ArsaGianta

Karpa'ty, Kalpa'ty, nazwa zredukowana alpy, od słowa Karpa <<pniak i korzenie pozostałe po ścięciu drzewa; karcz>>, w czasach kiedy to słowo powstało drzewa karczowano przy pomocy krzemiennych siekier, dlatego karpy były ścięte nie płasko jak dzisiaj przy użyciu piły, tylko miały wyraźny biały stożek, co raze z ciemną korą karpy, omszałymi korzeniami, przypominało góry jak i ośnieżone szczyty, stąd przeniesiono nazwę z karp pniaków na góry. [Związek tego słowa z sansk. Kalpa - wiek mahadewa, wielkiego boga, (yuga - uprząż, jarzmo ciągnione przez mahadewa i wiążące go z górą czasu), okres kiedy przemija karpa góry w największym kręgu czasu, czyli ustawienie karpy-góry na jej miejscu, co wymaga odpowiednio wielkiego czasu, nadrzędny do opoki-epoki].




Kazi'mir edycki Thjazi (Diasek) -Thazi [Thadzi-Tadzik-Thadeusz-Tadeusz-(t)hades - hadi - wąż, eusz~eu - dobry czyli razem wążdobry] olbrzym burzy i huraganu, imię władców ziemi (też króla Kazi'mierza Wielkiego), pierwszy rdzeń 'thazi-kazi' {jeśli dokonamy sztucznej permutacji pierwszej litery rdzenia 'kazi' otrzymamy słowa (t)hazi [('zi' przechodzi w 'dz') chadza, chodzi, chadziajstwo, obejście, gospod-arstwo, gasiudarstwo - państwo].

Gazi (gasi - zadeptuje ogień)}, macedońskie gazi-1.deptać, tratować 2. przen. gnieść, uciskać 3. pot. iść, chodzić, kroczyć. (maced. Gazda- gospodarz, bogacz.). W naszym języku kazać, rozkazywać, kazirodztwo (w znaczeniu rdzeni 'podeptanie, niszczenie swego rodu').

S'kaza - rysa, pękniecie, s'kazki - opowiadania, kazionny rosyjskie, <państwowy, rządowy, skarbowy - kazionny wikt, ubranie>, głównie więc pierwotnie 'kazi-hazi-gazi' to deptać, tratować, zdeptać lub trywialnie chodzić, kroczyć( stąd najprawdopodobniej czeski Krok synonim gazi-kazi) identyfikujemy go z Sziwą który jest też Kazi'svetem - niszczycielem, hara (ogień końca) światów.

Rdzeń ten jest bez wątpienia, sprzed ekspansji Słowiańskiej z V wieku czyli ma na pewno ponad 1500 lat, końcówka zdrobnienia w podziale fleksyjnym Kaz'ik, Tadz'ik (rus. Tom'ik) częściej wschodniopolska w opozycji do zachodniopolskiej 'ek' jak w Tom'ek, Ol'ek(Ol'eg), Fel'ek, Tad'ek zdarza się i gwarowe Kaz'ek, też diasek (diazi-thiazi-thjazek) <<diabeł>> czeskie, u nas czechizm ten w frazie "do diaska", forma diasek-diaz jest raczej iberyjska nazwisko Diaz, wtedy forma Kazi'mir byłaby presłowiańska czyli utarta jeszcze przez sznurowców.

Czeskie słowa pospolite kazi'mir (mir - świat rus.) - wichrzyciel, mąciciel, kazi'svet - niszczyciel [dosłownie ze znaczenia rdzeni kazi-Svet - (depczący świat) niszczyciel świata-światów], czes. kazit - psuć, niszczyć. Czeszczyzna zapamiętała tu rolę władcy olbrzymów w upadku świata Wanów, podobnie nacechowanie czeskiego słowa Ludrak - złoczyńca (Ludracy lud Kazimira w znaczeniu rdzeni lud roków-raków, lud kamieni), może i później w zagładzie świata Celtów bo Czesi mają ten zwyczaj, że wpuszczają w granice ziemi różnych przybłędów, zaś o Celtach Kadłubek napisał "zabiliśmy ich tysiące" co jest dość przerażającym komentarzem o naszym z nimi sąsiedztwie.

Jeśli imię Kazi'mira zainstalowało się w czeszczyźnie z taką siłą, że stało się słowem pospolitym z złowrogą konotacją, musiało to być imię częste w wśród wrogich Wanom władców olbrzymów lub dowodziło by to, że Thjazi-Kazi'mir byłby zdobywcą na miarę, Aleksandra Wielkiego czy Napoleona którzy zniszczyli bezpowrotnie zastany porządek, był więc antycznym wodzem Karkonoszy ok. 1500-2000 p.n.e. Thjazi "Edy" bez wątpienia walczył z Wanami z Wanheimu - Bohemi ziemi bogów (Idun była z Wanów), ludracy czyli złoczyńcy(czeskie), więc podobne nacechowanie jak Karkonci którzy uciskali śląskich bogów (nie szanowali ani ludzi ani bogów, bóg pierwotnie tyle co książę), więc możliwym jest tu twierdzenie, że czeszczyzna w swym słowotwórstwie, zapamiętała imię władcy olbrzymów z tym nacechowaniem pasującym do edyckiego mitu jak i śląskiej bajki o Karkonoszach, czyli, że jest to ta sama historia opowiadana z "różnoetnicznych" punktów widzenia.

Jest też pewne podobieństwo imienia Thajazi do imienia iberyjskiego Djaz-Diaz i imienia pejoratywnego Diask (idź do Diasaka-diabła), można to wytłumaczyć w ten sposób, że Kazimir-Kazisvet jest imieniem władcy Olbrzymów słowiańskiego złożenia, a Thjazi-Diaz-Diasek pochodzi z języka pochodzenia iberyjskiego, tak jak przez parę ostatnich wieków funkcjonował w Czechach język czeski (słowiański) i obcy niemiecki tak mogło być też w czasach Wanów.

{Kroczący po opokach czasu, bowiem wskrzeszając kolejnych władców, symbolicznie palono ogień na głazie w kręgu wieku króli, więc władca był żywym ogniem, kroczącym po opokach-mirach, kazi mirem - depczącym miry, więc możliwa i taka etymologia tego imienia, czyli słowo wielokrotnej etymologii, było wielu Kazimirów prócz Odnowiciela czy Wielkiego, był Kazimierz syn Lestka III który otrzymał od ojca we władanie Kaszuby ok. 55 r p.n.e. była też księżniczka czeska o imieniu z tym rdzeniem Kazi (Kazia-Kazimiera), córka Kroka siostra Tetki i Lubuszy. Kagan-kaganiec to dosłownie ogień płonący w żelaznym koszu (plecionce z drutów żelaznych), Kagnimir to imię archaiczniejsze od kagana i jego przedrostkowy synonim, oraz logiczny kazi'mira, K-agni-mir(k ogniu kamień, równie stary zrost jak z-agnie-wanie), dosłownym tłumaczeniem tytułu Kagan jest imię Hertnit, kalka niemiecka tytułu władcy Słowian, Herd[he:rt] ognisko, palenisko, Nite-nit, Niten-nitować (więc drutować), więc Hertnit znaczy dosłownie nitowane(odrutowane) ognisko, czyli kaganiec-kagan, możliwe, że istniało pierwot-nie imię Kazimir jako Kaize'mir ~ góra świata}.



Król'a, Klel'em, Krel'em, nazwa stara i na pewno nie od Karola Wielkiego którego nasi historycy nazywali ''Karzeł Wielki'', Król jest słowem wspólnym dla powańskiej części słowiańszczyzny czyli Połabia, Czech i zachodniej Polski, łuż. kralejstwo, kralejski, czeskie kral, za krale Holce(za króla ćwieczka, tutaj holec to chyba od kołek, pachołek(pacholec), bolec(bal), oś, sworzeń lub od kolec - ćwiek), kralevic, we starofrancuskim mamy formy real-leal (król) co od lel'ek, leli, w naszym języku przedrasta 'k'+real(leal) kreal-kral-król wedle pary rasnal-krasnal, forma 'król' zapisała się też w V-VI wieku w frazie, a ściślej 'tytule' sagi "Hrólfs saga kraka" (Saga o Hrólfie kołku) ostatnim królu z rodu Skol'dungów, czyli dosłowne saga o królu kołku(chociaż możliwe, że dla Skandynawów słowo Hrólfs jest imieniem własnym bez szczególnego znaczenia), słowo Hrólfs-królewska opowieść kraka, w Skandynawii cierpieli na buntowniczo-rojalistyczne rozdwojenie jaźni nieraz naszych króli sławili nieraz im ubliżali, bo Hrólfs Kraki to nasz Król Krak - Wielki Kołek, który zginął bohaterską śmiercią z całą drużyną, (to znamię kaganów ar-Rus, że umiera z nimi ich przyboczna drużyna-etera ok. 400 wojowników poprzez rytualne samobójstwo, był to raczej rytuał pogrzebowy, swoista apoteoza wierności, bohaterskiej śmierci na ceremonii pogrzebu wcielonego boga-władcy, wynikająca z ich wiary, np. Kagan Turkutów chciał popełnić rytualne samobójstwo by towarzyszyć w zaświatach po śmierci Cesarzowi Chińskiemu (kaganowi Tabgacz) którego był wasalem i przyjacielem).

Istnieje też stary ciąg przejść słowotwórczych Król-królik, eTrusek - trusia - hytrusek, niem. Konig(król) - ang. Kingling (królik), angielsko-skandynawskie kunig(hytrus) - konug-król, litewskie kunigas, co łączy się z naszym kniga-kniha-knjaginja-knegini-kneź czyli książka-księżniczka-książę, słowa utarte w czasach wojen olbrzymów [Karkontów, Tolimów, Tleli-Troli(tralka), Atlantów[i](atlant-kariatyda) co ma wspólnego tralka słupek podporowy w balustradzie i atlant słup podporowy pałaców i świątyń, oprócz tego, że podpory te spełniają analogiczną funkcję, są te dwa słowa synonimicznymi nazwami tego samego etnosu olbrzymów] z krasnalami-rasnalami etniczna nazwa własna (Hy)etrusków-Wanów, (hisz. rasnal - wojownik, unietytów).

''jako Ciało bez Duszy, Kaganiec bez Ognia, Świat bez Słońca tak i Państwo (Kaganat) bez Króla (Kagana) utrzymać się nie może'' (słowa Kraka według Dzierzwy)

Krak ~ Ghrakus, Dhrakus(drak~smok) ''... jak anioł w odłamie kamienia, potem wąż ~ potem skrzydła sobie stwarza...'' (patry'Archa, eu'Pater, kraking ~ łupanie, krak odłam ~ odłupek kamienia, hamon-kamon ~ kamień, patra ~ patrzeć, 'rok' skała ~ z'rak, wz'rok, głaz ~ głaza-oczy) związane jest to z obrzędami intronizacji słowiańskiego kamiennego tronu, kraczun to narodziny kamiennego boga ~ opatrzności, Świato'wida ~ Widi'mira ~ Wizy'mira ~ Zemu'widza, co wszystko imiona Słowian, dosłownie imiona te oznaczają widzącego świat~ziemię.

Nasi kronikarze mieli wątpliwości czy był jeden Krak i kiedy on żył, był to tytuł i musiało być wielu Kraków~Króli, np. był Krak... ''Krak miał władać 400 lat przed wcieleniem Chrysta, odniósł pamiętne zwycięstwo nad Galami którzy opanowali Węgry(Panonię) i szykowali się do wkroczenia do Polski''. Nie jest to ahistoryczne właśnie wtedy rzeczywiście opanowali Panonię Celtowie, ale w Polsce dalej funkcjonowała kultura którą nazywano przeworską. Ten epizod naszej historii wyjaśnia dlaczego Celtowie nie opanowali ziem Polski, chociaż zdobyli w podobnym czasie i splądrowali Rzym.

Kadłubek to samo pisał o naszych stosunkach z Celtami ''Nasze zastępy w licznych walkach wybiły wiele ich tysięcy, pozostałych, długi czas udręczonych... skłonili do zawarcia przymierza,..''

Mamy też w mitach Celtyckich walki z królestwem ciemności Mordoru którym władał Melkor-dojarz, górę zwaną Górą Przeznaczenia (z kompilacji J.R.R Torkiena) itp. i co mamy w tym plus minus wiek czasie w Polsce, armię zmarłych czyli Hariferów, Harisi, Harowie czyli Kościobokowie.





Ledianie ~ Led ~ Lach ~ Liad imiona Polaków na Bałkanach, Rusi oraz na Wschodzie, dlaczego Lach od lahen upiornego uśmiechu naszej armii ~ chłopców sadzą malowanych, po łacinie risus to uśmiech po niemiecku rise to olbrzym, nasze słowo od śmiechu ~ chacha'nia to Chacharzy ~ Chachłacy ~ Chochoły, Liad to Mars (Go)Liad ~ Olbrzym, hiperborejczycy (względem Grecji, ściślej chodzi o ziemie na północ od Dunaju) mieli być żarliwymi czcicielami A'poliona jako boga wojny ~ niszczyciela, a Polska to ziemia Liad'ska...

... a dlaczego nas nazywano Ledianami związane to jest z naszym zachowaniem lub rodzaj przymiotnika opisowego jako oszronionych Thursów, zimnych, bezlitosnych, niezwykłe okrucieństwo to cecha'znamię Sklawinów i edyckich Thursów ("Z Eli'wagu... Olbrzym (oszroniony Aurgelmir) wyrósł... dlatego cały ród... taki okrutny"), lub po prostu martwych czyli zimnych (Eda' Sygurn "Całować... zmarłego... włos twój oszroniony... ręce jak lód zimne") Harów armii trupów - duchów, łać. hiberieum - zastygły~zmarły, hiberna - zima, Lachów, Ledianie (Ledina - lód, lodowiec) to nasza nazwa z perspektywy Słowian bałkańskich, było też mityczne miasto Leden nie wiadomo czego identyfikowane z Wenecją, u nas co prawda tylko Led'nica nawiązuje do niego ale nie wiadomo czy nie jest to na przykład pierwotnie Sando'mierz którego nazwa podobnie jak Żyto'mierz może być nowotworem, Sądu'(wy)miaru [Sędo'mierski czy "Sand Parysa" - zapisy ok. 1540 roku (Sąd Parysa)], lub nastąpiła synonimiczna zmiana imienia.

