Tu słowicy, tu szpacy wdzięcznie narzekają.
Z mego wonnego kwiatu pracowite pszczoły
Biorą miód, który potym szlachci pańskie stoły.
A ja swym cichym szeptem sprawić umiem snadnie,
Że człowiekowi łacno słodki sen przypadnie.
Jabłek wprawdzie nie rodzę, lecz mię pan tak kładzie
Jako szczep napłodniejszy w hesperyskim sadzie.

Stara przydrożna Lipa

LEGENDA O LIPIE Z FALKOWEJ pod CIĘŻKOWICAMI

Lipa, to już imię własne lipy, która liczy ponad 500 lat.
Jeśli ktoś mówi „ lipa” to wiadomo, że jest to „Lipa”- ta jedyna, historyczna Lipa.
Prowadzi do niej niebieski szlak. Rośnie na najwyższym wzniesieniu Falkowej ( ponad 400 m n.p.m).
Obwód pnia Lipy wynosi 5,85 m. Jej najstarszy brat w Polsce- dąb Bartek- żyjący około1300 lat w Górach Świętokrzyskich ma obwód 13,40m.
Lipa czuwa od wieków nad Falkową, górzystą wsią, poprzecinaną głębokimi wąwozami. Dumnie spogląda w stronę Tatr i przesyła pozdrowienia Giewontowi. Czuwa, bo spod Lipy 320 lat temu została zaniesiona gorąca prośba do Pana Boga, by wszelkie kataklizmy omijały tę miejscowość. Lipa była tych wydarzeń świadkiem.

               A było to tak:

Umęczone rycerstwo wraz ze swoim ukochanym i zwycięskim królem wracało spod Wiednia. Był to rok 1683. jechali już długo. Podróżowali konno. I ludzie i konie  byli bardzo zmęczeni i spragnieni. Właśnie przejeżdżali Górną Falkową koło Lipy.

Lipa szerokolistna zauroczyła króla. Jan III Sobieski- król Polski; odczuł serdeczne zaproszenie do odpoczynku w jej cieniu. I tak postanowił. Zarządził  postój na rozległych polach Falkowej. Sam spoczął w cieniu przyjaznej Lipy. Wszystkich rycerzy ugościła Falkowska  Ziemia. Rycerze przynieśli swojemu królowi zdrowej, źródlanej, orzeźwiającej wody. Nieśli ją ze studni z samego środka wsi.  Król rozkoszował się smakiem wody, odpoczywał w cieniu Lipy i podziwiał piękno okolicy. A dzień był cudowny, widoczność wspaniała. Widział król swoja Polskę aż po same Tatry. Rozczuliła króla wielka gościnność i życzliwość mieszkańców ubogiej wsi. Chcąc podziękować z dobroć ziemi, mieszkańcom i Lipie, kapelan wojskowy w imieniu króla i rycerstwa poprosił Pana Boga o błogosławieństwo dla tej ziemi. W miejscu pod Lipą, z którego kapelan zanosił prośby do Boga i błogosławił wieś postawiony został krzyż. Pan Bóg wysłuchał prośby. Błogosławieństwo ma swoją stałą, świętą moc. Działa bezustannie do dziś. Wszystkie kataklizmy szczęśliwie omijają mieszkańców i ziemię, na której żyją. Czas mija, Lipa się starzeje, jest coraz słabsza. Potrzebuje ludzkiej pomocy. Prosi, woła o tę pomoc. Należy odpowiedzieć na jej głos i uratować ten pomnik przyrody, który jest zarazem świadkiem historii. Należy uratować Lipę!

„Święta Moc” zadziałała widocznie w XIX w. kiedy w Bruśniku szalała cholera. Dało się wyczuć że Falkowa od Bruśnika odgrodzona była niewidzialnym murem. Zaraza odbijała się od tego muru. W Falkowej nikt nie umarł. Był rok 1873.
Zofia Śmierciakfot. ZwolenikLegenda i zdjęcie pochodzą ze strony miasteczka Ciężkowice,w którym przed Wojną i w czasie Wojny mieszkał Julian Pagaczewski. adresł http://www.ciezkowice.pl/?strona=00024

700-letnia Lipa króla Mateja Korwina na Słowacji – zamek Bojnice

Lipa - rodzina lipowate
Drzewo wysokie do 30 metrów o bardzo regularnej, zmiennej, gęstej, szerokojajowatej lub prawie kulistej koronie. Pędy cienkie, nagie, oliwkowobrązowe lub zaczerwienione, błyszczące. Pączki zwykle czerwonobrązowe i nagie. Liście długości 3-6 cm, u nasady sercowate, drobno piłkowane, nagie, z wierzchu ciemnozielone, matowe lub nieznacznie połyskujące, od spodu sinozielone z rudawymi kępkami włosków kątach nerwów. Kwiaty drobne, żółtawobiałe, bardzo silnie pachnące, wielokwiatowych (5-11), wyprostowanych lub nieco zwisających kwiatostanach. Kwitnie na początku lipca, później od lipy szerokolistnej. Owoce drobne, średnicy do 6 mm, o cienkiej łupinie i ze słabo zaznaczonym żeberkowaniem, nagie lub słabo owłosione.

Od niepamiętnych czasów uprawiana i sadzona powszechnie przy osiedlach ludzkich, we wsiach i w miastach. Odznacza się małymi wymaganiami glebowymi.  Rośnie także na żyznych glebach piaszczystych. W młodości rośnie wolno, jest jednak długowieczna i osiąga potężne rozmiary. Żyje do kilkuset lat. Polecana do zadrzewień przydrożnych w krajobrazie otwartym, do dużych parków i zadrzewień wiejskich. Drzewa rosnące swobodnie wykształcają szerokie, nisko ugałęzione, często wielopionowe korony i s ą niezwykle dekoracyjne.
Lipa drobnolistna należy do najcenniejszych drzew miododajnych, lecz nektarowanie silnie uzależnione jest od panujących w czasie kwitnienia warunków atmosferycznych. Ma to miejsce tylko przy wysokich temperaturach i wysokiej wilgotności powietrza. Obfite pożytki pszczelarskie były jedną z przyczyn powszechnego sadzenia lipy drobnolistnej po wsiach i przydworskich parkach oraz przy drogach. Lipa drobnolistna odznacza się również siłą odroślową, znosi częste przycinanie i dawniej była powszechnie stosowana na formowanie żywopłoty i wysokie szpalery. Drewno, podobnie jak lipy szerokolistnej, znajdowało szerokie zastosowanie w gospodarstwie domowym.

Kwiaty lipowe

Buki i Graby - emanacje Rodów

las bukowy
plfoto.com


charakterystyczny "palcowaty" buczny (buńczuczny he) korzeń - Park oliwski
(palce tworzące grabę czyli dłoń?)

Buk (Fagus L.) – rodzaj drzew z rodziny bukowatych obejmujący 40 gatunków. Występuje głównie w strefie umiarkowanej na półkuli północnej, w Polsce na Pomorzu i na południu kraju (powiązanie z większą wilgotnością powietrza tych rejonów). W Polsce występuje w stanie naturalnym tylko buk zwyczajny (Fagus sylvatica L.). Uprawianych jest kilka gatunków obcych i liczne odmiany ozdobne buka zwyczajnego.

Gatunkiem typowym jest Fagus sylvatica L.^[1].

Cechy: Buk zwyczajny to drzewo wysokości do 40 metrów. Pień prosty a u starszych gatunków z grubymi żebrami. Kora cienka, jasnoszara. Liście owalne lub eliptyczne, skrętoległe długości 10-15 cm. Początkowo intensywnie zielone potem delikatnie matowo zielone. Owoce to tzw. bukiew - zdrewniała torebka, po dojrzeniu otwiera się 4 klapami uwalniając jeden lub dwa trójkanciaste orzeszki koloru brązowawego.

Pochodzenie: Środkowa Europa.

http://www.drzewapolski.pl/

Morfologia

Pokrój:   Osiąga wysokość do 40 metrów.

Kora:   Jasnoszara, cienka i lekko połyskująca.

Drewno:   Twarde, o odcieniu od jasnego kremowego do różowego. Fałszywa twardziel koloru ciemno brązowego do czarnego występuje w części odziomkowej drzewa.

Liście:   Sezonowe, faliście karbowane, mogą być ząbkowane lub całobrzegie, położone naprzemianlegle.

