Etyka jest ogniwem łączącym wiarę z filozofią, jest jedną z dziedzin umiłowania wiedzy i ważnym składnikiem religii. Etyka i moralność są bliskoznacznymi pojęciami często używanymi zamiennie. Nie są one bynajmniej tożsame. Etyka, a zwłaszcza normatywna etyka jest wartościującą teorią, moralność zaś oceną postępowania konkretnego człowieka lub wspólnoty.
Etyczne zasady zmieniają się w miarę upływu czasu, zmian politycznych warunków, światopoglądu i wyznawanej religii. Zmienną jest również hierarchia wartości z tych samych powodów.
Przyjmowanie wartości i etycznych poglądów sprzecznych z odziedziczonym genotypem i pokoleniową pamięcią może doprowadzić pojedynczego człowieka i cały naród do rozdwojenia osobowości. Biologia człowieka nie poddaje się psycho- i socjotechnicznym zabiegom i stale będzie przeciwstawiać się narzuconej ideologii. Etyczny obcy system będzie zaś ciągle zwalczać zastałe rodzime poglądy na dobro człowieka i narodu, będzie usilnie narzucać własną hierarchię wartości.
Nasze rodzimowiercze zasady etyczne opierają się na przyrodzonym prawie, na boskich prawach Przyrody, wprost wynikają z nich. My jesteśmy częścią Przyrody. Wyobcowywanie się z Niej przynosi nieuchronnie ogromne szkody. System wartości rodzimej wiary ma swe odniesienie do rzeczywistego życia Narodu, Aryosłowian i wspólnoty indoeuropejskich ludów.
Dobro i zło są w powszechnym odczuciu podstawowymi, najistotniejszymi pojęciami uporządkowującymi hierarchię wyznawanych wartości. Dobrem jest wszystko, co nas wzmacnia i rozwija, co wspomaga doskonalenie się. Złem jest to, co ze słabości i zastoju pochodzi, co człowieka i naród w ich rozwoju hamuje, ogranicza i cofa.
W naszej wierze, jak i w innych rodzimych wyznaniach Indoeuropy poczesne miejsce zajmuje pojęcie dobra narodu. To, co dla narodu dobrem jest, jest również dobrem dla każdego z nas. Ten układ wartości wynika z wzajemnej zależności między jednostką a wspólnotą. Nasza duchowość rozwija się tym prężniej i wszechstronniej, im mocniej i trwalej związana jest z potrzebami narodu, oraz w im większej mierze korzysta z wielowiekowego dorobku pokoleń.
Ku dobru wiodą nas w pierwszym rzędzie wiedza i siła. Wiedza opiera się na rozumie i rozsądku, wyrasta z nich. Aby dobrym być, trzeba rozum Świata potrafić w sobie odczuć. Siłę warunkuje zdrowie, zarówno to fizyczne jak i psychiczne. Starożytna zasada w zdrowym ciele zdrowy duch podkreśla znaczenie zdrowia, tężyzny, ogólnej sprawność i żywotności, ich wysoką wartość. Dbałość o nie jest dla nas etycznym nakazem i codziennym obowiązkiem.
Odpowiedzialność za własne czyny i zaniechania jest bezwzględnie konieczna, cokolwiek czynimy, gdy rozstrzygamy - czyn czy zaniechanie. Rzetelność musi koniecznie towarzyszyć wszelkim naszym poczynaniom. Nawet jeden raz zawiedzione zaufanie jest nadzwyczaj trudne do odzyskania. Wierność i godność, duma i odwaga są wartościami cenionymi od niepamiętnych czasów, opiewanymi w eposach, legendach i innych przekazach wszystkich ludów. Prawość i patriotyzm są niełącznie związane z dobrem narodu i każdego z nas.
Wytrwałość i stanowczość w postępowaniu zależą od siły woli. Wyrabianie w sobie silnej woli i samodzielnego myślenia są podstawowymi zadaniami w rodzinie i szkole.
Pielęgnując szczególnie cenne wartości staramy się równocześnie zwalczać wspakwartości, źródło słabości i zła - nieuctwo, głupotę, bezmyślność, bezsilność, lenistwo, uległość i pokorę. Stale zwalczamy w sobie bierność, chwiejność, warcholstwo i bojaźń, odrzucamy zgodę na uzależnienia, chorobę, poddanie się losowi, potępiamy zdradę, tchórzostwo, lizusostwo, kłamstwo i obłudę.