Bo jest Państwo Schinesghe (zapisy Schinesgne, Schinesne, Schineshe też z błędną wstawką g' Schignesne) fonetycznie tym wyrazom najbliższe nasze słowo Śnieżne~Śnieżanie-Śniegowe stąd może to g' nie jest błędną wstawką czy mutacją tylko prawidłowym zapisem odmienianego naszego słowa, czyli Śnieżne ~ Lodowe ~ Ledian, co miesza się z Lądem-Lędzianami raczej małopolskimi choć może to nazwa ogólna wszystkich Polaków skoro nas Lachów na Bałkanach nazywają Ledianami (Lodowymi), a na wschodzie Ljadami (Diabłami), to w epoce kultury przeworskiej czy awarskiej też stanowiliśmy całość określaną jednym imieniem, bardziej od funkcji pełnionej w imperium Scytów niż imię jako odróżnienie etniczne, nasza funkcja jest trojaka strażnicy grobów czy nawet dosadniej grabarze króli, funkcja obronna czyli przerażająca armia zmarłych, również rola przywódców Słowian (Polacy - Lenkija~Lenken ~ Lenki ~ Lengi czyli strachów - ród).

(Od naszego imienia śnieżanie może pochodzić nazwa, dziwnych obyczajów seksualnych na południu Słowiańszczyzny tzw. snehostwa (śniegostwa), trzeba pamiętać, że zabiwszy mężczyzn na Bałkanach Słowianie, pozostawili sobie ich kobiety z dziećmi jako zdobyczne żony, po kilka zresztą, stąd sypiali też z żonami tych zdobycznych synów, co stało się obyczajem. Zachowania seksualne Słowian w poprzedniej epoce były dość naturalistyczne, w przypadku wojowników i władców był to rozbuchany seksualizm prokreacyjny, jak wiadomo z opisów Rusów w źródłach arabskich, można by rzec, że nie wiedzieli oni wręcz co jest przyzwoite. Choć były w owych czasach u nas i dziewice, które miały bardzo wysoki status społeczny, równy wolnym mężczyznom.)

''Była, była ongi cnota w tej rzeczpospolitej, którą władcy niby świeczniki (kagańce) niebieskie opromieniali... najświetniejszych czynów blaskiem.'' [(Kadłubek)(''Król Słońce'',''Książę Księżyca'', fraza ''gwiazd kagańce'' ~ Kagan'' to są owe świeczniki niebieskie ~ świecące na niebie)]

Liad' ~ W Polsce Marsa zwano Liad'ą, na Rusi ziemia Ljad'ska to Polska, jest to redukcja od Go'liad Obrzym (podobnie Iz'polion olbrzym), pozostaje też w związku etymologicznym z Ljod ~ pieśń bo to wszystko od koli sznurowych (s+)koliot ~ bard ~ śpiewak.

(w rosyjskim [i]Liad zredukowano do (liminus)ad'ski ~ piekielny, diabelski, fraza adskij kamen ~ diabelski kamień, tylko we frazie 'idi k liadu' ~ idź do diabła zachowało się słowo Liad w wcześniejszej długości, choć i tak zredukowanej względem pierwotnego słowa Goliad ~ goliat ~ olbrzym)

"A iż wyszedł pod znamieniem Niebieskim Byka iako tego matematycy dochodzą tedy też przeto Venus którey to właśnie znamie iest Wielką Polską rządzi, iako Mars (Liad) Małą (Polską czyli Chrobacją rządzi) ~ Pan swego własnego znamienia Skopu (oka) (greckie scopeo ~ o'gląd ~ nad'zur ~ ma'zur czyli zur~patrzeć) któremu Mała Polska podległa" (Bielski). Mars~Liad miał się chyba do Hamona~Koszyczka tak jak Sraosza do Mitry.

Occo'pirnus ~ ognisto'oki ~ płomienno'oki ~ okiem'piorunujący, synonimem Liad jest imię Gierowit tak jak imię etniczne Liadzi jest synonimem imienia Gierrosi, bo Liad ~ Liadzi ~ ziemia Liadzka i Gierowit, Gierrus kraina Gierros, to analogiczne ciągi słowotwórcze od tego samego etnosu, też Ladon imię smoka, miesza się z imieniem wojny, Marsa i Polaków, Polonia ~ Bolanda ~ Bellona.

Niektórzy podnoszą podobieństwo słowa Lugii do celtyckiego słowa Lug, Imię Lugii jest jednak bardziej fonetycznie podobne do słowa Ludzie niż do słowa Lug zwłaszcza, że historycznie w naszym języku tak jak między łaciną i włoskim gi wymienia się na dzi, co często u nas zachowane w przednich rdzeniach nazw miejscowych czyli w słowach gier~dzier.

Lugii ~ Lugii, Lygii, Lugoi, Lungi, Longi, Logiones, Longiones, Langiones, frazia '[i]związek Lugii' we włoskim który najbezpośredniej kontynuuje Łacinę 'gi' czyta się jak nasze 'dzi' stąd wnosimy, że Włosi (jako monolit językowy) lepiej wiedzą jak powinno się wymawiać tę łacińską ligaturę, a jeśli nawet prawidłowo dzisiejsza gramatyka łacińska ją odczytuje, to możemy uznać, że Tacyt oraz inni usiłując zapisać nazwę związku-bundu Antów-Ludzi(Lugii-Lygii), antycypowali włoszczyznę, jeśli teraz w miejsce włoskiego ~gi' wstawimy nasze ~dzi' otrzymamy słowa Ludzi, Lydzi, Lugoi, Lundzi, Londzi, Lodziones, Londziones, Landziones, nazwa Lugii-Ludzie (związek ludzi) nawiązuje do nazwy banta Antów co dosłownie znaczy to samo banta-związek, Ant-człowiek, najsilniejszym szczepem związku ludzi byli Harowie z końcówką 'wać' Hor'waci ~ Hor'mani co od góry Hory~Hary czyli Peuki-Pełki stąd nazwa Peucynów alias Bastarnów. Inne jej nazwy z podobnymi ciągami słowotwórczymi obojętnie góra czy miasto Wolin to nazwa polska (wólka~wola~ligo'ta czy li'gota) - imperium Folin (zapis chiński), lud Walinów (zapis arabski), góra Meru (Moru - śmierci) Morawianie - Morawia, Morus moRuska skała Ruś - Rusini, BergRisy - góra olbrzymów (łać. risus - uśmiech, niemieckie lahen śmiać się ris-olbrzym, też angielskie glad - wesoły, glad'sheim wesoły sejm, pałac walhali) czyli Lachowie uśmiechnięci ostatecznie, góra upiornie uśmiechniętych trupów-olbrzymów bo - Lechinowie od har'lechina har'at (płonący, har - wysoki) rehina ~ regina - królewscy, czyli nawiązuje do dominujących wśród Scytów ludu Paralatów(dosłownie przerażających) lub z przymiotnikiem królewskich.

Nazwa Lugii-ludzie, Longiones-Langiones-Londzianie-Landzianie co nawiązuje do naszego ciągu słów Ledianie-Lędzianie-Lądzianie stąd lond-ląd-lód-lud (Lodo'meria) czyli ciąg słowotwórczy, po prostu ziemia-ziemianie, pole-polanie-polska-polacy. Lugii Harii-Nahanarwli-Manimów (parz niżej w związku z słowem Wali), Lugii Helizjowie znana etymologia od Calisii-Kalisza może być dobra, Helwek'oni (Więc Helw'ek końcówka 'ek jest nasza słowo helw możliwe permutacje gelw-kelw-gerw-kerw lub przy przestawce hlew-glew-klew~hrew-grew-krew w naszym języku są dwa słowa z tej sztucznej permutacji słowa 'helw' czyli hlew-krew wracając do końcówek hlewekoni-krewekoni pierwsze znaczenie trochę jak hlewowi-oborowi drugie krewcy lub krewni-ród, możliwa jest też mutacja w-f, helw-helf-ekoni po niemiecku helf'en-pomagać dało by to znaczenie pomocnicy, lub ludzie niosący pomoc), Lugii Dunowie (od Dunaju lub dunkel-ciemny czarny może synonim Rusów-sadza, dziś u nas zachowane w nazwie Duńczyków, Dunka), Lugii Omanścy (wcześniej Manimowie, Manes duchy-zmarli), Lugii Buri (może być od burzy lub boru-lasu) idetyfikowani z Awarinami(Awarami). Na północ od gór Karpat ma najgłośniej pobrzmiewać imię Lugii w owym czasie na północ od Karpat najpotężniejszą kulturą archeologicznie jest kultura przeworska czyli logicznie rzecz biorąc co sugeruje sam język i prawda materialna najgłośniejsi imieniem Lugiowie są twórcami najgłośniej(~najpotężniej)'szej kultury przeworskiej, kulturę wielbarską identyfikuje się z królestwem Gotów odnotowanym na północ od Lugii.

Bolesław Chrobry tytułował się tytułami królestwa Regnum Sclavorum (kultura przeworska), Gothorum (Gockie kultura wielbarska) sive Polanorum, czyli Bolesław miał świadomość naszej historii i naszego dziedzictwa kulturowego, wiedział, że królestwo Sclaworum było potężniejsze więc miało pierwszeństwo w jego tytulaturze bo było to królestwo Sclaworum-Słowiańskie co znaczy pierwotnie dominujące nad całą Słowiańszczyzną, królestwo Gotów Khojawa-Kujawia było silne obejmowało Pomorze Gdańskie, część wielkopolski, Mazowsze sięgając naddnieprza Polanie Kijewscy, jednak było podrzędne, bo stanowiło tylko część Związku Lugii - Bant Antów - Kaganatu Awarskiego alias Chorwackiego-Peucyńskiego, jednak jego potomni nie mają takiej świadomości swego dziedzictwa kulturowego.

Lugii ~ (Związek Ludzi) walczył dość często z Rzymem, nieraz był jego sojusznikiem, jak za cesarza Trajana, podczas wojny Rzymu z Dakami, kiedy to Rzym podzielił się dackimi ziemiami z Lugiami Burami (Peucyna-mi) jednak po roku 270 Rzym został wyparty z Dacji, a z Probusem Lugiowie toczyli wojny w Gali, charakterystyczne jest zachowanie Rzymian wobec Lugiów, w roku 277 Frankowie i Lugiowie pustoszą Galię łupiąc ponad sześćdziesiąt miast, przeciwko Lugiom armię prowadził cesarz Probus, druga armia walczyła z Frankami, Probus miał Lugii pokonać wziąć do niewoli ich wodza Semnona (Samon czy Siemion? Czy od imienia etnicznego Semnonów) ale zawarto z nimi pokój i pozwolono powrócić do swych siedzib, zwalniając później Semnona, wątpliwe więc by było to jakieś zdecydowane zwycięstwo, wygląda raczej na to, że raczej zawarto z nimi separatystyczny pokój, sam Semnon był zakładnikiem którego wypuszczono po dotrzymaniu warunków pokoju czyli wycofania się wojsk Lugiów z Gali. Później cesarz Probus dzięki wycofaniu się Lugiów mógł skutecznie walczyć dalej przeciw Frankom i wspomagającym ich tym razem Burgundom i działo się to wszystko w Gali na terytorium Rzymskim, podobnie postępowano wcześniej z Jutungami którzy w latach 271-2 pustoszyli ziemie Rzymu dzisiejszą Austrię, Bawarię i Lombardię rozbijając armie Rzymskie, niby Rzymianie odnoszą nad nimi zwycięstwo jednak łaskawie tak jak Lugiom pozwalają na powrót do swych siedzib tracąc Dację z której się ewakuują całkowicie łącznie z jej zromanizowną ludnością którą przesiedlają do spustoszonych poddunajskich prowincji Tracji, Panonii itd. Wygląda to więc na jedną wojnę, a Lugii synonim Jutugowie, wydaje się również, że w 277 roku Frakowie i Lugii to też synonimy bo po łacinie franka to frędzle, a lugii - ligo czyli wiązać więc byłby to łaciński synonim bant~want Antów, samo słowo fran'ciska - topór do rzucania (ciskania) jest zrostem takim samym jak po'cisk. Są informacje o wojnie Lugii ze Swewami (Słewami), ale są inne informacje, że Lugiowie mówili po Swewsku (Słewsku) czyli była to jakaś wojna domowa, w każdym bądź razie wewnątrz słowiańska, zresztą w imperium rzymskim co trochę trwała wojna domowa, jakichś dwóch czy trzech pretendentów do władzy cesarskiej, gdzie legie Galijskie i legie Panońskie popierały innych pretendentów, gdyby traktować to dosłownie mamy wojnę galijczyków z panończykami.

Więc powyższe zapisy to w dużym stopniu literatura Rzymska mieszająca różne historie, bo jaki był prawdziwy zasięg tych wojen, spustoszenie Galii, północnej Italii, Norikum, Dacji, Tracji najeźdźcy wdarli się na całej długości granicy Dunaju i Renu, na kilkaset do tysiąca kilometrów w terytoria rzymskie, okręty piratów frankijskich docierały nawet do dzisiejszej Portugalii, co prawda Rzymianie w ich wyniku utracili tylko Dację ewakuując jej romajską ludność którą osiedlili w spustoszonej Tracji, ale co bardziej znamienne w wielkim pośpiechu zaczęli budować potężne umocnienia wokół Rzymu, dlaczego? Po prostu Rzym właściwie ocenił siły przeciwnika który okazał się przerażającą potęgą zagrażającą istnieniu Imperium Rzymskiemu, ta potęga bez wątpienia znajdowała się na północ od Dunaju i był nią Związek Ludzi - Banta Antów, bo była to jedyna choć niejasno odnotowywana organizacja państwowa na północ od Dunaju, jak wielka? W każdym bądź razie wystarczająco wielka by zagrozić istnieniu Imperium Rzymu liczącemu od 50 do 100 milionów mieszkańców.[/i]

Ktoś powie, że to była doraźna potęga sfederowana z Barbarzyńców okazjonalnie na jedną wojnę z Rzymem, może tak może nie, Imperium Hermanrika alias Wilcunjusza z lat 350 - do ok. 375~390 też miało obejmować Sklawenów i Antów czy wcześniej nie mogły tu powstawać Imperia, a mogły np. imperium Skolotów.