Kwiaty:   W kątach liści, jednopłciowe, męskie – w główkach na wiotkich, zwisłych osiach, żeńskie – 2 lub 4 kwiatowe wierzchotki, na krótszych osiach.

Owoce:   1 – 2 trójgraniaste orzeszki, zamknięte w pokrywie pokrytej kolczastymi lub listkowatymi wyrostkami.

Gatunki: Znanych jest ok. 10 gatunków buków w tym często spotykany w Polsce buk zwyczajny (fagus sylvatica) i jego przeróżne odmiany: purpurową, wycinaną czy zwisającą, a także gatunki sporadycznie spotykane w parkach czy arboretach: buk wschodni (fagus orientalis), buk amerykański (fagus grandifolia), buk Englera (fagus engleriana) i buk japoński (fagus japonica).

Stary żywopłot bukowy - po odmłodzeniu wypuszcza liście
http://assets1.ogrodowisko.pl/

Buk Dziadek w Przedborowie

Buk Dziadek (Buk Alfons) – pomnik przyrody, buk zwyczajny w województwie wielkopolskim, w powiecie ostrzeszowskim w gminie Mikstat, niedaleko miejscowości Przedborów, w leśnictwie Wanda.

Najgrubszy buk zwyczajny w Polsce. Drzewo rośnie na terenie zalesionego niegdyś majątku rolnego. W sąsiedztwie rośnie 100 – letni drzewostan dębowy z podszytem grabowym. Pokrój drzewa jest typowy dla gatunku. Z racji tego, że przez wiele lat rósł na otwartej przestrzeni, odznacza się silnie rozwiniętymi konarami bocznymi. Pień rozwidla się na wysokości 1,8 m. Drzewo jest osłabione, gdyż wiele konarów zostało odłamanych.

Na korze buka wielokrotnie zaznaczano swoją obecność, najstarsze ślady pochodzą z początku XX w., z tego względu drzewo nazywane Dziadkiem.

Druga funkcjonująca nazwa buka to Alfons, dlatego że u jego podnóża spotykały się zakochane pary.

• obwód w pierśnicy na wysokości 1,3 metra wynosi 670 cm^[1]
  
• wysokość 27 m.
  

Zacny Grab

Grab pospolity (Carpinus betulus) to jedno z bardziej pospolitych drzew polskich, ale w odróżnieniu od większości innych krajowych gatunków pozbawione jakiejś charakterystycznej cechy, która pozwoliłaby mu zaistnieć w kulturze, sztuce czy tradycji. No, może poza tym, że nazwa drzewa może - całkiem słusznie - kojarzy się z grabieniem. Bo grabie najlepiej robić z drewna grabowego, ze względu na jego wyjątkową twardość i lekkość.

Znaki szczególne

http://www.drzewapolski.pl/

Pokrój grabu jest prawie kulisty, a korona zwykle bardzo gęsta, nisko osadzona. Z czasem osiąga 20-25 m wysokości, choć rośnie powoli. Liście są jajowate lub owalne, o podwójnie piłkowanym brzegu, zaostrzonym wierzchołku i wciśniętych, równoległych nerwach. Jesienią przebarwiają się na żółto. Ani drobne kwiaty, ani owoce nie mają znaczenia dekoracyjnego. Za to uwagę może zwracać kora na pniach starszych drzew. Jest ona szara i gładka prawie jak u buka, ale poprzecinana pionowymi smugami, spękaniami i wgłębieniami, przez co pnie starych drzew wyglądają bardzo malowniczo.

http://www.drzewapolski.pl/

Takie stare drzewa można zobaczyć bardzo często w starych parkach i w lasach. Z racji swych rozmiarów graby sadzone są głównie w obiektach o dużej powierzchni. Stanowią świetne wypełnienie skupisk drzew, bo wyglądają zdrowo (nie chorują!), są gęste nawet w zacienionych miejscach, ładnie się przebarwiają jesienią i nie mają szczególnych wymagań.
Graby w naturze są związane z żyznymi lasami liściastymi. Nie są jednak szczególnie wymagające, jeśli chodzi o rodzaj gleby, i znoszą krótkie okresy suszy, a także zalewania. Można je również sadzić w miastach. Są niezwykle tolerancyjne na zacienienie - bodaj najbardziej ze wszystkich drzew liściastych.

Najczęściej spotykanym sposobem wykorzystywania grabów w ogrodach jest tworzenie z nich żywopłotów, wysokich ciętych szpalerów i figur roślinnych. Sprzyja temu nie tylko tolerancja na zacienienie, ale i wytwarzanie odrostów korzeniowych u silnie ciętych drzew. Dzięki temu żywopłoty same się zagęszczają od dołu. Jesienią i zimą zaschnięte liście na żywopłocie wiszą jeszcze bardzo długo, prawie do wiosny, stąd przez całą zimę stanowi on skuteczną barierę przed wzrokiem ciekawskich. Formując żywopłot grabowy, należy pamiętać, by nie przycinać go wiosną, gdyż z miejsc cięcia wypływa w tym okresie sok w dużej ilości (podobnie jak u brzóz czy klonów) - roślina "płacze". Wszelkie cięcia przeprowadzajmy więc latem (najlepiej w czerwcu i lipcu).

Na koniec warto przyjrzeć się starej polskiej odmianie 'Foliis Argenteovariegatis Pendula' uznawanej za zaginioną, a odnalezioną całkiem niedawno przez profesora Włodzimierza Senetę. Została ona reaktywowana dla produkcji szkółkarskiej przez szkółkę Joanny i Bronisława Szmitów w Ciechanowie. Odmiana ta łączy interesujący parasolowaty pokrój z pstrymi liśćmi, co daje wyjątkowo ciekawy efekt.

grabowa aleja w Parku Żubra
img2.national-geographic.p

osoba o pseudonimie Drzewo –  O Grabie:
http://www.portalliteracki.pl/drukuj,artykul,40595.html