Pokonujemy małość w nas, dążymy do dobra, wielkości, siły, piękna, prawdy. Przekuwamy ciągle to co jest dobre w jeszcze lepsze.
Zaszczytnym powołaniem człowieka jest czynny udział w odwiecznym wszechrozwoju Świata. Dla rodzimowiercy jest to etyczny nakaz nadający sens naszemu życiu.
Sława Bogom!
Tekst zaczerpnięty ze strony rodzimawiara.org.pl
Komentarze
Dzis slowo "Sprawa" ma zupelnie inne znaczenie, niz kiedys. Etyka zas jest wszystkim znana i powszechnie rozumiana.
Siedzi se dwóch gości w parku i rozmawiają. Nagle znikąd wyłania się dwóch policjantów i pyta:
- A co Panowie tu robią?!
- A tak se siedzimy i [censored]imy o życiu.
- A no to w takim razie będzie mandacik za używanie wulgaryzmów w obliczu władzy.
- Zaraz zaraz. Żadnego mandaciku nie będzie, by ja do pana po dawnemu mówię, że sobie [censored]imy czyli gaworzymy, więc to, że teraz to słowo ma wiele innych znaczeń, to już nie moja sprawa. Ja swój słowiański język znam i używam wedle woli i kontextu, w tym wypadku jak najbardziej słusznym.
- Eeeeee???
................................... koniec ...................................
Każdy zna słowo [censored]IĆ czyli GAWORZYĆ, oraz zna inne jego kontexty i nie znam nikogo takiego, kto nie lubi sobie używać go właśnie wedle kontextu, a naliczyłem ich ponad 20 ale nie będę tu przytaczał.
Uważam, że patrząc na rozwój cywilizacji, na jej ewolucję i parcie wzwyż mimo przeciwności losu, język rozwija się wraz ze świadomością kolejnych pokoleń. To co było dawniej miało energię idealną na tamte czasy, na tamte myślenie i na tamte dusze, które wtedy się inkarnowały gdzieś w obrębie słowiańskiego DNA, to obecnie się nie sprawdza w szerokiej skali, ponieważ ludzie chcą używać słów o może głębszym, a może płytszym znaczeniu niż było to pradawnie. Ja lubię mieszać i używać słów z różnych czasów i stron naprzemiennie wedle uznania i to daje mi szersze spektrum porozumiewania się z otaczającą mnie rzeczywistością i to jest fajne.
Co do pokory jako formy zła, uważam, że bez pokory pycha gwarantowana,a pycha to jest właśnie zło, które nie uznaje pokory. Pyszałków raczej mało kto lubi, prawda? Czyli że pokora to zło, wypadło, że jest to alogiczne jeśli człowiek uważa, że popiera dobro, a pycha dobrem zdecydowanie nie jest.
Tak samo trudności w wybaczaniu błędów to objaw słabości. Jeśli ludzie traktują się jak rodzina, a wszyscy Słowianie powinni się traktować wedle tego co napisał autor powyższego artykułu czy też manifestu, więc rodzinie powinno się wybaczać błędy i szybko zapominać, by nie pielęgnować złej energii, więc wybaczanie jak najszybsze jest okej, ale oczywiście wiadomo, każdy jest inny i za coś tam wybacza w innym czasie co jest zrozumiałe, ale chodzi mi o to, by wyrobić w sobie taki nawyk pracy nad wybaczaniem, by z każdym wybaczeniem szło nam coraz szybciej, co będzie oznaczało postęp w rozwoju świadomości jednostki, co jest też dobrem dla wspólnoty rodzinnej, jakim jest nasza genetyczna grupa.
W[censored]enie bratu czy siostrze za coś czego nie chce się wybaczyć, zamiast wybaczyć bez agresji to dopiero tworzy urazę meeeeega trudną do wybaczenia, choć u mocarzy do wyrobienia, niestety mało jest takich, którzy potrafią kochać bezwarunkowo i nie musieć wybaczać, bo za nic się nie gniewają. To jest doskonałość i mistrzostwo w zakresie umiejętności wybaczania. Trzeba przejawiać szczerze boską naturę w sobie i przez siebie, by umieć tak mistrzowsko w pełni wybaczać.
:)