Widzimy, że istnieje kontynuacja symboliki władcy w Polsce [i]pierzasta czapka ~ pióropusz ze stateru Księżycowego Księcia ok. 2000 lat temu jest również atrybutem władcy z monety przypisywanej Władysławowi Hermanowi z okresu ok. 900 lat temu, czyli kontynuacja tej symboliki na przestrzeni tysiąca lat.[/i]

Mazur ~ po niemiecku najbliższym jemu słowem jest wyraz 'Mauser' co znaczy 'pierzyć się' dlaczego? Bo Mazurzy byli wypierzeni. Byli tez Mazurzy łupieżcami ~ rabusiami stąd niemieckie drugie znaczenie słowa 'Mauser' złodziej, Maus(erminus)~ Mysza to też bohatyr ~ gier'oj u Rusinów, czyli Mazur synonim Rus.

Można zauważyć, że nazwa Mazur~Mazury z Małopolski wywędrowała dziś na pierwotne pojezierze pruskie poprzez Mazowsze, tak jak i imię Rutenia-Ruś nad Wołgę, takie nazwy jak Małopolska czy Ukraina to nowotwory, bo kurhany poświadczają gdzie znajduje się Chrobacja czyli 'Mazoria'.

Po Tadżycku mazor-mogiła, też po Kirgizkiu mazar-mogiła, co ma do tego nasz Mazur [wł. (m-)Azuri- niebieski Veneti - niebiescy], u nas mamy starożytną Białą Chrobację (Chorwację), po czesku hrob - grób, też według źródeł rzymskich na terenie Polski mieszkali Mugiliones (Mogilianie), Scytowie mieli zwyczaj, że królów z Krymu, po śmierci wieziono, przez wszystkie ludy Scytów by po czterdziestu dniach przekazać je do krainy Gerrów (polskie Gierusów ~ Dzierusów) którzy dokonywali ich rytualnego pochówku w wielkich kopcach, stąd logicznie nasza nazwa jako ziemi i ludu grobów Mazur~Hrobat~Mogilianin, te kopce znajdują się wokół Sandomierza i Krakowa czy Przemyśla, stąd nazywano Arta Niję, dzielnicę króla~boga Lachów Hadesem, Helem, Piekłem, Harratem itp. czyli państwem~krajem zmarłych i ich Grobów~Hrobów (czes. hrob - grób) czyli Chrobacją.

Czyli pierwotnie słowo - 'mazur strażnik grobów' Króli Scytów stało się nazwą grobu dla poscytyjskich ludów na wschód od Mazurów. Teoretycznie powinniśmy też znajdować w przekazach etniczne imię od kurhanu czyli Kurhani może w mutacji Hurhani ~ Gurhani ~ Kurgani ~ Kurkani ~ Gurgani możliwe, że stąd mityczne przerażające Gorgony (u nas nazwisko Gorgoń od Gorgon tak jak nazwisko Ślązak od Śląska czy Mazur od Mazurów), historycznie znalazłem tylko Kurykanie na północ od Mongolii możliwe, że byli pochodzenia przeworskiego bo charakteryzowali się dymarkową produkcją żelaza, też imię Gargan'tua może być od Kurhan i nazwa huraganu od ludzi burzy i mgieł czyli strażników kurhanów ~ kurahanów, Wołgarzy (Moskale) powinni nas nazywać Kurganami bo u nich grób ~ tolos czyli kurhan zwany jest kurganem.

Możliwe, że nazwy geograficzne z Maharasztry Mysore~Maisur są etymologicznie związane są z Mazurami, ba sama nazwa Maha'rasztra wygląda jak zrost wielkie rasztry ~ (rminus)ashtry wielkie popielnice, Rasztra ~ Lasztra (Lachy-Rusy-popielidzi-sadza), obyczaj palenia wdów w Indiach mieli właśnie wprowadzić Maha'raci (maha-wielki, rat~rati-wojsko więc Maharaci znaczy wielcy wojownicy, a może podział mah'haraci wielkie ognie), wydaje się, że są pozostałością po jakiejś inwazji imperium Skolotów.

''Niech żyje król Piast''. Potem porwawszy go między siebie jako Hamana (~ Hamona - dla tego mamy ''religię boga Hamona którego obalone słupy podnieśli Słowianie'') w prostej owey siermiędze, i co jeszcze gorsza, w kurpiach lipowych... (Prokosz. str. 150)


Piast syn Chościska czyli z Czeska Węża, jego epitet rusticus - wieśniak, to prawdopodobnie błędne tłumaczenie jego imienia etnicznego czyli Rusin który panuje w latach (842-862), tym ojcem wężem był najpewniej Nicz Góry, czyli odnotowany historyczny Kagan Ruski ~ Lachski ~ Liadski, też jest Piast odnotowywany jako 'syn koszyczków' co nam to samo potwierdza, czyli od 'kagana-kagańca kosza na smolne drzazgi', więc Kagan Ruski-Lachski z 839r następca Leszka IV to najpewniej Kagan Leszek V, a myszy które obaliły Popiela II to wojska Lachów-Rusów z Lodomeri-Ruteni czyli Białej Chorwacji, a Popiel I to władca Polański czy Kujawski.

Samo słowo Piast ~ Kij ~ Oś ~ Ublis(maszt), to przenośne terminy wielkich władców, "[i]Kij, kłoda, kamień jako król Anglii będę znany" słowa legendarnego wojownika co chciał podbić Anglię, Piast Kołodzieji, Kij, (Szczek i Choryw) Kijewo Królewskie czyli Kijew jako Królewiec, Krak to kamienny odłupek kamiennego tronu podczas Kraczunu (intronizacji~narodzin boga), Oś cesarstwa (u Kadłubka), Sakrawaracin (władca uniwersalny obracający kręgiem świata) King Pin (król sworzeń osobistość), całe te słowotwórstwo związane z tytulaturą władców o randze cesarza-kagana.

Czy kaiser to słowo polskie przez tysiąc lat nie było u nas instytucji Osi cesarstwa więc mogło ono zaniknąć ale u Słowackiego mamy przerażającego ''Króla Ducha'' którego ''lud... ukochał i nazwał Kiejzarem'', mamy też u Słowackiego osławioną czarodziejską górę Zober, więc możliwe, że słowo kaiser było i w polszczyźnie Chrobatów od których zdaje się pochodzą wyższe warstwy niemieckie, kaiser na pewno jest od laponidalnego gaise~kaise - góra, co nawiązuje do imienia Świętej Góry Peuki (Zober, Hary) i imienia Świętopełk, czy słowo Kij(Piast-ośka-kołek) w znaczeniu władcakról to od Kiej(zarminus) bardzo możliwe bo Hara była kosmiczną górą-osią świata wokół której wirowały gwiazdy, możliwe też, że słowo kaiser jest związane etymologicznie z słowem polskim 'ser' bo kai(se)r niem. kaise znaczy ser i polskie (kaiminus)ser tak jak Melkor to przemutowane słowo Mleko'r mityczny władca Mordoru, dewowie Bharatu bełtali ocean górą by uzyskać amrytę podobne jest to do procesu uzyskiwania masła poprzez bełtanie mleka, co symbolika świętokrowia.[/i]

Pieczyngowie ~ Gurgani ~ to nazwy, niby dwóch ludów, ale jak wszystko na to wskazuje, te dwie nazwy są synonimicznymi nazwami tego samego ludu, Pieczyngowie uznawani są przez niektórych starych historyków za Słowian, Naruszewicz w swojej HNP którą załączyliśmy, polemizuje z tymi ich twierdzeniami, usiłując podważyć bezsporny fakt używania języka słowiańskiego przez Pieczyngów świadczący o ich Słowiańskości, bo niby ci Pieczyngowie, którzy się tylko nauczyli języka słowiańskiego nie są Słowianami, ''bo mowa nie rodowita nie jest próbą rodu'', zresztą Naruszewicz wywodzi ich od Scytów, a Kołłątaj uważa Scytów za Słowian. Skoro Pieczyngowie byli płowowłosi jak świadczy późniejsza ich nazwa Płowcy, trudno uznać ich za Mongołów czy Turków, najwyżej za również rusych Rusów, czy Sklawinów których barwa włosów, nie była ani zdecydowanie czarna, ani biała.

(Dla nas prawdziwych Słowian, kryterium narodowości jest język trzecia składowa ciała Słowianina (Król Duch), a w naszej przedchrystiańskiej filozofii, język to główne ~ najważniejsze i prawne kryterium człowieczeństwa, więc istota nieantropomorficzna ale mówiąca!!! z mocy tego prawa jest człowiekiem, wiec głównym kryterium narodowości jest język, dlatego np. żydów mówiących w jidisz (dialekcie niemieckim) i noszących niemieckie nazwiska, uznajemy bez żadnej wątpliwości za niemców, w wąskim tego słowa znaczeniu, tym bardziej Słowianami są nie różniący się od nich antropologicznie, rudawi Pieczyngowie ~ Płowcy, mówiący po Słowiańsku).

Więc nikt nie kwestionuje faktu powszechnego używania języka słowiańskiego przez Pieczyngów i to już od chwili opanowania przez nich ''dzikich pól'', kiedy więc Pieczyngowie nauczyli się powszechnie języka Słowian, a jak dobrze świadczy to, że używali na określenie swoich wodzów terminu ''boebodo'', (zapis z około 950 roku grecki przypis 1 str. 100 HNP ''boebodo'' b~w czyli woewodo ~ wojewodów*), jest to polski termin, termin Pieczyng (od piecza~nadzór) też, tak jak i Gurgan ~ Kurgan ~ Kurhan, synonim Chrobat od grobu, czyli Pieczyngowie pochodzili nawet bezpośrednio od Polaków więc język Polski znali od zawsze, Długosz mówi, że Polaków nazywano w starożytności Reginami (Królewskimi) i Pieczyngów wywodzi się od Scytów Regii ~ Basilleos ~ królewskich, co nam niezależnie potwierdza tę etniczną identyfikację.
Kiedy oderwali się od Chrobatów, w VI~VII wieku plemiona powołaża mieli opanować Awarowie (małopolscy Awarinowie) niesamowicie je przerażając, czyli Awarowie ~ Pieczyngowie ~ Kurgani to synonimiczne imiona tego samego narodu od Chrobackiego ~ Chorwackiego [Gierusów ~ Mazurów ~ Gledian(do'gląd)], i tworzyliby tzw. Kaganat wschodni Awarów. Potwierdza to też przekaz arabski wśród Słowian ma się znajdować plemię [[u]Nam'dżin, którego król nazywa się Girana. Ten naród jest najdzielniejszy i najbardziej przedsiębiorczy wśród Słowian. (Czyli to Pieczyngowie, niekoniecznie bo oni pochodzili od Chrobatów~Gier'usów czyli Państwa Gieran~Giran, może od tego nazwa g'Iranu)] Gir to Gil (mutacja r~l) i wśród Pieczyngów ma znajdować się prowincja Gila z królem tegoż imienia Gil (Siedmiogród), też wśród Gurganów wtedy gdy znajdowali się nad morzem Kaspijskim, była prowincja Gilan, czyli podobnego imienia, pierwotną nazwą tu była by nazwa gier(gir)~giel(gil) czyli od Gierrusi~Dzier'rusi(dziel'ni) czyli od krainy Scytów gerros ~ herosi.

Pieczyngowie podobnie ja Gurgani mieli spustoszyć prowincje podkaspijskie po Eufrat i zatokę perską, w tym samym czasie, czyli Gurgani ~ Pieczyngowie to ten sam naród. Ustępując pod ich naporem Turcy mieli uciec do Azji mniejszej, (ta historia mogła się zacząć wcześniej niż w VI-VII wieku, w czasach Wilcynjusza III wiek). Dopiero połączone siły Chazarów i Uzów(Uz'beków?) miały wyprzeć Pieczyngów z strefy okołokaspijskiej.

Wydaje się, że Kozar'owie to nie nazwa Chazarów (turków) tylko Pieczyngów (z rodu Słowian, nie tylko słowiańskojęzycznych) bo w naszym języku kozyr jest etymologicznie związany z rdzeniem k'zur (nad'zur ~ do'zur ~ ma'zur) zer'kać ~ patrzeć ~ oglądać, zapis grecki Patzi'na'citarun (fonetycznie patrzy'na~(s+)cita'rum ~ patrzący Scyci) jest też od naszego patrzeć, a nie od pat zabijać, choć nasz rdzeń zer'kać w niemieckim zerr znaczy niszczyć, czyli ciąg słowotwórczy scytyjskie pat' ~ zabijać, nasze patz~pac'nąć uderzyć ~ pat'rzeć, jest możliwy, stąd może bajki o bazyliszkach zabijających wzrokiem, od Scytów Basilleo ~ Królewskich. Oczywiście Pieczyngowie byli okrutni i palili wrogów na ofiarę swym bogom, ale to samo czynili chrześcijanie z heretykami czy poganami, Pieczyngowie czasowo podlegali Chrobremu i prawdopodobnie Bolesławowi Śmiałemu bo wojować miał, aż za stepami partyjskimi co sugeruje, że działał mając ich co najmniej za sprzymierzeńców, bo inaczej trudno by było mu przeprowadzać takie akcje militarne.