…Szliśmy więc, aż po kilkunastu minutach ogromny grab wyrósł przed nami jak zjawa.
– Będzie kolejna opowieść – pomyślałem.
– Tak – odpowiedziała. – To tutaj. Dziadek Stasiek mówił, że to największy grab w okolicy. Rośnie w miejscu pałacu. Tak, był tutaj pałac. Był piękny ogród, a obok wioska. Jaśniepaństwo tutaj mieszkali.
– Feudalizm – mruknąłem całkiem bez sensu, po to, żeby pochwalić się nowym słówkiem.
– Wolałam Cię łażącego po cmentarnym murze z odrapanymi kolanami – dodała zmieniając ton. – Na tej polanie tętniło kiedyś życie, a dzisiaj nie ma nawet dołów w ziemi. Wszystko łagodnie faluje zieloną trawą. Zauważyłeś, że nie rosną tu żadne kwiaty?
Fakt. Nie zauważyłem. To była polana bez żadnego kwiatka. Cała zielona. Tylko trawa miała różne odcienie. Błyskała rosą, chcąc prawdopodobnie zrekompensować brak innych kolorów.
– Gdy jest burza najwięcej piorunów bije w tę polanę. Popatrz – podniosła z ziemi szklaną grudkę stopionego piasku.
– Weź na pamiątkę. Niech pokazuje Ci drogę. Ale nie idź nią zawsze. Zawracaj i zmieniaj kierunek wtedy, gdy okaże się, że nie znajdujesz na drodze tego czego szukasz. Na tej polanie wiele osób nie znalazło się kiedyś…
Pałac był przepiękny. Ludzie mówią, że projektowały go Anioły. Prawdopodobnie jednak jacyś Włosi, czy architekci z innej wioski. Okna miał przeogromne i był błękitno-biały. Jaśniepaństwo mieszkali tam od wielu pokoleń. Każda babka, prababka, dziad, wuj i pradziad mieli swój obraz w jednym z setek pokoi.
Nie chciałem wchodzić z nią do tego pałacu, wolałem słuchać jak szumi grab.
– Może na niego wejdziemy? Jest stary, ale widać, że mocny.
– Kiedyś będziesz musiał obiecać, że nie wejdziesz już na żaden most, ale o ile sobie przypominam, o drzewach nikt nigdy nie wspomni…
Wdrapaliśmy się najwyżej jak się dało. Wyżej nabijały się z nas już tylko skowronki. Dopiero teraz zobaczyłem, jak tu pięknie. Z wysoka widać było całą okolicę. Pas ściany lasu ogradzał ją z każdej strony. Czułem się jak zaciśnięty w ręce graba-olbrzyma… w każdy razie widok robił wrażenie.
– Już weszliśmy do pałacu. Jesteśmy prawdopodobnie na wysokości jego najwyższego piętra… W którymś z tych pokoi narodziła się Miłość. On miał Słoneczny Uśmiech, Ona – Dobre Oczy. Trzymali się za ręce i wtulali w siebie, błyszcząc srebrnymi od księżyca ciałami…
Chodziliśmy nocą po korytarzach tego starego pałacu. W niektórych komnatach spały małe dzieci, w innych dorośli. Wydawało mi się, że osoby w komnatach się zmieniają, gdy po raz kolejny do nich zaglądaliśmy.
– Nie dziw się – powiedziała. – Krążymy po odległych zakamarkach umysłu, trudno się nieraz połapać.
Czasami zakładaliśmy ogromne kapciuchy do szorowania parkietów i uprawialiśmy łyżwiarstwo między fortepianami.
– On jej często grał na jednym z nich. Najgłośniej wtedy gdy miał gdzieś wyjechać. Grał tango, a ona tańczyła sama, udając, że obejmuje Niewidzialnego. Potem On przestawał grać i zaczynali tańczyć razem. Prowadził ich rytm, który wyczytywali w swoich oczach. Dotykali ustami swoich ust, tak jak my teraz.
Tańczyliśmy na ogromnym grabie tango, a ja odkryłem, że bezpieczniej jest nie myśleć, iż jest to niemożliwe.
– Nie spadniemy, obiecuję – wierzyłem jej, tak samo jak w opowieść o parze pałacowych kochanków.
– Trzymali się za usta, ale oczywiście na ustach się nie kończyło.
– Będę miała dziecko – powiedziała mu, gdy wsiadał na swojego rumaka przed długą podróżą.
– Będziemy je mieli – odpowiedział.
Nigdy go już później nie zobaczyła…
Powiedziałem, że skowronki przestały śpiewać z przejęcia, ale Ona mnie nie słyszała.
– Nie chcieli jej patrzeć w oczy… Ci wszyscy ludzie… Któregoś dnia przyszli do jej pokoju. Powiedzieli, że ma się wynieść, bo nie ma teraz z kim tańczyć tanga.
– Mogę przecież nadal tańczyć z Niewidzialnym – odpowiadała, a oni tylko kręcili głowami.
– Nikt ci już nie zagra dziewczyno. Nikt już stamtąd nie wróci.
Pani Dobre Oczy rozmawiała ze swoim dzieckiem, gdy było jeszcze w brzuchu.
– Wiem, że tam jesteś córeczko. Powiedziałaś mi jak chcesz mieć na imię. Powiedziałaś mi tyle dobrych historii, oraz to, że mnie zrozumiesz. Jak mam żyć bez Ciebie? Powiedziałaś mi, że boisz się wtedy, gdy ja się boję. Chciałam się zabić razem z Tobą, ale przyszła do mnie jakaś dziewczyna. Opowiedziała mi historie i pokazała na drzewo. Mówiła, że czas nie istnieje, tylko Miłość. Jak mam w nią wierzyć, gdy wokół tyle nieszczęścia?
Wyczułem to w jej błyszczących oczach.
– Wiesz co powinieneś zrobić? – spytała.
Wiedziałem.
– Pani Dobre Oczy stojąc w otwartym oknie wyobraziła sobie burzę z piorunami. Ogromne błyskawice uderzały w ziemię. Huk był tak ogromny, że wszyscy mieszkańcy uciekli w popłochu. Od piorunów wybuchł pożar. Zapaliło się wszystko oprócz pałacu.
Stanąłem obok i popatrzyłem jej w oczy. Były naprawdę piękne i dobre. Przytuliła się do mnie, a potem objęła jak do tanga… Wiedziałem, że myśli teraz o falującej na wietrze trawie. O jej niesamowitych odcieniach i o kropelkach rosy uśmiechających się w słońcu. Wiedziałem, że na tej łące nie ma ani jednego kwiatka…

grabowa aleja w Parku Żubra
img2.national-geographic.p

Średniej wielkości drzewo liściaste o nieregularnym, pofałdowanym w przekroju, często też wielokrotnym pniu i miotlasto wysklepionej koronie. Najłatwiej je rozpoznać po zawsze gładkiej, srebrzystopopielatej korze pokrytej charakterystycznym wzorem cieniowanych pasm oraz po eliptycznych, ostro piłkowanych liściach, których powierzchnia jest harmonijkowato pofałdowana wzdłuż nerwów. Grab pospolity jest drzewem dość powszechnie występującym w naszych lasach. Stanowi on zresztą jeden z ważniejszych rodzimych gatunków drzew tworzących lasy w Polsce. Można pod nim znaleźć stanowiącego prawdziwą gratkę dla grzybiarzy koźlarza grabowego. Z formalnego punktu widzenia graby są najbliżej spokrewnione z leszczynami, brzozami i olszami, jednak biorąc pod uwagę cechy takie jak cieniolubność, niergularność budowy pnia i konarów, kształt i rozmiar liści, a przede wszystkim deseń kory, można dojść do wniosku, że w zaskakująco dużym dużym stopniu przypominają one buki.

Nieformowany, swobodnie rosnący grab z wiekiem rozrasta się w rozłożyste i bardzo malownicze drzewo. Jego największą ozdobą jest gładka kora i powyginany pień.



Grab 'Pendula' najlepiej wygląda pojedynczo. Ma nieregularny pokrój, oryginalną sylwetkę i zwisające gałęzie.



Doskonale znoszące strzyżenie graby można w polskim klimacie wykorzystywać do formowania bonsai



Regularne, gęste kule nie muszą być cięte przy samej ziemi. Tego typu formy powstają wiele lat. Są ozdobą ogrodu przez cały rok, gdyż gałęzie grabu nawet zimą wyglądają efektownie

grabowe boskiety w "Ogrodzie na Szczudłach"

Od strony użytkowej grab jest znany przede wszystkim z dwóch rzeczy. Pierwszą z nich jest wyjątkowo duża tolerancja na przycinanie. Wraz z gęstym ugałęzieniem i intensywnie tworzonymi odroślami korzeniowymi powoduje ona, że drzewo to jest jedną z roślin najczęściej używanych do budowy wysokich żywopłotów. Można z niego swobodnie kształtować różnego rodzaju figury geometryczne, rzeźby, alejki ze sklepieniami itp. Duże zastosowanie znajduje także bardzo cenne i niezwykle twarde drewno graba, nazywane żelaznym drewnem. Warto wiedzieć, że jest ono nie tylko twardsze od bukowego czy dębowego, ale nawet najtwardsze ze wszystkich naturalnie występujących w Polsce gatunków drzew!

Ciekawostka:

"Niemieccy naukowcy odnotowali szczególnie duży przyrost prędkości wzrostu świerków i buków, drzew typowych dla naszego klimatu. Z ich badań wynika, że obecnie buki rosną o 77% szybciej, a świerki o 32% szybciej niż w roku 1960. Z kolei przyrost masy drzew na danym poziomie drzewostanu jest dla buków o 30%, a dla świerków o 10% większy niż w 1960 roku. Przyrost dla poziomu drzewostanu jest zawsze wolniejszy niż indywidualnych drzew, gdyż większe drzewa potrzebują więcej miejsca, zatem każdy kolejny poziom drzewostanu składa się z mniejszej liczby drzew."

http://kopalniawiedzy.pl/drzewo-las-wzr … ocieplenie,21048

Liście i owoc Grabu

OPOWIEŚĆ BUKOWEGO WZGÓRKA

Ludziom, Drzewom i Bogom


Słońce spalało lasy i łąki, zdawało się to nie mieć końca. Trawy
wyschły i zrudziały, drzewa traciły liście. Zwierzęta i ptaki
schroniły się w głębinach puszczy, gdzie w zarośniętych jarach
sączyły się wątłe źródełka. W Dolinie, ponad korytem zamarłej
rzeczki, stało kilka chat. Pociemniałe bale z oczodołami okien i
niesfornymi, słomianymi strzechami. I ani żywej duszy.

Mieszkańcy Doliny zebrali się na Bukowym Wzgórku. Kilku krępych,
brodatych mężczyzn. Kilkanaście kobiet o surowej, wyrazistej
urodzie. Trójeczka niemowląt w przewieszonych przez szyje chustach.
Gromadka podlotków i dzieci. Wszyscy półnadzy, spoceni, znękani
nieznośnym, upałem. Obok, w cieniu drzew, stały dwie wychudzone
szkapy, zaprzęgnięte do drabiniastego wozu. Niemrawymi ruchami
oganiały się od gzów. Parę wilkowatych psów dyszało z wywieszonymi
jęzorami.