Prowincje zadnieprzańskie Cuartzitzur ~ kwartcit'zur [(kwarta~czwarty zur do'zur, może podział Cuart'zit'zur Cuart'cit'zur cztero'miasta'(do)zur) analogiczna nazwa to Siedmiogród], Borotalmat ~ Borutal'mat [brutal'ny, a może boruty ~ worotal(wrota? izWor~źródło?) mat'ecznik], Sivu'culpe ~ siwu~siwy, culpe(wina) czy ~ kulpe znaczy kurpie? Siwe buty?, Bulat'zopan ~ buła ~ bułany ~ bułat żupan, zrost podobny do dwuwyrazowej nazwy prowincji naddunajskiej Giazi (Kazi'mir) chopan ~ szopan ~ żopan czyli nasze żupan, czyli żupania Gaziego, Charoboe (Charo'woe) Charo'woje ~ Chorwaci, Jabdiertin (j'abdierecin) może Abodriten~Obodryci, Gyla (Gila) od Gil~Gir (wąż ~ noga). Według Naruszewicza, Pieczyngowie mieli zostać wchłonięci przez Ruś, Polskę i Węgry, co wydaje się logiczne, choć bardziej wydaje się, że rozpadli się na Polskię i Ruś, bo jeśli obejmowali Chorwatów (małopolskich) Obodrytów (Połabskich?) to obejmowali swym władaniem całą Polskę, w węższym spojrzeniu zamieszkiwali do Bugu i w Siedmiogrodzie sięgając Donu, więc raczej przekształcili się głównie w późniejszych Ukraińców, reszta miała się zamienić w Płowców ~ Połowców. Ta nazwa ostatnia nawiązuje do słów płowy czyli rudy, więc synonim imienia Rusinów od właściwości ciała, koloru włosów, cecha raczej nordyczna niż mongoidalna. Ostatecznie?, zniszczeni w XIII wieku tak jak Ruś, przez Mongołów.

Sprawa Pieczyngów komplikuje sprawę wpływów Rusi Rurykowiczów na południu, bo wydaje się, że okresowo Rurykowicze kontrolowali tylko Kijów, a całe pozostałe terytorium dzisiejszej Ukrainy do Bugu, a okresowo nawet terytoria do Wisły były we władaniu Pieczyngów, na południu sięgali do Dunaju łącznie z Siedmiogrodem, na wschodzie siedzieli za Donem więc było to koło miliona km², olbrzymie terytorium trzykrotnie czterokrotnie większe od terytorium Polski Mieszka, być może to domniemany kagan Pieczyngów, był zwierzchnią władzą Słowian.

Pieczyngowie byli poganami więc mogli oddziaływać na sytuację religijną w Polsce, czyli wspomagać bunty pogan i dla czego tego nie czynili, a może czynili, pytanie czy zaciągał ich Chrobry na wojny z niemcami, tak jak szli z nim na Kijów, dla czego nie ma o tym informacji czyżby dla tego, że byli poganami i nie wypadało o tym wspominać. Inaczej więc Pieczyngowie powinni toczyć wojny z Polską za czasów Mieszka i Chrobrego, więc dlaczego niema też o tym informacji.

Same pochody na Kijewo były dość łatwe i wynikały z współdziałania Pieczyngów za Chrobrego i właściwie co oczywiste za Szczodrego itp. a już za półniemca Władysława Hermana który obalił królestwo Bolesława Szczodrego, Polska była właściwie półkolonią niemieckożydowską (żydzi np. handlowali nawet chrześcijanami tak, że Judyta matka Bolesława III, musiała ich wykupywać za własne pieniądze z niewoli u żydów ok. roku 1085), była najeżdżana systematycznie przez Płowców (Pieczyngów alias Partów jak nazywa ich Gall), którzy mieli właściwie swe tereny już za Wisłą, która była dla nich rzeką jakby graniczną, co dowiemy się od tzw. Gala Annonima przy okazji ich najazdu po pasowaniu Krzywoustego na rycerza ok. 1100 roku, który miał ich pokonać.

Jednak z kontekstu Kroniki Kadłubka wynika, że Partowie (Pieczyngowie) atakują zatrutymi strzałami czołowe konne kohorty Henryka V w 1109 roku, doprowadzając do padnięcia koni Niemców, od trucizny tych strzał, a spieszonych już Niemców czekała klęska na Psim Polu pod Wrocławiem, czyżby zadana przez Pieczyngów. Nie ma jednoznacznej informacji o posiłkach Pieczyngów, ale byli oni poganami prawdopodobnie nie chciano się tym chwalić. Ale też nie wspomina się o posiłkach Ruskich czy Węgierskich, choć Gall A. pisze, że dziecię Marsa (Liada? Bolesław Krzywousty) wysyłało ''komorników po swoich i po Rusinów i po Węgrów'', bez wątpienia zjawili się ''swoi'' Pieczyngowie, czyli też zostali wezwani. Jest to jakby terytorialnie odrodzona Scytia, odrodzona jedność wobec niebezpieczeństwa niemieckiego. W kronikach staroruskich są też np. informacje, że chodzili Rusowie na pomoc Lachom przeciwko Czechom.

Ich nazwa niby własna Kan'karów jest niejasna, kan jest w polszczyźnie kan'tar ~ ar'kana (za'kon~prawo), kara to przymus prawny, ale z przestawionymi rdzeniami kara'kan to ktoś mały, synonim konus ~ kurdupel ~ karzeł, karakan ma znaczyć też karaluch, Słowacki pisze o ''wieżach Pieczyngów'', ale wieże obok kurhanów, to główny element krajobrazu Polski w ''Królu Duchu'', a inna nazwa Pieczyngów to Kurgani ~ Kurhani, czyli możliwe, że to jeszcze jakiś przekaz legend o Pieczyngach przed ich migracją z VI wieku na powołże z Chrobacji, czyli o Chrobatach ~ Chorwatach.
Pieczyngów wieże......Pamiętam... i słów ludzkich widzę mary,A w słowach ognie albo smokiAlbo w piorunach bogi i sztandary...

Jak widzimy mimo czterech wieków wojaży Pieczyngów ~ Kurganów sięgających zatoki perskiej i Eufratu, co za tym idzie mieszaniu się z tamtymi ludami i zapisaniu nazw prowincji Pieczyngów przez romaji, język Pieczyngów jest bez wątpienia językiem Słowiańskim. Możliwe, że tatarsko ~ rosyjska nazwa Ukraińców Chachłacy ~ Chochły pierwotnie tyczyła Pieczyngów, bo Mongołowie odróżniali, Kacapów od Chachłaków, a w XIII wieku nie było takiego wyraźnego podziału Rusi Kijowskiej na dwa etnosy, za to był wyraźny podział na greckich Rusów i pogańskich Pieczyngów, choć oba te etnosy mówiły po Słowiańsku, Rosjanie też nazywają Ukraińców Chochłami, co od naszego Chochoł strach synonim Lacha, od tego też niemieckie hoh ~ wysoki.

Imiona wodzów postpieczyngów Połowców Oldamir (to znane imię księcia Rusów atakujących Skandynawię z przekazów duńskich obok Daga, w drugim przypadku może chodzi o tyrana Dagome), Kuten u nas nazwa miejscowa Kutno, Arbuz to polskie słowo nawet jeśli asymilowane, więc jakieś przezwisko typu gruby ~ dynia, Kemenech to jakiś Kamienich (od kamienia), Tur'tul jakiś stary zrost wydaje się, że tur ~ silny, a tul ~ kamień, (Thul to imię edyckich olbrzymów) czyli mocnygłaz, znany z kronik ''staroruskich'' Boni'ak, czyli nasze nazwisko Boni'ek, a imię Kuria może od jakiejś funkcji, bo Kuria ma jakiś związek etymologiczny z słowami kuratela, kurator, czy kuria, a w XIII wieku ''curiales, acies curialis, curialiter armata... nazywali się wszyscy bez wyjątku urzędnicy dworscy, wojskowe obowiązki pełniący, zgoła cała drużyna Monarchy'' (AM.PS str148), czyli Kuria to ktoś z tego rzędu osób.

Niejasna jest u Pieczyngów władza najwyższa, wiadomo dowodzeni są przez wojewodów których ma być co najmniej czterdziestu, Kurię nazwa się kniaziem, teoretycznie powinno być ośmiu książąt tyle co dużych prowincji, a każdy z nich miałby pięciu wojewodów, gwardią przyboczną Kagana Chazarów kiedy tzw. kaganat chazarski był opanowany przez Gurganów, stanowili właśnie Gurgani czyli Pieczyngowie, czy Pieczyngowie mieli nad sobą Kagana, bo znany ten tytuł jest dla Płowców (Rudych), a jeśli nie mieli swego władcy to dlaczego? Bo nie chcieli mieć z powodów wewnętrznych, czy może dlatego, że uznawali władzę Kagana Hormandorum ~ Chorwatów, a może Kagan Pieczyngów ~ Płowców, to Król ~ Kagan ar-Rus, skoro Pieczyngowie to Polacy odchorwatccy, to czy ich władza nie obejmowała Chorwacji małopolskiej.

Choć bez wątpienia toczyli z Chorwatami walki, ale to niczego nie przesądza, wiadomo, że równie ciężkie walki toczyli władcy Polan z Pomorzanami, z Czechami o Śląsk, z Mazowszanami Masława, z Połabianami i jak piszą w Kronice Prokosza z Chulmanami (Chorwatami) Algimina (Meszek pokrywający kamień), były to wszystko walki o hegemonię na obszarze Polski ~ Słowiańszczyzny, czyli wojny domowe, takie jak toczone miedzy Bolesławem Krzywoustym, a jego bratem Zbigniewem, a były i czasy jedności.

Czy to o tych czasach pisał Słowacki gdy wszyscy Słowianie czyli Rusowie, Pieczyngowie, Chrobaci na dawnych kurhanach łączyli swe siły i stanowili jedność... pod wodzą ogromnych rycerzy, wodza oko... czyli oko ~ skop symbol Chrobacji (Patzi'na'citarun czyli patrzy'na~(s+)cita'rum ~ patrzących Scytów, opatrujących, mających pieczę).
Ludzie jacyś po stepach słowiańskich krążyli,Każdemu gęślarz stary ~ i rycerz ogromnyWodzował... a przytomnya przytomny duch boży w kapłanachSprawiał jedność... na dawnych kurhanach ~ .................................... .t o n y stawałyObozy... Gęślarz biały...a przytomny swą lirkę złoconąStroił... straże stawiano na kopcach wysoko,Wodza oko... a przytomny jak oko orlicy czuwało...O! czasy piękne! Dawna słowiańska chwało...

Jak pamiętamy Idantyrsos mówił, ''Scytowie mają tylko groby swoich przodków i tylko w ich obronie stoczą walną bitwę, ale niech Persowie je wpierw znajdą i spróbują zniszczyć, to wtedy doprowadzą do bitwy...'', Słowianie niczym się od Scytów nie różnili prócz tego, że byli ich kilkaset lat późniejszymi potomkami i tylko na kurhanach swoich przodków mogli się jednoczyć, czyli jednoczyła ich wspólna historia.
Jednoznaczna informacja Grecka, powtarzana w HNP Naruszewicza, że (str98) Pieczyngowie to najpotężniejszy naród Scytyjski (Słowiański) pochodzący od Scytów Królewskich ~ Regii ~ Basilleos (starożytna Nazwa Polsków według Długosza, to Reginowie), któremu żaden inny naród Scytów w pojedynkę oprzeć się nie może, potwierdza nam to, że bez żadnych wątpliwości Pieczyngowie to Słowianie, bo w owych czasach u Greków Scytia to Słowiańszczyzna.

Jako, że dawniej pieczara była też grobem ~ kryptą, imię Pieczyng nawiązywało by bezpośrednio do Chrobatów czy Kurganów. Ciąg słowotwórczy pieczara (jaskinia) ~ pieczara (grobowiec), Pieczyng (naród), byłby analogiczny do Mazur (naród) ~ Mazar (mogiła), czy Kurgan ~ Kurhan ~ Gurgan, a znamię Chrobacji to skop ~ oko, czyli zur, do'zur, kto wymyślił żeby dozór pisać przez ó', zaciemniający polską etymologię inteligencki wymysł.

*Funkcjonuje w literaturze pogląd, że Bolesław Krzywousty miał tylko jednego wojewodę, lecz po podziale kraju w 1140 roku, nastało tyle wojewodów co książąt, bo każdy książę miał swego wojewodę (Band. Hist.128). Informacja o licznych wojewodach wśród Pieczyngów dwa wieki wcześniej dowodzi, że był to termin dużo częstszy i niewyjątkowy, najpóźniejszy czas powstania terminu 'wojewoda' sięga VI~VII kiedy to Awarowie czyli Pieczyngowie (małopolscy Awarinowie) opanowali powołże, podobnie Wojewodina to prowincja Jugosławii nie większa od naszych województw, a tamte terytoria opanowaliśmy ostatnio też koło VI wieku.






Rataje - sanskr. Rathesta "stojący na rydwanie" też przymiotnik boga Indry, w irańskim języku awesty rathaesta "wojownik walczący z rydwanu", Ratajnicza - mity litewskie bóg koni. Ratajem-oraczem miał być też Piast, strój intronizacyjny słowiańskich teokratycznych monarchów siłą tradycji pochodził z odległej epoki, przypominał też strój chłopski stąd wtórny błędny pogląd o chłopskim pochodzeniu dynastów, po za tym nie rozumiano już symboliki obrzędów kamiennego tronu, jednak w językach pochodnych od prasłowiańskiego słowo to znajduje się w jego pierwotnym kontekście i Rataj to wojownik, często bóg walczący z rydwanu. Piast był królem co w tamtej epoce było równoznaczne z królewskim wcieleniem boga, lub z samym bogiem. Ryksa - Ryksza - Raksa - Rakszasz to pierwotnie była nazwa Rydwanu, od Rak - kamień na podwoziu szasz - szu - przesuwać wedle jechać, wieź - wóz, czyli Kamień-Wojownik na Rydwanie.