A ludzie stali nieruchomo, skupieni wokół Tego, Który Widzi Cztery
Strony. Posąg, wyrzeźbiony w cześniowym pniu, przewyższał mężczyzn o
dwie głowy. Słoje i sęki drewna wtapiały się w rysy Czterech Twarzy
Boga. Światowid patrzył ponad głowami ludzi. Widział dalej, więcej i
cztery strony jednocześnie. Dlatego Mu ufali. Dlatego i teraz
przyszli do Niego. Po raz ostatni. Pożegnać się przed drogą w
nieznane.

Przemówił Najstarszy. Siwy, długowłosy Starzec, odziany w sięgającą
kolan, konopną koszulę.

- Ty, Który widzisz tak wiele… Spójrz na nas. Twoje dzieci
odchodzą. Zostawiają domy i odchodzą. Zostawiają Dolinę, lasy, góry.
Zostawiają Ciebie i odchodzą. Nie mamy co jeść. Wyschła rzeka,
umierają źródła. Od czterech Księżyców nie padają deszcze. Bogowie i
Duchy nie słuchają naszych próśb. Ty patrzysz w cztery strony. Ale
ogień płynie z nieba i pali, co na dole. Zjedliśmy zwierzęta.
Polowania nie udają się. Co zasiane, nie wzeszło. Twoje dzieci
odchodzą. Ja zostaję. Mój płomyk dogasa. Przy Tobie złożę swe kości.

U stóp Światowida stała kamienna misa z tlącym się żarem, obok
leżały pęki ziół. Starzec ukląkł. Nucąc cicho, kruszył zioła i
wrzucał je szczyptami do misy. Pozwolił, by obmyły go wonne,
niebieskawe smugi. A potem obiema dłońmi ujął kadzielnicę i wstał.
Zbliżył się do tych, którzy stali przed Obliczem Poranka. Śpiewał
bez słów, z zamkniętymi ustami, przejmującą, znaną wszystkim
melodię. Głowy pochylały się, dłonie zbierały pasma Dymu, dotykały
serc, gardeł i twarzy. Skupione dzieci, poważni i smutni dorośli.
Ci, których obmył Dym, dołączali swe głosy do Pieśni. Najstarszy
kroczył powoli, jak Słońce. Minął Oblicze Dnia, potem Wieczoru. Gdy
stanął przed obliczem Nocy, śpiewali już wszyscy. I tam złożył
kadzielnicę. Przed Obliczem Widzącym w Ciemności. Jego Mocy
najbardziej potrzebować będą ludzie, aby kiedyś doczekać Poranka.

Starzec dorzucił jeszcze trochę ziół. W objęciach Dymu Światowid
rozmywał się i wyłaniał. Falował z Pieśnią i sercami ludzi. Potęga
przepełniała ciała, umysły i cały świat. Ale przyszedł czas, że
uleciał Dym i zamilkła Pieśń. Najstarszy przemówił raz jeszcze.

- Twoje dzieci są czyste. Ich serca są jasne, ich mowa prawdziwa,
ich ciała zdrowe. Idą tam, gdzie nie mogą śpiewać o Tobie. Tam, na
dole, nad Dużą Rzeką, mieszkają już inni ludzie. Mają żelazne
ubrania i miecze. Mają Boga zawieszonego na dwóch kijach. Wybijają
zęby każdemu, kto Mu się nie pokłoni. Twoje dzieci tam pójdą i
pokłonią się. Tam muszą zbudować swe domy. Tam jest woda, ryby,
zwierzęta, tam Ziemia rodzi potrzebny im pokarm. Pokłonią się i
pozwolą oblać wodą. Ale Ciebie nic im nic zabierze. Tyś jest w
czterech porach roku, czterech stronach świata, w obliczach dnia i
nocy. Jesteś w Ziemi, Wodzie, Ogniu i Powietrzu. Twoje Święte Twarze
były tu zawsze i będą też, kiedy znikną ludzie. Nie pozwól im
zbłądzić. Niech pamiętają, że wszystko, na co patrzą, uświęca Twoje
spojrzenie. Bądź z nimi. Nie pozwól o Sobie zapomnieć.
Starzec westchnął. Spokojnym wzrokiem ogarnął skupionych w kręgu
ludzi.

– Tak. A teraz idźcie. Idźcie, już czas.

Podchodzili do Najstarszego, dotykali i obejmowali go, szeptali coś,
mówili, a on kładł im ręce na głowach. Po raz ostatni spoglądali w
nieodgadnione twarze Światowida.

Odeszli. Objuczeni tobołkami, z przeładowanym skrzypiącym wozem i
psami biegającymi w kółko. Śladem zwiadowców, którzy poszli
wcześniej. Czasem ktoś odwracał się i uniesieniem dłoni pozdrawiał
stojącego przy Posągu Starca. Córki, synowie, wnuki, prawnuki. Ich
mężowie i żony. Odchodzili, na zawsze. W końcu zanikło nawet
skrzypienie drewnianych kół. Czoło starego człowieka wsparło się o
pierś Bóstwa. Posągiem wstrząsnął głęboki, najgłębszy szloch. Ale
Cztery Twarze wciąż patrzyły spokojnie i przed siebie. Dalej, niż
widzieli ludzie. Dalej, niż mógł widzieć Najstarszy.

Mijały stulecia. W Dolinie powstawały i znikały wsie, wyrósł las,
rzeczka zmieniała łożyska. Zdarzały się susze i powodzie, i długie,
mroźne zimy. Potem ścięto las i znów zbudowano wieś. Przechodziły
wojny -jedna, później druga. Wieś znikła, w Dolinie znów nie ma
ludzi. Są zwierzęta, rośliny i ptaki. I pstrągi w wartkim
strumieniu. I… Tak. Jest jeszcze Ktoś.

Na porośniętym buczyną wzgórku stoi stary, czteropienny buk. Jego
korzenie już dawno wchłonęły resztki minerałów, pozostałe po Starcu
i cześniowym Posągu. Cztery potężne pnie splotły się i razem
dźwigają jedną, rozłożystą koronę. Kora uwypukliła się miejscami w
dziwaczne naroślą, jakby oczy, twarze…

Nikomu nie chciało się ścinać tak pokręconego i sękatego drzewa. Buk
po prostu rósł. Widział zbójców, pastuchów i żołnierzy. I krzyże,
które potem obsypały wzgórek- i po latach rozsypały się w proch.
Gościł dziki ryjące w poszukiwaniu pysznych, bukowych orzeszków.
Wciąż zasiewały się nowe drzewka. A on rósł. Rośnie, trwa.

Korzenie przenikają Ziemię we wszystkich czterech kierunkach. Ku
dołowi. Korona otwiera się na cztery strony świata. I ku górze.
A potężny pień łączy to wszystko – od czeluści po przestworza.
Dziesięć kierunków. I ciągły przepływ czterech darów – ziemi, wody,
ognia i powietrza. Stary, pokręcony buk. Może kiedyś jakiś wędrowiec
rozpozna w nim Boga. Ale jemu jest wszystko jedno. On widzi dalej
niż ludzie. Dalej i szerzej od Światowida. Sięga wyżej i głębiej niż
Ten, Którego Krzyż już zbutwiał i Którego metalowa figurka rdzewieje
nieopodal pod mchem.

Stary, Poczciwy Buk, po prostu tu rośnie. Jest. Bardziej, niż
jakikolwiek Bóg, Którego może sobie wyobrazić Człowiek.

opowieść niniejsza jest przedrukiem ze strony www: http://nowy.tezeusz.pl/blog/200200.html


Posąg Światowida ze Zbrucza to jeden z najcenniejszych zabytków krakowskiego Muzeum Archeologicznego jest wydobyty w 1848 roku z rzeki Zbrucz na Ukrainie posąg o czterech twarzach. Jest to słup czworościenny; wszystkie jego ściany pokryte są płaskorzeźbami podzielonymi na trzy piętra. W dolnej części występują trzy postacie męskie, klęczące z podniesionymi rękami, jakby podtrzymujące pozostałe piętra; pas środkowy to cztery postacie (każda na innej ścianie) tworzące korowód taneczny; na samej górze znajdują się cztery postacie, które łączy wspólna głowa o czterech identycznych twarzach, nakryta stożkowatą czapką. Każda z tych postaci trzyma w rękach inne atrybuty: pierwsza - róg, druga - wieniec lub pierścień, trzecia w miejscu nóg ma wyrzeźbiony miecz i konika, czwarta zaś nie ma żadnych atrybutów. Posąg uważany jest za wyobrażenie bóstwa związanego z religią Słowian - uważa się, że przedstawia Światowida - boga słońca, ognia, wojny, urodzaju, ale poszczególne płaskorzeźby tłumaczone są bardzo różnie. Kopię tego posągu możemy oglądać pod Wawelem od strony ul. Grodzkiej.

Magiczna bukowa Alejka - Dark Hedges
http://2.bp.blogspot.com/

Bukowa Aleja nie powstała przypadkiem. W XVIII wieku rodzina Stuart posadziła młode buki wzdłuż traktu, prowadzącego do ich rodzinnego domu. Celem było zaimponowanie gościom, którzy zbliżali się do Gracehill House. Trzy wieki później Dark Hedges będzie przyciągał tłumy fotoamatorów i profesjonalistów zdjęć. Drzewa Bukowe się rozrosły a konary drzew splotły się ze sobą, tworząc naturalny łukowaty tunel, w którym główna rolę gra światło i cień.

http://www.mojazielonairlandia.com/2013 … edges.html

"Tam osadnik poszukiwał (...) wielkiego drzewa, lipy, dębu z wielką koroną i czynił z niego pierwszy gród leśny dla swej przestrzeni domowej. Między silnymi konarami zbijano z desek podłogę, w koronie lokowano letni dom, z czasem o kilku piętrach i z gałęziami wplecionymi w ściany, wokół drzewa wznoszono płot, z miejscem dla bydła i wozu oddzielonych od nocy i głuszy. W koronie drzewa nocowali osadnicy wciągnąwszy drabinę. Przed dzikimi zwierzętami i zbójami ostrzegał wartownik, mieszkańcy bronili się przed atakiem (...) strzelając z góry strzałami z łuków".
[Gustav Freytag, "Niemieccy osadnicy w śląskim lesie granicznym" [Deutsche Ansiedler im schlesischen Grenzwald, 1871] przeł. Wojciech Kunicki, w: Śląsk. Rzeczywistości wyobrażone, red. Wojciech Kunicki, Poznań 2009]

Buk, obwód. ok. 650 cm,
przy drodze z Wolbromowa do Niwnic, powiat Lwówek Śląski
http://najstarszedrzewa.blogspot.com/

Sosna i Jodła są emanacjami samych Wiłów w Borze

Sosna (Pinus L. 1753) – rodzaj roślin z rodziny sosnowatych (Pinaceae Lindl.) obejmujący niemal 115 gatunków drzew i krzewów. Występują przeważnie w strefie klimatu umiarkowanego półkuli północnej, choć niektóre gatunki rosną również w strefach cieplejszych (tu jednak zwykle w górach). W Ameryce Środkowej najdalej na południe sięgają do Gwatemali, Salwadoru i Nikaragui, zaś w Azji do Archipelagu Malajskiego. Jedyne naturalne stanowisko na półkuli południowej znajduje się na Sumatrze (P. merkusii).

Sosny to rośliny zimozielone o długich, wąskich igłach. Charakteryzują się dużym zakresem tolerancji na warunki środowiska i temperatury. Rozmnażają się płciowo, wytwarzając osobno męskie i żeńskie kwiatostany. Nasiona dojrzewają w twardych, drewniejących szyszkach. Do tego rodzaju należą gatunki uważane za jedne z najdłużej żyjących roślin na Ziemi i w większości nie są zagrożone wyginięciem. Część gatunków podlega ochronie prawnej, przy czym w Polsce ścisłą ochroną objęte są 3 gatunki. Niektóre gatunki i odmiany cieszą się popularnością jako rośliny ozdobne. Sosny są źródłem pożywienia dla wielu owadów, z których część zwalczana jest jako szkodniki. W warunkach osłabienia mogą być podatne na działanie patogenów wywołujących szereg chorób. Niektóre choroby są charakterystyczne dla sosen, inne mogą przenosić się na pozostałe sosnowate lub rośliny z innych rodzin.

Sosny stanowią istotne źródło drewna, żywicy, olejków eterycznych, a także jadalnych nasion. Na przestrzeni wieków dostarczały ludziom produktów ważnych w ich codziennym życiu, przez co w naturalny sposób wpisały się w folklor, kulturę i sztukę wielu społeczeństw. Sosny używane były także jako symbole religijne i polityczne.

Cedr syberyjski (sosna syberyjska, Pinus Sibrica)

Sosna Syberyjska:   

-   Rośnie bardzo wolno, nasiona zaczyna wytwarzać średnio w 18 roku życia, a w pełnię owocowania wchodzi w wieku ok. 33 lat. Wykształca płytki system korzeniowy, dlatego musi rosnąć w grupach, blisko drzew o głębokich korzeniach. Od niepamiętnych czasów mieszkańcy tajgi darzyli to drzewo ogromnym szacunkiem, nazywali je „chlebowym drzewem”, „drzewem-żywicielem” lub „tajemnym drzewem” - z darów tego zrostu, mamy:

* W każdej szyszce cedru znajduje się 100-200 nasion, czyli małych, lekko trójkątnych orzeszków. Jądra orzeszków zawierają 63,9% wysokiej jakości      oleju i 17,2% przyswajalnych białek, w skład których wchodzi 19 aminokwasów.

* Z orzechów cedrowych produkuje się również mąkę (śruta cedrowa), o właściwościach podobnych do orzechów cedrowych. Wykorzystuje się ją jako zamiennik mleka w proszku lub uzupełnienie diety.

* olej cedrowy - znajduje się w nim duża ilość witaminy E (tokoferolu), 56 mg/l00 g, którą określa się nazwą „witamina płodności”. Pozwala zachować wysoką zdolność energetyczną organizmu. Ułatwia przyswajanie białek, tłuszczów i jest pomocna w leczeniu chorób wątroby, trzustki, jelit, chorób reumatycznych. W oleju cedrowym znajduje się również znaczna ilość witamin P, A, B

* Żywica cedrowa, posiada bardzo silne właściwości odkażające, bakteriobójcze, adsorbujące i antyoksydacyjne.

* nalewki cedrowe (lecznicze, zdrowotne, psychoczne)

* wywar z igliwia (lecznicze, zdrowotne, psychoczne)

* balsam z soku szyszkowego (lecznicze, zdrowotne, psychoczne)

( http://ag.108.pl/index.php/forum/3-foru … a/318-cedr )

Sosna Waligóra – rombot – trójpień od samej ziemi – Święte Drzewo
http://pomniki-przyrody.odskok.pl/

Sosna Waligóra – pomnik przyrody, sosna zwyczajna o 8 konarach, rośnie w okolicy Sulechowa, w leśnictwie Klemsko, najgrubsza sosna w Polsce.

W roku 2002 w ramach konkursu „Najgrubsze drzewo w Polsce„, organizowanym przez Przegląd Leśniczy, została uznana za najgrubszą ze zgłoszonych sosen i zajęła I miejsce.

(obwód w pierśnicy na wysokości 1,3 metra wynosi 625cm^[1] , wysokość 17 m, wiek około 150 lat)

Sosna znajduje się na trasie ścieżki przyrodniczej „Do Waligóry„.

Sosna Rzepicha
www.wikipedia.org

Sosna Rzepicha – pomnik przyrody, sosna zwyczajna w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim w gminie Sulechów, niedaleko miejscowości Górki Małe, w leśnictwie Nowy Świat.

Druga po Waligórze, co do grubości sosna w Polsce. Sosna posiada 5 pni oraz rozłożystą i silnie rozbudowaną koronę. Nierozgałęziony odziomek o długości około 2 m, jest nieregularny, ma liczne wgłębienia i guzy. Na pniu widoczne są zabliźniające się tylce po uschniętych konarach. Stan zdrowotny Rzepichy jest bardzo dobry, posiada pojedyncze suche konary.