Rus pierwotne imię etniczne Lechitów (Paralatów Lechina ~ przerażających królewskich) synonim Awar ~ Chrobat ~ Chorwat ~ Gierus ~ Lach ~ Liad ~ Ledianin, słowo kontaminujące, wielokrotnej etymologii redukcja od Morus (wielki umorusany chłop diabeł ognisty) (Mominus) rus-rustung (zbrojni) ~ ruß (sadza), od Awa'rus-Aba'rus przy redukcji rdzenia czy słowa aba~awa ~ woda~straszyć daje też nam słowo 'rus', dalej od przedniej redukcji imieniem Gerrosów (Gieminus)rusów~Dzie'rusów (kniazie ~erus -panowie) czyli Biało Chrobatów (Kurhanów-Mogilan) ~ Chorwatów hegemonicznego ludu w imperiach Scytyjskich, którzy mieszkali 40 dni drogi w stronę źródeł Dniepru właściwe jego dopływu rzeki Gerros, gerrus-herros jest to nazwa odnotowana przez Herodota V wiek pech., dziś dwie kontynuacje w językach kreolizujących tracących końcówki fleksyjne czyli heer-herr - pan-żołnierz i w językach fleksyjnych gerros - herrus - horus - heros - hellus - helis - heris gdzie często dochodzi do redukcji przedrostków, co przy redukcji przedniej 'h-g' daje słowo errus - erros - eris - elisa słowa te znaczą erus-pan (co w tym znaczeniu zachowane w łacinie może w grece), (hminus) elisa-pani, też heros - gieroj czyli bohater - żołnierz, dalsza redukcja przednia erus do (eminus)rus daje też słowo Rus-Pan.

To imię etniczne jest bardzo jednoznacznie kojarzone z Słowianami, przekaz z 1143-5r tzw. biskupa Mateusza o bezbożnym obrządku Rusinów w Polsce i ludzie Ruskim uporczywie go u nas kultywującym jednoznacznie identyfikuje obrządek słowiański - lud Słowian i obrządek ruski - lud Rusinów jako synonimiczne bo nie ma informacji, by były w Polsce dwa ludy i dwa obrządki, Słowiański i przeciwstawny ~ odrębny Ruski, czyli Rusowie synonim Słowianie, przekaz Sasko Gramatyka też potwierdza, że "Ruska skała" Wizuna sławnego ruskiego gladiatora, zwana Ana'fjol (śmierci góra) w której mieszkał musi być polską Łysą Górą, podobne legendy o źródle z żywą wodą na Ślęży i smoku go strzegącym, potwierdza, że to typowe legendy dla ziem i gór Polski, przekazujący przedchrystiańską historię Polski, ci Rusowie to autohtoni Polacy ~ Chrobaci, nie ma informacji by mieli się ci Rusowie kiedyś skądinąd przesiedlić do Polski, a Kagan Rusów alias Kagan Nordmadorum (północy) to władca Polski, nie inaczej nazwany jest Mieszko I z przekazu kupca żydowskiego który tytułuje Mieszka Królem Północy, chociaż trudno powiedzieć czy nie chodzi tu o kagana Pieczyngów (Słowian ~ Polaków).

Też opis Sklawinów jako rudawych, o włosach ani zdecydowanie czarnych ani białych, i nazwa rusy ~ płowy dają nazwę etniczną rus ~ płowiec (Rusów i Płowców ~ Pieczyngów) pochodzących od Chrobatów.

Można też zauważyć, że imię Rus wywędrowało z Polski nad Wołgę tak jak imię Chorwatów na Bałkany, a w Polsce unikło zanikowi, lub jak imię Gierusów ~ Dzierusów zachowało się tylko w naszych nazwiskach czy nazwach miejscowych typu Gierwaty, Gierusy, itp. co wynika z ostatniej akcji zjednoczenia ziem przez Polan ~ Gotów i nadania przez nich nazwy Polsce choć pollensis i germen ~ gierusia ~ sporia to synonimy od nasienia siemienia.

Swoje imię w czasach Stryjkowskiego Rusini wywodzili od rozsiewu [(dzie~gieminus)rossi'eją] co nawiazuje do imienia Semnonów ~ siemionów - siemię co starożytne imię Polaków angielskie pollen'sis - (na)sienny, łacińskie germen ~ zarodek greckie sporia ~ zarodek co wszystko służy rozsiewowi zarodków ~ rossieją. Choć same imię Rossia jest greckie ''to jednak pewna, iż Grekowie starzy i niniejszy Ruś nie Russią ale Rossią zowią i piszą'' (Stryjkowski), cóż wiadomo, że Moskale to wizantyńskie papugi, tak jak Polacy łacińskie, więc nawet imię swe uniesione z Polski pierwotnie Dzierusia ~ Gierussia ~ Lechia (kniaźstwo-królestwo) wymawiają z grecką zredukowaną od gierussi konotacją.

Zwróćmy też, uwagę na to, że zarówno opis Rusów u kronikarzy Arabskich jako o mężach o wielkich członkach nie mogących ze względu na swój ogrom jeździć na koniach, jak i przekaz o Sklawinach i Antach którzy przez Greków są opisywani jako rośli i niezwykle silni, jak i o Awarach którzy, mają być ciałem wielcy, toż samo przekaz Długosza o polskiej szlachcie która ma być większa i silniejsza od szlachty innych nacji, współgrają ze sobą opisując ten sam lud Obrów ~ Olbrzymów będącym ludem obronym Słowian, i był to lud wybrany wyselekcjonowany, a właściwie wyhodowany przez Władców Słowian, co dość jasno zachowało się w mitach celtyckich skompilowanych przez niejakiego J.R.R Torkiena [wątek Melkora(Dojarza) władcy królestwa ciemności, pod sztandarem ''Oko'' (Scop-Oko znak i znamię małopolski-chrobacji) który miał wyhodować olbrzymich Olków(Orków)].

Olek to częsta redukcja (zdrobnienie) polskich imion. Te legendy zapisał w ''Królu Duchu'' Słowacki.

Ludzie jacyś po stepach słowiańskich krążyli,
Każdemu gęślarz stary ~ i rycerz ogromny
Wodzował... a przytomny duch boży w kapłanach
Sprawiał jedność (Słowian)... na dawnych kurhanach ~
..... stawały Obozy... Gęślarz biały... swą lirkę złoconą
Stroił... straże stawiano na kopcach wysoko,
Wodza oko (rycerza ogromnego czy gęślarza starego?) ...
a przytomny jak oko orlicy czuwało...
O! czasy piękne! Dawna słowiańska chwało...

Scytów ~ Szczytów - Dlaczego Skolotów (jezyczników-ięzyków-słowian) hrecy(grecy) nazywali Scytami wyjaśnią nam "Kroniki Staroruskie", otóż "I żyli w zgodzie Polanie i Drewlanie, i Siewierzanie, i Radymicze, Wiatycze, i Chorwaci. Dulebowie zaś mieszkali nad Bugiem, gdzie dziś Wołynianie, a Ulicze i Twercy siedzieli nad Dniestrem, sąsiadując z Dunajem. Było ich mnóstwo, siedzieli bowiem nad Dniestrem aż do morza, i są grody ich do dnia dzisiejszego; dlatego Grecy nazywali ich wielką Scytią." (słowo mnóstwo-wielka, grody-scytia, czyli daje to nam po zamianie miejscami przymiotników nazwy mnóstwoscytia i wielkogrody, wracamy do pierwszego układu słów mnóstwogrody-wiekascytia te dwa zrosty czterech słów są według kroniki synonimami i zawierają najistotniejszą niosącą znaczenie informację ostatniego zdania cytatu z kronik)

To ostatnie zdanie "i są grody ich do dnia dzisiejszego; dlatego Grecy nazywali ich wielką Scytią." jest naszym wyjaśnieniem etymologii greckiej nazwy Scytów, cytadela-twierdza, citta-miasto, city-miasto, czyli gród, porównaj skandynawską nazwę Słowiańszczyzny od Grodu-Gardu - Gardarikarzy, miesza się to z sło-wem oznaczającym proces mówienia, słowienia czyli cytowaniem-czytaniem, Scytowie-Słowianie, a 's' permutacja 'z' jest bardzo produktywnym w polszczyźnie przedrostkiem, [istniejącym też w Grece z Eus-Zeus-Dzeus, od eus pater(eupater) - dobry ojciec(kamień)]. W współczesnej historiografii panuje mit Scytów-koczowników, słowotwórstwo temu przeczy, jak zresztą i archeologia Scyci-Skoloci bowiem zbudowali system potężnych grodów na linii Dniepru(są grodziska Scytyjskie jak Bielskoje o powierzchni 40 km², o ile lepiej wtedy byliśmy zarządzani, niż za Unii szlacheckiej która na linii Dniepru miała jedną marną twierdzę Kudak), nazwa jak i jej etymologia jest więc uzasadniona archeologicznie poświadczonymi faktami budowy przez Scytów twierdz-miast czyli grodów, Scyci do jazdy używali koni tarpanów, takich samych koni używała drużyna Krzywoustego, czy z tego powodu mamy uznawać Krzywoustego za władcę koczowników. Podobno wyprawa Dariusza z 516 p.e.ch przeciw Scytom miała zapobiec eksportowi przez nich zboża do Grecji która opierała się Persom dowodzi to, że Scytowie byli rolnikami eksportującymi zboże, więc nie koczownikami, tak zresztą jak za Unii szlacheckiej której głównym towarem eksportowym było zboże, do zwalczania koczowników najlepsza jest jazda, nie oznacza to, że ta jazda jest jazdą koczowników. (Turkuci są jakąś pochodną (mieszańcami) Scytów ale w żadnym wypadku Scytowie nie pochodzą od Turkutów, etnogeneza a raczej zaistnienie w przekazach Turkutów po 400r n.e. Scytów co najmniej od 800r p.n.e. Zresztą Scytowie uznawani są za naród odwieczny ~ naród starodawny, i to już w VI~VII wieku pech. przez ludy bliskowschodnie, czyli ich etnogenezę śmiało możemy cofnąć o 1000 lat do 1700 roku pech.)


Scyci dzielili się głownie na Scytów Królewskich i Scytów Koczowników, byli też Scytowie oracze czyli rolnicy. Scytów Królewskich (Paralatów) od Scytów Koczowników rozdzielała rzeka Gerros który miał być odnogą Dniepru (Borystenesu) do którego źródeł płynęło się 40 dni, prawdopodobnie Gerros to dzisiejszy Horyń Gierus ~ Gerros-Gorrus-Herros-Horrus-Horryń, co dziś od gór-gor-hor który dzielił by Paralatów (przerażających) których identyfikujemy z Hariami słynącymi z armii zmarłych budzącej powszechne przerażenie, Gerros to też nazwa krainy Gerów czyli Górali od świętych gór-gor-hor co miesza się z 'ger', rdzeń 'ger' może być związany z słowem łać. garr'io - mówić, więc Gerrowie to synonim mówiących czyli Słowian garrowie - harrowie - karrowie (Karyjczycy) co od gar'dła-gar'dłowania [lminus)jod'łowania] czyli mówienia, miesza się to z gerros od heros-bohater (bohaterami są wszyscy) czyli kraina bohaterów lub odwrotnie greckie słowo heros powstało od nazwy najwaleczniejszego plemienia Scytów gerrosów czyli herosów (też od tego erus, eris, erisy - pan-panowie) co pozwala nam zidentyfikować ich z Awarami-Abarami czyli Awarinami mieszkającymi u źródeł Wisły, czyli tam gdzie później lokalizujemy Białą Chorwację. Harowie w związku Lugii mają takie samo stanowisko jak Paralaci w imperium Scytów co pozwala nam na ich utożsamienie, czyli identyfikację jako tego samego ludu jak i uznanie związku (unii) Lugii za kontynuację imperium Paralatów (Pharalatów więc Bhara-latów, Bhara-olbrzym, lat-lad-ljad-lud, ostatecznie lud obrów-olbrzymów). [ciąg słowotwórczy 'german' jest łaciński germen(zarodek-kieł-wyrostek-latorośl), germanus(terminy głównie pokrewieństwa) przypominamy, że Germanie i Słowianie to synonimy tak jak Sporowie - greckie sporja(zarodek) i germen(zarodek) naszą rodzimą nazwą jest siemię(zarodki-nasiona lniane) siemia-rodzina-naród i jest takie imię Semnonowie (Siemionowie) którzy mają podobne znaczenie wśród Słewów(Suebi-Swewi) bo są wśród nich najstarsi i najszlachetniejsi, podobnie jak Walinowie-Zeriuani wśród Słowian].


Nasza nazwa Lechici wywodzi się właśnie od Paralatów Królewskich, w dialektach odłacińskich słowo (teraz imię) Regina - Rehina pierwotnie to królowa przy permutacji ‘R w L’ daje to wyraz Legina - Lehina, mamy HarLechina władcę (więc króla) Olbrzymów (z którego później zrobiono szaszka-błazna), też od tego nasz etnonim Lechici, Scytowie Lechici więc znaczyło by Scytowie Królewscy. Imię Lech jest też związane z nazwą kamienia, tak jak imię Kraka czy PatryArchy, MonArchy, czyli Lech - król, więc nasz etnonim Lechici byłby naszą nazwą odłacińską lub naszą własną nazwą, bo Polski od prehistorii zawiera wiele dziwnie brzmiących słów wyglądających jak greckie czy niemieckie lub łacińskie, a które to słowa mogły powstać tylko w naszym języku. Skoloci wyraz skolia w grece oznacza pieśni, podobnie Ljód oznacza pieśń w języku Szwedzkim, Ljadzi to nasza nazwa tak jak i Bardzi piosenkarze, więc bard-bardzo to nasze słowo (wielce - wielki - olbrzymi) lud-lód-ljudów-ljadów nasz lubił pieśni, stąd trzech gitarzystów niby posłów do Kagana.