(obwód w pierśnicy na wysokości 1,3 metra wynosi 568 cm^{[1] ,} ,wysokość 27 m)

Nadmorskie Sosny
http://www.wlin.pl/

O Sosnach z Mierzei WiślanejBernard Krepel, emerytowany leśnik od lat mieszka w Niemczech, wcześniej jednak wiele lat spędził pracując jako leśniczy na Mierzei Wiślanej. Przez cały czas stara się pamiętać o naszym terenie. Wspomnienia ożywają szczególnie wtedy, kiedy natknie się na informacje związane z leśnictwem.
– W niemieckim czasopiśmie leśnym „DFV Journal” zamieszczono artykuł o wizycie leśników niemieckich w Polsce w okolicach Olsztyna – opowiada. – Mnie, polskiego leśniczego, który przepracował 25 lat na Mierzei Wiślanej i Wysoczyźnie Elbląskiej, a potem 15 w niemieckich lasach w charakterze leśniczego, ogarnęła duma nie tylko z powodu naszej gościnności, ale i poziomu polskiej gospodarki leśnej.

Z artykułu wynikało, że na terenie Nadleśnictwa Miłomłyn, gdzie rosną słynne „sosny taborskie” (uznawane za najlepsze na świecie), ścięta sosna miała 8,5 m3 i była najpotężniejsza w Polsce.
– Przypomniałem sobie, że posiadam notatkę sprzed wielu lat, pieczołowicie przechowywaną wśród moich najważniejszych dokumentów, z pomiaru sosny, jaki wykonałem zastępując kolegę leśniczego – dodaje Bernard Krepel. – Mierzyłem drewno wyrobione na zrębie, na Mierzei Wiślanej od strony Zalewu Wiślanego. Dokładnie było to na siedlisku boru mieszanego w Leśnictwie Borowo (obecnie Przebrno). Zaszokowany stanąłem przy jednej ściętej sośnie. Szacunek dla starszego kolegi i rygory w administracji leśnej nie pozwoliły mi krytycznie ocenić tej decyzji. Jednak ja tej sosny bym nie wyciął.

Notatka napisana była odręcznie ołówkiem na wyrwanej z „listy płac” kartce: „L-ctwo Borowo, 14 czerwca 1960 r. Na zrębie sosna ścięta 150 lat, wysokość 20 m, średnica pnia 1 m. (…) Ogółem masa całego drzewa 12,14 m3; maksymalny przyrost do 90 roku życia, w ciągu następnych 60 lat słój bardzo drobny, bo grubość tych ostatnich wynosi 5 cm”.
– Podane w notatce wyniki pomiarów utwierdziły mnie w przekonaniu, że ta sosna, rosnąca na Mierzei Wiślanej, była najpotężniejszą sosną w Polsce – twierdzi. – Podkreślić należy, że mowa tu cały czas o sośnie pospolitej (Pinus silvestris). Ten gatunek sosny w Polsce stanowi ponad 70 procent składu gatunkowego lasu, a na Mierzei Wiślanej jest gatunkiem dominującym. Występuje w całej Europie Środkowej i sięga aż po wschodnią część Azji. Wynika to z bardzo szerokiej skali ekologicznej sosny. Rośnie ona na skrajnie suchych glebach piaszczystych, jak też na bardzo wilgotnych glebach bagiennych i torfowych. Sosna jest też nazywana „królową drzew leśnych ubogich stanowisk”.

W latach 70., będąc na jednym ze „szkoleń brakarskich” organizowanych przez Okręg Lasów Państwowych w Gdańsku, Alfons Wardyn, wysoko ceniony specjalista od surowca drzewnego, stwierdził: „Najlepsza jakościowa sosna w okręgu gdańskim rośnie na Mierzei Wiślanej”.

– „Dziennik Bałtycki” organizuje wiele interesujących akcji – twierdzi Bernard Krepel. – Może spróbować odszukać najokazalszą, obecnie rosnącą sosnę na Mierzei Wiślanej? Podpowiadam: taką sosnę można znaleźć w granicach administracyjnych miasta Krynica Morska.

http://gdynia.naszemiasto.pl/wydarzenia/744261.html

http://www.drzewapolski.pl/

Sosna - rodzina sosnowateGatunki sosny: znanych jest ok. 80 gatunków sosen. Najbardziej znane to sosna pospolita (pinus sylvestris), sosna wejmutka (pinus strobus), sosna czarna (pinus nigra), sosna oścista (aristata), sosna Armanda (armandii), sosna Banksa (banksiana), sosna limba (cembra), sosna wydmowa (contorta), sosna himalajska (griffithii), sosna Jeffreya (jeffreyi), sosna koreańska (koraiensis), sosna dalmatyńska (leucodermis), sosna kosówka (mugo), sosna drobnokwiatowa (parviflora), sosna rumelijska (peuce), sosna żółta (ponderosa), sosna sękata (pinus attenuata), sosna bośniacka (pinus leucodermis), sosna smołowa (rigida) i sosna Schwerina.
Sosna od najdawniejszych czasów była stosowana w medycynie ludowej. Odwary z pączków, igieł lub zielonych szyszek stosowano do leczenia szkorbutu, puchliny wodnej, reumatyzmu, bólów zębów, artretyzmu, gruźlicy, chorób skóry, ukąszeń żmii itp. Bursztyn, czyli skamieniała żywica sosny był od wieków amuletem i lekiem na wiele schorzeń.


Jodła - rodzina sosnowateGatunki jodły: Znanych jest 50 gatunków jodły w tym: jodła pospolita, arizońska, balsamiczna, grecka, górska, kalifornijska, olbrzymia, mandżurska, nikko, kalifornijska, koreańska, kaukaska, hiszpańska, szlachetna, syberyjska i jodła Veitcha. W Polsce powszechna jest tylko jodła pospolita, a w przydomowych ogródkach jaodła koreańska i kalifornijska.

Młode Jodły na Gołoborzu w Świętogórach (znanych dzisiaj jako Góry Świętokrzyskie)

Jodła to drzewo szpilkowe z rodziny sosnowatych. Zimozielone (w puszczy żyje ok 500 lat). Charakteryzuje się gołymi cylindrycznymi lub wąsko stożkowatymi strzałami. Gałęzie wyrastają ze strzały na ogół prostopadle do niej lub są nieco ku górze wzniesione. Tworzą one okółki wyraźnie odgraniczające roczne przyrosty pędu głównego.

Puszcza Świętogórska

WYSTĘPOWANIE:

Występuje w stanie dzikim w górach środkowej i południowej Europy ( nie występuje w Skandynawii, Francji i Anglii oraz na Półwyspie Iberyjskim z wyjątkiem Pirenejów).
W Polsce rośnie głównie na południu kraju, jej naturalna granica północnego zasięgu przebiega wzdłuż linii wyznaczonej przez miasta Nową Sól, Ostrów Wielkopolski, Łódź, Lublin i Zamość.

W kraju najładniejsze bory jodłowe znamy w Górach Świętokrzyskich, w Karpatach na Babiej Górze i na Roztoczu. W Tatrach dorasta do 1400 m npm. natomiast w Alpach i Pirenejach do 2000 m npm. Jodła zajmuje w Polsce zaledwie ponad 2,5 % powierzchni leśnej gdy na przykład w Austrii 7 % a w Szwajcarii ponad 20 % powierzchni. Mimo to stanowi istotny element w lasach górskich i wyżynach środkowej i południowej połaci Polski. W Sudetach nie odgrywa już większej roli, bo obejmuje tylko 0,3 % areału tamtejszych lasów. W górach Izerskich, Sowich i Karkonoszach została wyniszczona prawie doszczętnie. Jakkolwiek w Karpatach też jej nie oszczędzano, to jednak drzewostany jodłowe lub z jaj dominacją stanowią tam jeszcze ponad 35 % obszaru lasów.

W naturze jodła występuje w lasach górskich z bukiem, świerkiem zaś na nizinach z sosną zwyczajną i dębem. Czasem tworzy czyste drzewostany.

W Europie już od dwóch stuleci jodła powoli wymiera i kurczy się jej zasięg. Badania wykazały, że w XX wieku obszar, na którym występowała zmniejszył się o 50 %, a w Niemczech nawet o 70 %. To wysoce niepokojące zjawisko dotyczy również Polski, a przekonywującym przykładem jest wyżyna Krakowsko-Częstochowska, gdzie u schyłku XIX stulecia rosła ona pospolicie. Klęska przyszła wraz z nasilającą się gospodarczą działalnością człowieka. W następstwie karczowania lasów, bezmyślnego wprowadzania sosny i przeobrażania środowiska naturalnego, doszło do degradacji gleb oraz niekorzystnej zmiany stosunków wodnych. Do degradacji przyczyniło się też masowe wycinanie młodych drzewek w okresie świąt. Kolejnym krokiem wiodącym do zagłady była rozbudowa przemysłu bez uwzględnienia urządzeń ochronnych. Rozpoczęło się nieustanne zatruwanie jodły, która jest bardzo wrażliwa na emisje dwutlenku siarki i fluorowodoru.