Naszym jednoznacznie rodzimym słowem które nawiązuje do nazwy Scytów jest Szczyt herb, lud herbowy szlachetny, szczyt jest to też góra (sansk. czoti - szczyt, s'czoti, szczotka-wiecha i góra-szczyt tak jak fińskie harja - wiecha (szczotka~miotła), harju - wzgórze, czyli Harowie od gorja-horja) czyli Scyci-górale czyli Hor'mani-Hor'waci, u naszych kronikarzy Szczyt miał być synem Herkulesa wnukiem Ozyrysa(K'ozyra), czyli Herkules był albo synem Ozyrysa albo jego zięciem, Ozyrys sentymentalny władca zmarłych przypomina Hadesa, bogiem-królem Lachów jest Nyja władca Nawów czyli zmarłych, kłania się tu też armia zmarłych - kościoboków czyli Harów inaczej chochołów, etymologicznie słowo Hades wydaje się być związane z czeskim hadi czyli wąż ~ z węża, co znów się łączy z Smokiem - Wężem Zmajem Goryniczem zniczem - ogniem z góry zwanej Łysą Góry.


Niżej imię Kolak'saisa może kolak-kołak ~ wielki kołek ~ Piast-piasta ~ oś cesarstwa, saisa to jakaś końcówka, Skopa'sis skop-oko znamię Chrobatów-Małopolan, Ateus może tAdeusz, zresztą słowo skopek w znaczeni zwierciadełko, oczko wodne jest w polszczyznie, Idan'tyrsos drugi rdzeń tyrs ~ oścień ~ trójząb ~ może szoszka, Idan' idą'cy?'oścień, jakaś opisowa nazwa władcy zmarłych Hadesa, tak jak krak ~ kroczący. Jedna z Scytyjskich nazw miejscowych które przytacza Kołłątaj Krob'iza (Krob'ica), jest bez wątpienia Polska, do dziś są u nas takie miejscowości, etymologicznie związana z krobką ~ koszem, może kalka logiczna Koszlina ~ Koszyc jako Kakonina ~ Kaganina, miejsca urzędowania Kagana.


Obyczaj Scytyjski ''ślubowania czegoś i później wykonania'' sadząc, że to się dokonało ponieważ ślubowali, jest też obyczajem Sklawinów, czy znaleźć tą wiarę można w Trylogii Sienkiewicza, gdy co rusz ktoś ślubuje np. to kościół ufundować jeśli się wydostanie z opresji. Przypadek Anacharsisa który ślubował, że będzie składał ofiary greckiej matce bogów jeśli powróci szczęśliwie do Scyti z Grecji. Po powrocie idzie do gaju (Słowianie też mieli święte gaje), obwieszony wizerunkami bogini składa jej ofiary, ale Scyci nie tolerują cudzoziemskich obyczajów i ów zostaje, przez króla Scytów Sauliosa zabity. Scytowie też mają łaźnie, gdzie parę wodną wytwarzają, rozpalone wcześniej w ogniu kamienie, podobnie jest u Słowian.


Charakterystyka Scytów z punktu widzenia Semitów słowami ich boga czy raczej proroka: ''ruszył łupieżca narodów opuścił swą siedzibę by kraj twój zmienić w pustynię... Naród to niezwyciężony, Naród to odwieczny... mocarzami(czyli olbrzymami?) są wszyscy...''. Interesująca jest tu uwaga o odwiecznym narodzie Scytów, wcześniej w Genesis nazwani podobnie są olbrzymi synowie, synów bożych, którzy są jednocześnie ''To są mocarze, którzy z dawien dawna byli sławni'', więc owi Olbrzymi to odwieczni sławni z dawien dawna Scytowie. Czyli można by tu ich tu zidentyfikować z najstarszą i najszlachetniejszą gałęzią Słewów, Semnonami którzy wyprzedzali starożytnością nieśmiertelnych bogów, też z edyckimi olbrzymami których czas wyprzedzał czas zaistnienia bogów. Słowa kluczowe naród łupieżca(Sklawin?), niezwyciężony, odwieczny, mocarzami są wszyscy.


W innych tłumaczeniach tzw. biblii '' Ja sprowadziłem z północy nieszczęście i wielką klęskę... wyruszył niszczyciel narodów... aby obrócić twoją ziemię w pustynię... Oto nadchodzi wróg jak chmury, a jego wozy są jak huragan, jego rumaki szybsze niż orły ... naród z daleka ~ mówi Pan ~ naród niezwyciężony, naród starodawny [wąż starodawny, Apo'pis?(niszczyciel bogów)], naród którego języka nie znasz i nie rozumiesz tego co on mówi. Jego sajdak (kołczan) jest jak grób otwarty bohaterami (herosami ~ gerrosami ~ gierojami ~ gierusami) są wszyscy... oto nadchodzi lud z ziemi północnej, wielki naród z kranców ziemi. Mocno trzymają łuk i oszczep, są okrutni i nie znają litości. ''


Jest to opis Scytów z VII wieku pech. kiedy to Scytowie zaatakowali bliski wschód, panoszyć się mieli tam 28 lat, wracając do domu mieli taki sam problem, jaki w XI wieku miał król Bolesław Śmiały i jego armia walcząca na Rusi i za stepami zapartyjskimi. Czyli żony ich spłodziły sobie ze sługami potomstwo, i wzbroniły im powrotu do kraju, tylko, że 2700 lat temu to potomstwo niewiernych żon i sług było dojrzałe i prawdopodobnie niezwyciężeni Scytowie zostali pokonani, bo ich zwycięstwo po wielu porażkach było anegdotyczne, nie mogąc pokonać bękartów mieczami, mieli wziąć bicze i biczami pokonać wzbraniających im powrotu.


Przeszło wiek później w 519 roku pech. Dariusz podjął wielką wyprawę odwetową na imperium scytyjskie, 700 tysięczna armia perska przeprawiła się przez Dunaj, ale Scytowie prowadzili wojnę na wyczerpanie, unikając walnej bitwy, ważne informację uzyskaliśmy, kiedy Dariusz usiłował sprowokować króla Scytów do stoczenia rozstrzygającej bitwy obraźliwą propozycją, mimo wzburzenia Scytów, Idantyrsos nie dał się podpuścić, dalej prowadził wojnę szarpaną, atakując mniejsze oddziały wroga.


Jednak uzyskaliśmy informację, że Scytowie mają tylko groby swoich przodków i tylko w ich obronie stoczą walną bitwę, ale niech Persowie je wpierw znajdą i spróbują zniszczyć, to wtedy doprowadzą do bitwy... czyli nie znajdowały się one w okolicach stepów czarnomorskich, skąd inąd wiemy, że to były kurhany i znajdowały się w krainie Gerros 40 dni drogi w górę dopływu Dniepru rzeki Gerrus.

Na prowokacyjna impertynencję Dariusza ''... przynieś swemu panu w darze ziemię i wodę.'' Idantyrsos odparł ''... za to żeś się mienił moim panem jeszcze mi odpokutujesz'' odpokutować można po śmierci... czyli w krainie zmarłych, czyli odpokutujesz mnie w piekle Idan'tyrsosowi bogu zmarłych, a tyrs to szoszka lub trójząb, atrybut Hadesa władcy zmarłych, dla ludzi małej wiedzy ~ jednej księgi, tyle co diabelskie widły.

sHuni - niemickie hune-olbrzym.


''Chłop doskonale widział każdą parę przeciągającego orszaku i cichym głosem szeptał objaśnienia sierocie: ~ widzisz tego, co mu blacha wyziera spod algiery (...) Tacy zawojowali pół świata dawnymi czasy, ale dziś już ich nie ma...'' Prus Plac.112. Algiera to płaszcz inaczej gunia ~ huńka. O czym pisał Prus, ano o szlachcie polskiej która kiedyś zawojowała pół świata, tę wiedzę zachowali w jego czasach chłopi. I nie tylko bo jest też o tym w naszych kronikach.


Shuni-Huni, [Hunów nazywamy w tej półbeletrystycznej historii Shunami bo mamy wątpliwości czy nazwa Huni historycznie nie jest Słowiańska, Huni może być od hUnii czyli Bantu-Związku Antów (Ent-olbrzym)-Ludzi, (możliwe też, że Huni byli jakimś odłamem Słowian z powołża który przywędrował do Panonii stąd początkowo poprawne stosunki z Kaganami Słowian-Antów, wojna wybuchła na całego dopiero po śmierci Atylli choć jak twierdzi Eda planował on natarcie na Gnitaheidi czyli ziemie Bantu Antów, Stolimów już w przeddzień ślubu z Erką-Elką, ślubu którego nie przeżył.). {Eda "Atlakwida"(pieśń o Atlim) "Obszary da on wam bezkresnej Gnitaheidy... i Danpru(Dniepru) miasto i bór co Myrkwidem zowią" (to mówił poseł Atlego do niemieckich wasali) ich odpowiedź "Złota na Gnitaheidi (domena smoka) - wiem - nie ma tyle ile my posiadamy" Niemcy wymawiają się nie chcą złota, panowania, nie może być, wierszokleta coś wiedział, o czym?


O klęsce nad Nedao. Jest inna historia, też niemiecka Saga o Dytryku, w której Atylla groził Kaganowi Osantrixowi wojną w wypadku odmowy oddania Erki za żonę, (Skirowie mieli zakaz mieszanych małżeństw, Arta'nija miała zwyczajowe prawo które nakazywało zabijać cudzoziemców, wiązało to się ze swoistą tajemnicą wojskową centrum militarnego Obrów, Bantu-Związku-Kaganatu Antów-Ludzi-Awarów)], inne słowa związane etymologicznie z słowem huni to gunia (huńka na rusi) - rodzaj płaszcza w Polsce, kunica - rodzaj podatku pieniężnego na obszarze Rusi i Polski, kuna to też dziś pieniądz w Chorwacji bałkańskiej, co też od 'kuni' dawnego środku płatniczego Rusi 'skórki kuny', h'uni - g'uni - k'uni, jest to mutacja jednego naszego rodzimego słowa w ciągu mutacji 'h-g-k' z końcówką ~uni. ("... rozporządzeniem z dnia 31 października roku 1781 zabronił plebanom karać występnych parafian kunicą... ", "Nowożeniec jeśli brał w małżeństwo dziewicę, dawał pół złotego kunicy, jeśli wdowę złoty...", od tego systemu opłat 'różnymi płatami skóry' nasze słowo płacić - płace).


Więc jeśli te słowa guni~kuni~huni są nasze czy imię Huni nie jest naszym imieniem bo twarze w większości też mamy szerokie, a "Eda" uważa, że olbrzymi są brzydcy z natury można to wytłumaczyć pierwotną różnicą rasową, między Słowianami, a półsemitami o wąskich twarzach jakimi są tzw. germanie, Słowianie są często wielkogłowi o szerokiej twarzy. [Kofta-Kaftan (Khaftan-Kheftan) - płaszcz, od haftować co bliskoznaczne do szyć - szewc (shewc-shefc szyje buty) (szafa może od s'hafa, miejsca rzeczy uszytych, szafo'wać mogą być etymologicznie związane, szyferek, cyferek tak jak cyrograf z cerowniem)].





(Wyżej widzimy, że Słowianie z XI wieku odróżniali się od niemców, kształtem i wielkością głów, wyraźnie szerokością twarzy. Jeśli u nas zobaczymy czystego rasowo semitę lub ich grupę oraz drugą grupę słowiańską to doznamy wrażenia, że ich twarze tych pierwszych są chorobliwie wąskie jakby zdeformowane a głowy dziwnie malutkie, dopiero po chwili nasz wzrok psychicznie zaadoptuje się do ich widoku i podświadomie poszerzy ich twarze, będzie to złudzenie adaptacji optycznej, bowiem gdy wtedy spojrzymy na grupę Słowian to ich twarze będą się nam wydawać niezmiernie szerokie, by po chwili adaptacji wzroku wróciły do normy, jeśli będziemy to powtarzać spoglądając raz na jedną raz na drugą grupę, to te sensacje będą się powtarzały jako rodzaj optycznego rozchwiania wzroku, oczopląsu. Oczywiście grupa semitów musi być z jakiegoś terenu gdzie są oni najczystszej rasy, nie mogą być Berberami czy żydami którzy często mają bardzo szerokie twarze bo są hiperborejskimi mieszańcami, chodzi tu tylko o fakt antropologiczny, sam jestem pośredniej szerokości twarzy i mam grupę krwi A Rh-, typową dla Obrów była chyba grupa krwi 0, stąd ta grupa krwi u tzw. Wikingów panującymi nad podbitą ludnością np. Norwegii w 55% mającej krew grupy A, dziś wszyscy jesteśmy w jakimś stopniu mieszańcami.

Czy Słowianie lub Scytowie są mongoidalni, nie więcej od Scytów z ich wyobrażeń, np. król Scytów Skyluros i jego syn Palakos, obfita broda i zarost to cecha ras raczej hiperborejskich.





U nas w Polsce jest przynajmniej kilka rodzimych ras, najstarsza laponidalna czy nordyczna, staroeuropejska oraz napływowa z Bałkanów o wąskiej twarzy i długim nosie, choć najliczniejsza jest chyba mazurska o małym dziecinnym nosie i okrągłej czy szerokiej twarzy zwana rasą bałtycką lub subnordyczną ''nordycznolaponidalną'', choć mam duże zastrzeżenia do tej jej rasogenezy jak i w ogóle innych teorii rasowych, a tę rasę uważam za pierwotną choć neoteniczną).


Musimy dodać, że dajemy w tej rekonstrukcji zdarzeń wiarę Edzie (Atlakvida), jednak napisana została ona jak sama twierdzi "Ku zgubie synom Olbrzymów", są pewne fakty językowe imiona synów Attyli Ell'ak, Ern'ak, Dengiz'ik (Dendrzich?) z końcówkami typowymi dla naszej fleksji Pol'ak, ciel'ak, ryb'ak, imię jego brata Bleda czyli ruskie 'b' czytamy 'w' Wleda czyli Wled-Wladiu-Bladin, jest też imię króla Hunów Groda (czy to Grodaryk? Imię na pewno od Grodu) z V wieku który za niejakiego ces. Justyniana miał się przechrzcić w Bwizancjum, czy imię króla Hunów Milasa (Miras? Milosz ~ Milek ~ Mirek), są nazwy typu strawa, medos, fakt zamieszkiwania w państwie Attyli Scytów, samo imię Atylli wygląda na finougryjski przymiotnik aateli - szlachetny, a nie imię, wreszcie świadectwo Ammianusa Marcelinusa który bawił na tym świecie ok. 330 - 395r, a który opisuje Alanów jako "ludzi szczupłych o przyjemnym wyglądzie i jasnych włosach", Hunów jako "pokracznych pokrzywionych... (uznawanych za) dwunożne bestie lub figury z bloków skalnych", choć są tam też sformułowania o podobieństwie Alanów (szczupłych blondynów) i Hunów, więc czy nie są to tylko inwektywy lub wstawki kopistów przepisujących jego dzieła, bowiem w VIII wieku liga Imperium Christianorum dokonała bez wątpienia wielkich cenzorskich i fałszerskich ingerencji w księgach historycznych, a Słowian bez wątpienia u Greków opisywano jako rudawych, wysokich i niezwykle silnych (więc siłą rzeczy też masywnych-atletycznych figurom skalnym - czyli rzeźbom więc posągom podobnym).


Najważniejszy potwierdzający naszą tezę o tym ze Hunowie to Słowianie zdaje się być opis uczty na dworze Attyli, typowe dla Słowian picie, kielichy które trzeba opróżniać do dna, przypija się do każdego gościa (picie trunku jako oddanie czci królowi czy gościom, czyli za zdrowie), stoliki, "krzesła stały wzdłuż ścian", wnoszenie potraw na półmiskach, podczaszy dolewający trunków, błazen barbarzyńca, śpiewy, typowe to jest dla feudalnych dworów Europy, ta kultura i zachowania są raczej północnoeuropejskie, koczownicy siadali raczej po turecku. (obojętnie czy to jest wiejskie wesele, czy uczta na dworze feudalnym tak czy inaczej wygląda na to, że tę kulturę wprowadzili w Europie Hunowie, chyba, że ten przekaz Priskosa to jakaś literatura z X wieku fałszująca historię).


Atak konnicy opisywany jako Huński, czyli ataku na piechotę przy pomocy gradu strzał z łuku i odskoku konnicy na dystans gdy piechota ruszała do ataku, stosowany był wcześniej przez Partów którzy kończyli bitwę, po atakach lekkiej konnicy łuczników zmiękczającej wroga atakiem z dystansu strzałami, atakiem ciężkozbrojnej jazdy kopijników kończącej dzieło, niszczącej piechotę atakiem frontalnym na kopie jak husaria, czyli wniosek Partowie to Hunowie.


Hunowie też mieli mieć religię z symboliką drzewa życia, a pochówki ich odbywały się nad rzekami, tak jak w kulturze przeworskiej nad źródłami, rzekami i strumieniami, więc albo Hunowie byli kulturowo zeslawizowani albo byli Słowianami, choć w tej naszej półbeletrystycznej rekonstrukcji historii Hunów~Shunów wywodzimy z Ałtaju, nie tylko dla tego, że się nam tak podoba ale ze względu na legendę o wielkiej bitwie z Tatarami w Tatrach jak i na heksoidalną etymologię nazwy gór ałtajskich w dialektach środkowoazjatyckich ałty to liczba sześć, czyli Ałtajczycy szóstkowcy ~ heksoidzi i ze względu na niejasną mongoidalną przymieszkę tych ludów oraz na stare izoglosy tureckoniemiecko-arabskie, typu kisar~kaiser~iwan kisara, orda~ordung, czyli przodkowie niemców znajdowali się na wschód od Polski choć co do mongoidalności Scytów sami Scytowie mieli być nieco mongoidalni, a i kaiser na pewno jest od laponidalnego gaise~kaise - góra, i nie da się wykluczyć, że słowo kaiser jest związane etymologicznie z słowem polskim 'ser' bo kai(se)r niem. kaise znaczy ser i polskie (kaiminus)ser tak jak Melkor to przemutowane nasze słowo Mleko'r mityczny władca Mordoru, dewowie Bharatu bełtali ocean górą by uzyskać amrytę podobne jest to do procesu uzyskiwania masła poprzez bełtanie mleka, co symbolika świętokrowia.


Nie da się wykluczyć, że imię Huni ma podobne znaczenie co słowo Bharatu Guna - cnota, czyli Hunowie - Cnotliwi jest to jakby powtórzenie przymiotów Atlantów ludu szczególnie pobożnego i cnotliwego, więc imię Huni ~ Atlanci ~ Olbrzymi było by jednak hiperborejskie. Dodać też można, że jeszcze w VII i VIII wieku, ludom mieszkającym nad Wisłą dawali Skandynawowie, nazwę Hunów co przeczytać możemy w ''Pamiętnikach Słowiańskich'' Maciejowskiego, czyli Chorwatom-Chrobatom.


Wędrówkę ludów miało zapoczątkować, uderzenie Hunów na Gotów nadczarnomorskich, którzy w panice, wpadli w granice imperium rzymskiego, ale podaje się, że na Hunów uderzyły Gryfy, na które napierało morze, może nie morze a Pomorze, gryfici to też Połabianie czy Pomorzanie którzy uderzyli na małopolskich Hunów. Tak więc ta cała historia mogła wydarzyć się na północ od Dunaju, między Łabą, a Dnieprem. Jest to czas powstania Imperium Wielotów Wilcyniusza, Wielotów czyli Olbrzymów, po jakimś czasie w tym imperium doszło do przewrotu i doszli w nim do władzy, władcy polskorusi o tytule Kagana(Herdnit), czyli małopolscy Hunowie ~ Olbrzymi.

Niektórzy polscy kronikarze uważali, że wśród Wandali (Słowian) doszło do rozłamu i jedną gałęzią zaczął, władać Atylla, Wandale to Polacy, więc nad Nidą-Nedao mogło dojść do walki bratobójczej co nie jest niczym dziwnym w historii, a więc doszłoby do sytuacji bardzo częstej w historii wielu państw i narodów. A Welemir byłby zwycięzcą w wojnie domowej.


Patrz też hasło ''Czech ~ Czechło ~ Gunia ~ Huńka ~ Żupan ~ Karwatka ~ Siermięga ~ Algiera (aldziera)''.

Śmierć Kagana - Kurhany

Śmierć na polu chwały taką jaka miał Kagan(Hagen) Osantrix z nieliczną przyboczną drużyną najwierniejszych z wiernych w zgliszczach Brandemburga ~ Zgorzelca, to samo legendarny Hrolf Kraki ginący w walce z całą wierną mu do końca przyboczną drużyną, Światosław wybierający niebezpieczną drogę z nieliczną drużyną, czy ma się to jakoś do śmierci Króla~Kagana Gebalimów Bolesława I Srogiego?, czy może kaganbok musiał umrzeć gdy umierał Kagan? Ostroil odsyłający Syna z wielkimi siłami, a sam z garstką rycerzy stający do straceńczej walki z wielkimi siłami Bizantyńczyków, Długoszowski Król który powracał z najazdu na Trację z nieliczną przyboczna drużyną, czy Oni Wybitni Wodzowie i Władcy nie mogli przewidzieć skutków nierównej walki? Czy oni czasem nie wybierali tego rodzaju śmierci...


Czyżby śmierć w walce zdawała się być dla naszych władców w owej epoce pociągającą perspektywą, dlaczego? Być może chcieli oni uniknąć rytualnego pogrzebu Kaganów ~ Koszyków i ich etery, w ten sposób unikając rytuału pogrzebowego którego domagał się ''homo rytualis''. Jednak te ofiary idące z władcą w zaświaty były dla naszych przodków czymś normalnym, bo jeszcze w 1240 roku pogańscy Pomorzanie mniemali, że to dusza poczciwego człowieka przechodzi do nieba z wielkim pocztem drużyny, tak zachowała się pamięć o Chrobackich obrzędach pogrzebowych władców.


Choć gdyby nie ta samobójcza Ich ofiara, gdyby nie kurhany jak inaczej udowodnili byśmy istnienie... Kraka, Kroka, Wandy... i trzeba pamiętać o skłonnościach samobójczych Wandy, Rytygiera trudno by oni ze swoją mentalnością zasadniczo różnili się od swego Ludu.

Gdzie są groby Kaganów któregoś właściwego Kagana Chorwackiego Bolesława musiano pochować pod dnem Dniepru bo przecież znane są u nas legendy o trąbach (może warhanach-organach) Bolesława grających spod toni Dniepru, więc pod korytami rzek, drugą daje legenda o śpiących rycerzach Chrobrego w górze (czyli jakiś pochówek we wnętrzu góry, dość dużo gór z obszaru Chrobacji (Małopolska po Horyń) nosi nazwę Mogiła, patrz N.M Mogiła) bo to, że one muszą gdzieś być to niewątpliwe, jeden z tych kaganów najprawdopodobniej spoczywa w kopcu Kraka, też spoczywają w innych Małopolskich kurhanach jeszcze z czasów Imperium Paralatów Lehina (Scytów Przerażających Królewskich), po Bułgarsku kraczun ~ znaczy boże narodzenie, śmierć kraczuna-kraka-kagana byłaby śmiercią boga.

Inne legendy i bajki też wskazują prawdopodobne miejsca tych pochówków, Opolska bajka o olbrzymoludach, gdzie po pokonaniu trzech olbrzymów (trzygłowy Kakus~Kagan?) władców lasu (według ruskich kronik imię Lachów od Lasów ~ Władców Imperium Lachów, t'Drewlan?) z lochów pod marmurowym pałacem (więc może marmurowa trumna-urna stylizowana na pałac-świątynię podobna do urny Chrobrego) wypuszczony zostaje na dźwięk trąbki... trębacz... i trzy tysiące wojska, zniewolonego, stłoczonego w lochu, ale też są oni czekającymi z nogą w strzemieniu rotami jazdy, (co trochę sprzeczne z wcześniejszym jednoznacznym zdaniem o zniewoleniu) jest tam również w piwnicy żywa woda i studnia z rosnącym złotem, tez komnaty pełne skarbów i dziwów, czy to pamięć legendy o pochówku trój~głowego-osobowego Kaka~Kagana sprzed trzech~czterech tysięcy lat.


Jest też legenda o śpiących rycerzach w jaskini w górze Czantorii, identyfikowani raz z rycerzami poległymi pod Legnicą innym razem z rycerzami Sobieskiego, którzy śpią... stojąc obok koni, w srebrnych zbrojach, na ramionach mają orle skrzydła... opierając głowy o ich karki... czyli husaria? Poprzednia legenda pozwala nam, mieć inne zdanie bo legendy o śpiących rycerzach pochodzą z znacznie odleglejszych czasów i też jest tam w jaskini w Czantorii pełno skarbów, jeśli to pamięć o pochówku Kraka alias Kagana to te skarby są po prostu darami grobowymi. Legenda o śpiących rycerzach znamienitego Króla Chrobrego w Tatrach, też, wspomina o skrzydlatym konnym rycerstwie zastępom aniołów podobnemu, którego snu strzeże cały zakuty w zbroję olbrzym ''kto ośmiela się budzić nas ze snu wiekowego. Czy już czas?'', tyczy to jaskini wielkiej niczym kościół z doliny Kościeliskiej, jeźdźcy owi mają się przebudzić na ostateczną apokaliptyczną wojnę z szatanami, (''w tych skaliskach w wielkiej by kościół pieczarze uśpione (martwe) leży wojsko'').

Czy to jest nieprawdopodobne legendy nie kłamią, znany jest przekaz Herodota o obyczaju pogrzebowym Scytów kiedy umierał król, chowano z nim uduszonego rytualnie koniucha, podczaszego, kucharza, posługacza, nałożnicę, gońca i konie jest to sześć osób, widać, że doszło do eskalacji tego zwyczaju skoro w 921 umierała z kaganem jego przyboczna czterystuosobowa drużyna, ciekawe, że dowożono owe zwłoki króla przez wszystkie ludy Scytów, aż do grobów królewskich które były w kraju Gerrów, co sugeruje nam, że pierwotnym państwem z którego się Scyci rozprzestrzenili był kraj Gerrów, choć w owym czasie ich królowie urzędowali raczej na Krymie, to jednak siłą tradycji wracali jak dochodziliśmy gdzie indziej do małopolski, a tam trwała w owym czasie kultura przeworska.

Kultura przeworska dysponowała rozwiniętym górnictwem więc technicznie była w stanie wykonać pochówek w wykopanej w górze sztolni. Ile było takich pochówków kilkanaście ~ kilkadziesiąt, to zależy od tego czy chowano w tej samej górze i w tej samej sztolni, groby wielu polskich króli i innych zasłużonych znajdują się w jednych lochach na Wawelu, jeśli dochodziło do kremacji zwłok to takie urny można zmieścić na niewielkiej przestrzeni, nazwa Krymu, Hrim Thursów może być od kremacji-spopielania bo inna nazwa ludu wtedy tam zamieszkującego Spali może być naszą rodzimą nazwą od spalenia, więc Spalowie synonim Krym'thursów, też stąd nasi królowie Popielidzi od popiołów co pozostałość po kremacji, a i Lasz czy Rus też znaczy popiół, sadza, a owi królowie byli wskrzeszani z popiołów, odradzali się z popiołów wiec tak byli nazywani.


Te Scytyjskie pochówki są może szokujące ale były stosowane nie tylko przez Scytów, stosowali je Turkuci, też terakotowa armia z pochówku cesarzy Chin świadczy o adaptacji tej formy pogrzebu władcy, opisy tego rodzaju pochówku władcy mamy też w Edzie, gdzie żona~nałożnica Attyli Brunhilda ~ nim popełnia samobójstwo każe zabić swoje niewolnice by razem z nią spalono je na stosie, potem wabi też wolne służki (szlacheckiego rodu) obiecując im ''każdej dam ceny naszyjnik makaty i drogie suknie'' ale one jej odpowiadają ''Dość już jest zabitych, pragniemy jeszcze żyć, my, służki, takiego zaszczytu dostąpić nie chcemy'' na co ona ''nie jest moim życzeniem, aby ktokolwiek niechętnie za mnie życie oddawał, ale na waszych kościach żarzyć się będzie mniej klejnotów, gdy w końcu się ze mną złączycie''. Taka była po prostu ich. raczej fatalna, niż fatalistyczna wiara, a okazały obrzęd pogrzebowy z klejnotami na kościach u boku władcy zaszczytem większym niż ich życie, był to rodzaj eutanazji dobrej czy wspaniałej śmierci.