W następstwie tych wszystkich poczynań 50 % obszaru wyżyny Śląskiej jest już zupełnie pozbawiona jodły. Historia wyniszczenia jodły w Sudetach miała podobny przebieg.

Gołoborze – Świątynia Dziewięciu Kręgów

WYMAGANIA:
Jodła jest wymagająca i kapryśna choć to nasz krajowy gatunek. Ma dwa wymagania w stosunku do wilgotności powietrza. Źle rośnie na glebach mokrych i podmokłych, suchych piaszczystych i ciężkich gliniastych.
Nie znosi suszy i upałów, niskich temperatur i skoków temperatury, zanieczyszczonego powietrza. W surowe zimy marznie w różnym stopniu, zwłaszcza poza lasami i poza naturalnym zasięgiem, cierpi od spóźnionych przymrozków wiosennych.
Jodła to gatunek cienioznośny (młode drzewa cieniolubne), w zwarciu i zacienieniu traci jednak szybko dolne gałęzie.

CHARAKTERYSTYKA:

Jodła pospolita w Polsce osiąga 40-50 m i 1,5-2 m pierśnicy. Kora początkowo gładka, popielatoszara z pęcherzykami żywicy , zaś w późniejszym wieku łuszczy się cienkimi płatkami, stara kora jest spękana na tarczkowate płytki.
Pień to prosta strzała, łatwo oczyszczająca sie z bocznych gałęzi.

Palowy system korzeniowy młodych okazów przechodzi z czasem w układ ukośny, a na obszarach zabagnionych korzenie rosną płasko pod powierzchnią gruntu. Ten dobrze rozwinięty system korzeniowy sprawia, że opiera się ona intensywnym wiatrom, co w górach ma niebagatelne znaczenie. Ponadto dzięki obfitej i dość szybko rozkładającej się ściółce wywiera korzystny wpływ na glebę, wzbogacając ją w związki próchnicze i mineralne.

### jodłę stożkowa korona, która u starszych drzew ma pokrój walcowaty, z charakterystycznym wierzchołkiem wykształconym w postaci tzw. bocianiego gniazda, to wskutek zahamowania wzrostu wierzchołka.

Igły jodły są spłaszczone, z wierzchu ciemnozielone błyszczące, na stronie spodniej posiadają dwa białe paski nalotu woskowatego. Wierzchołki igieł zaokrąglone i nieznacznie wcięte. Rozłożone płasko, grzebieniasto w dwóch warstwach, dolne dłuższe. Igła jodły żyje 8-12 lat.

Puszcza Jodłowa zimą (czyli w porze Kostromy)

JODŁA

należy do drzew jednopiennych o kwiatach rozdzielnopłciowych i wiatropylnych. Kwitnie przy końcu kwietnia lub z początkiem maja. Kwiaty męskie żółto-jasnozielone powstają w pachwinach igieł na dolnej stronie pędów, zaś żeńskie górnych stronach ubiegłorocznych przyrostów pędów poziomych. Mają one kształt zielonych szyszeczek skierowanych zawsze w górę.

Szyszki dojrzewają pod koniec lata i rozpadają się, tak że na drzewie pozostaje tylko ich oś, tzw. trzpień. Dojrzałe szyszki mają walcowaty kształt (10-14 cm dł.), łuski wspierające nieco wystające i zawinięte.

Dochodzące do długości 1 cm trójkątne skrzydlate nasiona posiadają dwa pęcherzyki zawierające płynną żywicę.Na otwartych stanowiskach jodła obradza już w trzydziestym roku życia, natomiast w zwarciu w wieku 60-70 lat.Jodła często jest atakowana przez mszyce, z których spadzi pszczoły wytwarzają jeden z najbardziej cenionych miodów.

Świętogórskie Gołoborze w pobliżu Świątyni Dziewięciu Kręgów





Jodły świętogórskie zimą

Dąb – wiadomo drzewo Runów

Dąb Chrobry z Piotrkowic - 760 lat
wikimedia.org

Po odwiedzinach w Henrykowie warto udać się 80 kilometrów na wschód, aby spotkać się z innym leśnym patriarchą. W miejscowości Piotrowice koło Szprotawy, tuż przy głównej drodze rośnie bowiem potężny dąb szypułkowy (Quercus robur) o dumnej nazwie „Chrobry” – uznawany był za najstarsze drzewo tego gatunku znajdujące się na terenie Polski i w ogóle najstarsze drzewo liściaste kraju (starszy od niego jest tylko opisany wcześniej cis z Henrykowa i, być może, również inne, nie zbadane dotąd cisy). Jego wiek szacowany jest na 760 lat. (wykiełkował w ok 1250r)

A oto przykład głupoty i pogardy człowieka, który własną ignorancją dopuścił się czynu, którego ongiś określono mianem: HAŃBA!

"Pożar został zauważony około godz. 9 przez przypadkowego świadka, który powiadomił strażaków. - To od niego dowiedziałem się, że Dąb Chrobry płonie - mówi Dariusz Chełski, nadleśniczy Nadleśnictwa Szprotawa. - Dąb jest w środku pusty więc utworzył się komin i strażakom trudno było to ugasić. Nie potrafię jeszcze powiedzieć jakie są zniszczenia, ale serce pęka - dodaje nadleśniczy. - Ktoś ewidentnie podpalił nasz dąb. Nie ma na to innego określenia jak bestialstwo.."

( http://www.gazetalubuska.pl/apps/pbcs.d … /141119480 )
( https://bialczynski.wordpress.com/slowi … b-chrobry/ )

Dąb "Król Jan Kazimierz"
photo.bikesstats.eu

Dąb znajduje się na płd. obrzeżach wsi Beniaminów, przy czerwonym szlaku rowerowym im. kpt. Stefana Pogonowskiego. Jest to dąb szypułkowy o obwodzie 480 cm, i wys. 22 m, jego wiek ocenia się na 300-400 lat.

Dąb Bartek - najbardziej znany polski Dąb
ma ok około 670 lat pomiędzy Zagnańskiem i Bartkowem (świętokrzyskie)
http://www.polskieradio.pl/

Pobrane przez naukowców pędy z kodem genetycznym posłużą do sklonowania drzewa w celu powstania małych sadzonek oraz na wypadek nieszczęśliwego wypadku, jaki może spotkać "Bartka"...           ( http://wiadomosci.onet.pl/kielce/dab-ba … wany/rt377 )


W ramach projektu, który będzie realizowany do 2017 roku, pobrano materiał z kilku najstarszych dębów w Polsce: Chrobrego, Bolko, dębów Bąkowskich, Bolesława i Warcisława, dębów Rogalińskich – Lecha i Edwarda oraz dębu Dziadziuś.               
  ( http://www.tvn24.pl/krakow,50/chca-rozmnozyc-dab-bartek-metoda-in-vitro,415666.html )

http://eksploratorzy.com.pl/



"Dąb Bartek"

Stał w ogrodzie Dąb wspaniały,
bardzo piekny, okazały,
dzikie ptaki bez ustanku na gałęziach mu siadały,

Był uprzejmy dla turystów
którzy czasem przysiadali
i patrzyli sobie w niebo
pod pniem dębu okazałym

Lecz po latach Dąb zmurszały
chciał już umrzeć - bo był stary
ludzie jednak go chwycili
i betonem wypełnili...


Potem wbli na gwoździe
tabliczkę z napisem
że to pomnik przyrody -
że historii zapisem...