Rodzi się pytanie gdzie jest Kurhan Brunhildy? Nie wiem. Ale jest też jakiś wielki kopiec Bronisławy jak czytamy np. w ''Królu Duchu'', istnieje taka możliwość, że Brunhilda to Bronisława, przedni rdzeń jest prawie ten sam Broni-Brun czy Sława~hilda? Jesli h to przedrostek to zostaje ilda, może od Illda ~ Illi ~ Iloci ~ Słowianie ~ Sławianie, czyli Ilda to Słowianka ~ Sławianka. Była by to kalka imienia tylko w którą stronę, imię Bronisławy przetłumaczono jako Brunhilda, czy raczej odwrotnie, jest przypadek gdy z naszego tytułu Kagan, zrobili niemcy imię władcy Słowian Herdnita, być może jest tak i tym razem, choć to imię Bronisława wygląda na nowożytny zrost, Brun'nen znaczy po niemiecku studnia ~ źródło ~ zdrój, co logicznie odpowiada np. naszym nazwiskom z poprzedniej epoki Woro'nicz gdzie wor-źródło, nicz-ogień czyli Woro'nicz to zródłoognia, czyli możliwe, że rdzeń broni jest mutacją z ruskiego (białochorwackiego) alfabetu b-w Wronisława dalej Woro(niminus)sława, Worosława, (Borosława), ale to też nie rozstrzyga sprawy, bo krakowskie jest podejrzane o to, że było terytorium silnie wymieszanym etnicznie i stało się ofiarą agresji państwa olbrzymów czyli Risów-Lachów. Też Bronisława, sądząc z tego imienia, uchodzi w opinii ludu za Polkę.


Wracając do rytualnych samobójstw, w wypadku mężczyzn, może chodzić o pogrzeb, umożliwiający odrodzenie się jako ludzi wolnych~wojowników, profanacje typu brak pogrzebu czy profanacja zwłok przez wrogów, mogłyby wykluczyć odrodzenie, więc poprzez rytualną śmierć unikano tego niebezpieczeństwa, choć o wejściu do Walhali decydowała śmierć z mieczem w ręku, możliwe, że była to też rytualna ofiara wymagana przez ówczesną społeczność dla zachowania porządku w naturze, nowy Kagan musiał być młody i otoczony młodą przyboczną drużyną świadcząc o odrodzeniu Świata, czyli ''żywie Lehin'' Władca Świta~Mira. (Awe Regina Caelorum, opowiastka o narodzinach dziewczynki które po urodzeniu wyrzeka powyższe słowa, a później rozwija się już jak każde dziecko, chyba u Dzierzwy co zresztą świadczy o wierze w reinkarnację w rodzie książęcym~królewskim).


Piramidy należą do tego samego ciągu aberracji apoteoz pogrzebowych, jak i nasze Hrobackie kurhany, dziś nikt nie zrozumie ich racji, wczoraj zrozumieć mógł tylko Scyta, lub ktoś kto słuchał ''strasznych słowiańskich pieśni'' lubo śpiewu ''dziewicy smętnego kurhanów słowika'' (Król Duch), niżej romantyczna wizja tej śmierci Słowackiego, choć w X wieku (Ibin Faldan) śmierć owej dziewczyny, była mniej romantyczna, właściwie według obserwatora z zewnątrz, była to rytualna orgia i pijaństwo, przerywana zaśpiewami ofiary, która miała zwidy, otwierającego się nieba, kończył to wszystko rytualny mord, nadzorowany i wykonywany przez kobietę, zwaną Aniołem Śmierci, można dodać, że ofiarę otaczano w tych ostatnich dniach i godzinach wielkim szacunkiem, usługiwano jej, owa dziewczyna była w zasadzie wysłanniczką owej wspólnoty w zaświaty, mającą towarzyszyć zmarłemu w drodze do siedziby boga.



Same wielkie kurhany były jednak pochówkami typowymi dla Władców, Słowacki przypisywał je kaprysowi Króla Ducha w błyskotnej Lucyfera koronie, ale był to rytualny pogrzeb naszych Bogów ~ Władców, cały ich dwór szedł z nimi do kurhanu, szli spętani raczej swoją wiarą~prawem, a nie łańcuchami.

  


Musimy pamiętać, że te obrzędy pogrzebowe czy religijne, związane z rytualnymi ofiarami z ludzi, a nawet ludożerstwo, były czymś normalnym dla antycznego świata, Fenicjan, greków, rzymian, barbarzyńskiej Europy i bliskiego wschodu, bo o czym mówi tzw. biblia o okresie VII~VI w pech. k. Jerem. np. 7,30~1

''Bo synowie judzcy czynili to, co złe przed moimi oczyma ~ mówi Pan ~ postawili w domu, który jest nazwany moim imieniem, swoje obrzydliwości, aby go bezcześcić.

Wznieśli miejsce ofiarne Tofet w dolinie Ben-Hinnoma, aby spalać w ogniu swoich synów i swoje córki, czego Ja nie nakazałem i co mi nawet na myśl nie przyszło''


... o czym obszernie pisze też Kąłłątaj w swej HRL (patrz załączony tom II, nota 9' strona 369), więc nie było to czyś wyjątkowym... dla porównania wiadomo, że w galijskim sanktuarium z Ribmont-sur-Ancre, była jakaś suszarnia kilkudziesięciu pozbawionych głów wojowników mających chyba stać na straży owej świątyni Celtów.
Ówczesne kościoły dosłownie stały na kościach... Ludzkie kości z ponad 1000 wojowników znalezione zostały też w kostnicy Celtyckiego sanktuarium z Ribemont-sur-Aucre, równie koszmarne sanktuarium znajdowało się w Guournay-sur-Aronde.
Różnica była taka, że Słowiane spalali się na grobie swoich władców których uznawali za bogów wcielonych i trwało to u nas dłużej, ale stąd chyba na bliskim wschodzie ten kult spalania na ofiarę bogu swoich dzieci w ofierze, bo dla nich scytyjska północ to były krańce ziemi nieodróżnialne od nieba czy piekła i równie abstrakcyjne.







Śmierć Scytyjskiego Boga Władcy

Dla Scytów ich królowie byli wcielonymi bogami, bo inaczej trudno sobie wyobrazić dlaczego najbardziej gorliwi (chyba fanatyczni) z ich, raczej żołnierzy niż sług, dawali się zabić na ich grobie, podobnie jeszcze w 921 roku opisywany jest król Rusów (Lestek VIII), gdzie jego czterystu wojowników, najdzielniejszych z dzielnych, miało się dla niego dawać zabić i umierało gdy on umierał.

''Grzebanie królów odbywa się w kraju Gerros [polskie Gierus-Dzierus(kniazie-władcy) ~ Chrobacja-małopolska] w tym miejscu, dokąd można Borystenesem (Dnieprem) w górę dopłynać. Jeżeli u Scytów królewskich umrze król, kopią w ziemi wielką czworokątną jamę. Skoro ją przygotują, biorą trupa (wprzód jednak ciało pociągają woskiem, brzuch rozcinają, oczyszczają i napełniają tłuczoną cyborą, wonnościami, nasieniem opichu i kopru, potem znowu go zaszywają) i transportują na wozie do innego ludu. Ci zaś, którzy przywiezione do nich zwłoki przyjmują, czynią to samo co Scytowie królewscy (Scytowie regina-lehina), tj. pierwsi dostawcy zwłok: odcinają sobie kawałek ucha, strzygą dokoła włosy, robią nacięcia dokoła ramion, rozdrapują sobie czoło i nos, lewą rękę przebijają strzałą. Stąd przewożą zwłoki do innego ludu swego państwa, a towarzyszą im ci, do których wprzódy przybyli. Skoro zaś ze zwłokami przejdą wszystkie ludy, znajdą się już u Gerrów (Dzierusów-Gierusów), ludu mieszkajacego na samej granicy ich państwa, i przy grobach. Następnie zwłoki składają do grobu na podściółce z lisci i wbijają w ziemię po obu stronach zwłok lance; na nich kładą żerdzie i formują dach z rogoziny. W pozostałej obszernej przestrzeni grobu grzebią jedną z nałożnic króla, którą wprzód duszą, dalej podczaszego, kucharza, koniucha, posługacza, gońca królewskiego i konie, nadto pierwociny wszelkich innych dostatków i złote czary; srebra i spiżu do tego celu nie używają. Po załatwieniu tych czynności sypią wszyscy wielki kopiec, współzawodnicząc z sobą i usiłują uczynić go jak największym...

Po upływie roku to znowu czynią: Biorą z pozostałych sług króla najgorliwszych (a są to rodowici Scytowie: służą bowiem ci, którym sam król rozkaże; kupionych za pieniądze pachołków nie mają); z tych to więc służących duszą pięćdziesięciu i tyleż wyjątkowej piękności koni; jamy brzuszne jednych i drugich, po wyjęciu wnętrzności, czyszczą, wypełniają plewą i zaszywają. Następnie połowę obręczy dzwona wozowego, odwróconą na dół krzywizną, ustawiają na dwóch palach, a drugą jej połowę na dwuch innych, i wiele tych półobręczy w ten sposób umocowują. Potem przez cielska koni przepychają wzdłuż szyi grube drewna i wsadzają je na półobręcze, tak że przednie półobręcze podtrzymują łopatki koni, tylne dźwigają brzuch przy udach, obie zaś pary nóg wiszą w powietrzu. Wreszcie narzucają na konie uzdy i cugle, ściągają cugle ku przodowi i przywiązują je do kołków. A każdego z uduszonych pięćdziesięciu młodzieńców wsadzają na konia, uskuteczniając to tak, że poszczególne zwłoki nadziewają na prosty drąg, biegnący wzdłuż stosu pacierzowego aż do szyi; co zaś z tego drąga u dołu wystaje, to wtykają do otworu innego drąga, który przewierca konia. Ustawiwszy tego rodzaju jeźdźców dokoła mogiły, odchodzą.

Tak grzebią królów.''(Herodot)

Obrzędy pogrzebowe czy religijne, związane z rytualnymi ofiarami z ludzi były ówcześnie czymś normalnym dla Europy, a nie wyjątkowym... np. rekonstrukcja części galijskiego sanktuarium z Ribmont-sur-Ancre, ''suszarnia'' pozbawionych głów celtyckich wojowników, martwej straży owej świątyni Celtów. Pewnie podobnie wglądali opisani wyżej martwi jeźdźcy na straży kurhanu scytyjskiego boga.





Też, ówczesne kościoły dosłownie stały na kościach... stąd nazwa kościoła?, jego opoka na kościach... ludzkich ofiar. Ludzkie kości z ponad 1000 wojowników znalezione zostały w kostnicy Celtyckiego sanktuarium z Ribemont-sur-Aucre, równie koszmarne sanktuarium znajdowało się w Guournay-sur-Aronde.





http://svasti.org/cd/Izwor/kurchan.htm

Wala'mir ~ Wele'mir ~ Weli'mir ~ Wielie'mir






Nie jest w mocy romajskich czarowników wytarcie imion Słowian z "żywej księgi" narodu słowiańskiego.


Władca Chorwacki Walamir (znany też jako Wlada'mir czy Waldemar i nazywany władcą Gepidów, czy też Ostrogotów) syn Kagana (Hertnita) pogromca Hunów nad Nedao jest to władca polsko-ruski imię pierwotnie Walamir to duchświata ~ duch kamienia, w mutacji alfabetycznej w-b daje to też imię Bala'mir podobne do imienia władcy hunów Balam'bera (mutacja Wala'm(b+)er ~ Wala'mer) który miał zaatakować i podporządkować sobie Ostro'gotów czyni tak jakby w odwecie (czyli końcowa faza wojny) za ich atak na Antów czyli Entów ~ olbrzymów co sugerowałoby, ze Balamber był władcą Bantaibu Antów inaczej związku Lugii-Ludzi, ''zajmującego olbrzymie przestrzenie na północ od imperium rzymskiego'', czy Balamber to Ammius (Ammon ~Hamon Jusz) władca Rosomonów (rosalia-rusalija?)?

Mutacja tego imienia naszego wielkiego bohatera zachowała się wśród Słowian bałkańskich jako Velimir ~ Welimir dlatego tutaj nazywamy go Welemirem jest to bez wątpienia nasz bohater bo inaczej to imię nie zachowałoby się wśród Słowian na Bałkanach, też to imię w formie Wieliemir [
] zachowało się wśród Rosjan ale tam jak stwierdziliśmy gdzie indziej romajska okupacja była mniej wymuszona, choć jest i w Polsce XII wiecznej imię Woli'mir mogące być jego mutacją.

To, że te imiona Velimir, Leledrag, Uggoj (Buggaj wczoraj słownikowo <<kępa młodych pędów drzew lub krzewów>> synonim rokita pęk rózeg, też w snopku zboża ma mieszkać bóg), Uglesz, zachowały się na Bałkanach a nie w Polsce świadczy też, że okupacja Turecka była mniej destrukcyjna dla kultury słowiańskiej i naszego imiennictwa niż chrystianizacja, cóż rządy pośrednie poprzez dyspozycyjnych lokaji i kompradorów są zazwyczaj bardziej niszczące dla opanowywanego narodu niż bezpośrednia okupacja, otóż służalcy wysługujący się kłamstwu najczęściej dużo skuteczniej zacierają i niszczą prawdę bo dużo lepiej wiedzą co o niej świadczy, przez co zagraża ich panom.



Tedy powtórzmy, nie w mocy romajskich czarowników jest wytarcie imion Słowian z "żywej księgi" narodu słowiańskiego.