Ptaki mu współczuły,
luszie ogladali,
bo choć jest z betonu-
dalej okazały...

http://eksploratorzy.com.pl/viewtopic.php?t=1188

http://bialczynski.wordpress.com/towarz … -i-2-maja/

http://www.cewice.gdansk.lasy.gov.pl

O Zapisie z Księgi Tura:

Święte Drzewo Zapisu – i kult drzew
W Serbii i wielu innych okolicach Słowiańszczyzny znane były drzewa zwane „zapisami” albo drzewami „grumadnymi”^a. Każda wieś, gród i sioło, każda zadruga i każdy ród posiadały własne drzewo, które było ziemskim odbiciem Drzewa Drzew rosnącego na Wierchu Weli. Takie samo drzewo posiadało całe plemię, książęcy ród oraz cała ziemica. Drzewo to znajdowało się pod opieką całej społeczności, a w jego rozwoju odbijały się losy grupy ludzkiej, którą sobą reprezentowało. Gdy słabło i schło, było to złą wróżbą, uwiąd konara zwiastował śmierć grupy osób, niepowodzenie wyprawy, mór, suszę itp.Pod „zapisem” często składano ofiary, pod nim też zanoszono prośby do bogów, przewiązując jego gałęzie proszalnymi wstążkami. Dbano, by drzewo było wolne od szkodników, by nie cierpiało braku wody (zwłaszcza w czasie suszy) i by w jego pobliżu zachowane były spokój oraz powaga. Drzewo owo często znajdowało się w samym środku wsi, a cała zabudowa rozchodziła się koliście od owego głównego miejsca.
Znane są typowo słowiańskie plany zabudowy przestrzennej, które mają właśnie kształt kolisty. Na Połabiu po tym kształcie, zwanym okółem, opolem albo pagiem-pągiem (Pąk – kula), odróżnia się budownictwo słowiańskie od germańskiego. Obok „zapisu” często znajdowała się świątynia będąca jednocześnie domem gromadnym, przeznaczonym dla starszyzny^b. We wszystkie święta właśnie tutaj obradowano, składano ofiary, urządzano uczty. Jeśli świątynia lub święty gaj znajdowały się w innym miejscu (np. na wzgórzu obok wioski), to po spełnieniu ofiar przenoszono się pod centralne drzewo zapisowe i tutaj odbywała się gromadna uczta^c.Istniał także zwyczaj, zachowany na Rusi nawet jeszcze w XVIII wieku, pisania przy pomocy tajemnych znaków próśb na zwitkach brzozowej kory (zwanej bieriostem)^d i przyczepiania owych zwitków do gałęzi albo przybijania ich do pnia.

W gałęziach drzewa przebywali bogunowie zwani Wilcami lub Sjenami. Sjen siedzący w drzewie zapisowym (rodowym albo świętym) zanosił prośby Bogom i od nich przynosił wierg, byt i dolę dla wszystkich, którzy znajdowali się w zasięgu jego władzy i pod jego pieczą^e. Okolice świątyń otaczały święte gaje, w których wszystkie drzewa były nietykalne. Na ziemicy pojedynczego małego plemienia znajdował się zwykle jeden święty gaj, a drzewa w nim przedstawiały „wszystkich ludzi” (członków owego plemienia), ścięcie któregoś z drzew w świętym gaju byłoby potrójną zbrodnią: zabiciem samego drzewa będącego symbolem bóstwa, zabiciem Sjena siedzącego w drzewie i zabiciem któregoś z ludzi plemienia.W świętych gajach centralne miejsce zajmowały: drzewo księcia, drzewo boga miejscowego, drzewo całego plemienia i drzewo ziemicy.
Te cztery drzewa zwykle otaczały świątynię – o nich, jako o drzewach specjalnych, piszą kronikarze. Oczywiście istniały święte gaje bez świątyń, kapiszt czy kącin, jak również bugryszcza czy trebiszcza, na których szczycie rosło tylko jedno drzewo poświęcone jednemu bogu, Było też na poszczególnych terenach i ziemicach sporo innych drzew świętych poza świętymi gajami, drzew, które wykazywały się własnościami leczącymi, miały niesamowite kształty, wyróżniały się wiekiem albo często trafiał w nie swoją Błyskawicą Perun, Drzewa święte zwano też drzewami sjenowitymi lub sjenami.^b opowieści zapisane w Zapisach, czyli uznanych i powszechnie podawanych do wierzenia dziejach danej społeczności. Dzieje te zapisywano na drewnianych deszczułkach i prawie żaden z takich zapisów nie przetrwał do współczesności.

Zupełnie wyjątkowym znaleziskiem tego typu zapisu była Księga Welesowa, która zaginęła w czasie II Wojny Światowej. Jedynym dowodem jej istnienia są dzisiaj fotografie wykonane w okresie międzywojennym XX wieku. Sama treść zapisów Księgi Welesowej budzi podejrzenia o falsyfikację, ale fałszerstwo to nie jest udowodnione ponad wszelką wątpliwość.Zapisami nazywano także wielkie, wiekowe drzewa rosnące w samym centrum okołu, czyli wsi słowiańskiej, posadowionej zwykle na planie koła.
Wierzono, że w takim świętym drzewie zapisuje się każdy rok dziejów osady i wszystkich jej mieszkańców. Pod tym drzewem, ewentualnie w chacie gospodzina – włodarza społeczności, albo w tzw. Gościńcu – domu rady starszych, w samym środku wsi zbierano się na rady i starodrzewiańskie sądy (sądy starowieku). We wsiach polskich echa tego ułożenia  pozostały do dziś. W środku wsi znajduje się zwykle rynek z dużym drzewem, w koło niego są  rozmieszczone: świątynia, rada gminy, albo siedziba wójta i gospoda (a dawniej była także bania – łaźnia). W dzień święta po wyjściu ze świątyni mężczyźni udają się do gospody na pogwarki i libację. Święte Drzewa rzeczywiście zapisują dzieje rok po roku, o czym dzisiaj już doskonale wiemy, ale odczytywać dokładnie tych zapisów wciąż nie potrafimy.

http://bialczynski.wordpress.com/tag/13 … henrykowa/

Księga Ruty – Taja 23

Jakże zatem wiedza o tych czasach odległych, o pierwszych chwilach Nowej Koliby, przetrwała do naszych dni?Dzięki drzewym zapisom. Jako, że każde plemię Krainy Sis posiada swoje Drzewo Zapis.Każda zadruga ma takie drzewo, każda wioska i każdy gród jest wyposażony w zapis, który kapłani sadzą w dniu zakładzin sioła. Jest onoż drzewo, lub święty słup, posadowione w samej ośródzie dziedziny, w samym środku dziejów, jest otoczone świętością i czcią powszechną.To nietykalne drzewo zapisuje każdą chwilę w swoim pniu i w gałęziach, w swoich korzeniach i w listowiu. A kiedy znać, że żywot onego Zapisu ma się ku końcowi sadzą blisko przy nim kolejne drzewo, które rosnąc obok przejmuje wiedzę poprzednika. Tak zapisy biorą po sobie wiedzę o najdalszej przeszłości.
Kiedy zaś pierwszy z zapisów dojdzie swego kresu, ścina się go u podstawy i kładzie do świętej ziemi, gdzie trwa po wsze czasy i nigdy się nie rozkłada. Owa ziemia to glina i gruda połączone topielą. Kto by sięgnął w głąb topieli odczytałby, z leżących tam jeden na drugim pni, całe dzieje Koliby – Starej i Nowej, a także Zerywanów Starych i Nowokolibańskich. Mędrcy jednak nie muszą tego czynić. Wystarczy, że osiągną stan wysokiego skupienia poprzez ofiary i modły, poprzez zaklęcia i tany.
Mędrcy siadają przy zapisie i modlą się, aby się połączyć z bogami i duchami przodków, a kiedy to uczynią słuchają pieśni drzewa zapisu i ono wszystko im opowiada. Od samego początku aż po dziś dzień. Święci mężowie rozumieją szum liści, szelest gałęzi i mowę drzewnych nerwów, którymi prą soki w drewym cielsku prawiekowych liściastych olbrzymów. Rozumieją mowę splątanych korzeni i mowę świecącego nocą próchna, mowę liściastych drgnień i drzewych poruszeń, mowę starowiekowych zapisów.Święci mężowie wielu kapiszty twierdzą, że skupiwszy całą swą moc, mogą wprost wznieść się do Nieba, aby wysłuchać szumu Drzewa Drzew – Wierszby Welańskiej, a ona prawi dzieje Świata od samych jego początków.

buk i dąb - dwa bratanki

Kilka naukowo potwierdzonych faktów o drzewach i drewnie, które znane są ludzkości od starożytności i mogłyby pozytywnie zmienić dzisiejszy świat. Jednak "pewne siły" starają się aby nie dotarła ona do nas. Ten film trwa znacznie krócej niż 1 lekcja w szkole, a dowiesz się o drewnie (mam nadzieję) więcej, niż podczas całej edukacji szkolnej. Pionier drewnianego budownictwa ultra-ekologicznego - Austriacki leśnik - pan Erwin Thoma (Drewno100) buduje dziś domy całkowicie samowystarczalne, które przedłużają ludzkie życie. Peter Wohlleben - Badacz inteligencji i komunikacji drzew.